Καλά Χριστούγεννα...!

Μετά από 3 μήνες στο Βόλο, την Τρίτη (23/12) το απόγευμα, επέστρεψα σπίτι μου...! Έφυγα με το λεωφορείο στις 12 το μεσημέρι από το Βόλο, κατά τις 3:30 κατέβηκα Σχηματάρι, όπου με περίμεναν οι γονείς μου. Σε μια ώρα και κάτι, έφτασα Αλιβέρι.

Δεν μπορώ να πω ότι αυτούς τους 3 μήνες το Αλιβέρι μου έλειψε, πιο πολύ μου έλειπε το σπίτι μου...! 

Όπως και να 'χει, τα Χριστούγεννα ήρθαν και φέτος...!

Εύχομαι σε όλους τους αναγνώστες του blog "Χρόνια Πολλά" και Καλές Γιορτές...!

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μερικές φωτογραφίες από τον χριστουγεννιάτικο Βόλο, που τράβηξα τις προηγούμενες μέρες...!

Χρόνια Πολλά...!

Το δέντρο των Ηλεκτρολόγων Μηχανικών

Το δέντρο του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

Το καραβάκι στην είσοδο της πόλης

Στην είσοδο του Βόλου

Οδός Γκλαβάνη

Οδός Ερμού, ο εμπορικός δρόμος της πόλης

Οδός Αγίου Νικολάου

Άγιος Νικόλαος

Το καμπαναριό και η φάτνη

Στη φάτνη μένουν 3 αρνάκια και ένα πόνυ... Αληθινά...

Το μπλε ποτάμι... Οδός Δημητριάδος

Γραφείον ευρέσεως εργασίας

Από την Athens Voice

Ένα κείμενο του Μένη Κουμανταρέα, από το σχολικό βιβλίο των Κειμένων Νεοελληνικής Λογοτεχνίας της Β' Γυμνασίου. Το θυμήθηκα πρόσφατα, με αφορμή το θάνατο του συγγραφέα (5 Δεκεμβρίου 2014). Στο σχολείο, μας το είχε διδάξει ο φιλόλογος κύριος Γεώργιος Βωβός, τον οποίο έχω πολλάκις αναφέρει σε αυτό το blog...

Καλή σας ανάγνωση...!

MΕΝΗΣ KΟΥΜΑΝΤΑΡΕΑΣ  

Γραφείον ευρέσεως εργασίας

         O Αναστάσης είναι ένας νέος που ζει στην Αθήνα στα μέσα της δεκαετίας του 1950, ο οποίος νιώθει ξεκομμένος από την οικογένεια και τον κοινωνικό του περίγυρο. Σε αυτό το απόσπασμα από Τα μηχανάκια, την πρώτη συλλογή διηγημάτων του μεταπολεμικού πεζογράφου Μένη Κουμανταρέα, ο Αναστάσης αποφασίζει να ψάξει για δουλειά.

Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας, Η ανοιχτή πόρτα

Την άλλη μέρα ξύπνησε πρωί, ελαφρύς σαν πούπουλο. Πλύθηκε, ντύθηκε, άρπαξε μια φέτα βουτυρωμένο ψωμί και χύθηκε στους δρόμους. Περπάτησε με το κεφάλι ψηλά, χαμογέλασε στο φούρναρη που τον καλημέρισε κι έστειλε στον κουρέα του ένα φιλικό χαιρετισμό - γρήγορα θα τον είχε πάλι πελάτη. Βάδισε κάμποσο, ώσπου βγήκε στη λεωφόρο. Τα δέντρα εκεί πρασίνιζαν, κουρεμένα και φυτεμένα με τάξη πάνω στο πεζοδρόμιο, κρατώντας το ένα τον ώμο τ' αλλουνού, σαν στοιχισμένοι μαθητές την ώρα της γυμναστικής. Χάρηκε που ο δρόμος στις γωνιές δεν είχε αποθηκέψει σκουπίδια. Φαντάστηκε τους σκουπιδιάρηδες άγγελους να δροσίζουν το πρόσωπο της πολιτείας με φρέσκο ποτιστικό νερό. Το φως της μέρας ήταν πεντακάθαρο, λες και το είχαν αλλάξει σήμερα. Περνούσε πάνω στο μάγουλο του δρόμου σαν ακονισμένο ξυράφι. Τ' αυτοκίνητα φαρδιά, με καλογυαλισμένα φτερά και συντηρημένες λαμαρίνες, κυλούσαν πάνω στην άσφαλτο χωρίς να την πληγώνουν. Κι ο τροχαίος* στη μέση του δρόμου με την κολλαρισμένη στολή του, το κράνος του που φεγγοβολούσε, φαινόταν να πιάνει τ' αυτοκίνητα από μιαν αόρατη κλωστή. Ως κι οι κοπέλες ήταν διαφορετικές σήμερα, ξυπνημένες θαρρείς από ύπνο θανάτου που τις είχε σκεπάσει με καινούριο πρόσωπο. Τ' αγόρια είχαν παντελόνια στην τρίχα κι έναν αέρα αυτοπεποίθησης. Άλλοι κρατούσαν την τσάντα του σχολείου, κι άλλοι τα σύνεργα της δουλειάς· οι εργάτες το κολατσό τους τυλιγμένο σε μια πετσέτα. Κι οι γέροι είχαν έναν τρόπο να τον κοιτάζουν λες κι ακόμα θυμόντουσαν πως είχαν περάσει από νέοι. Ο Αναστάσης πήδησε σ' ένα λεωφορείο. Χαμογέλασε στον εισπράχτορα που του έκοψε εισιτήριο και του έδωσε μια θέση που περίσσευε. Απ' το παράθυρο τα σπίτια, με τα σεντόνια γεμάτα ύπνο ακόμα, έφευγαν προς τα πίσω. Ο ήλιος τα τίναζε με τις άταχτες αχτίδες του. Ένα μικρό αγόρι φάνηκε να κυνηγά το λεωφορείο. Όχι για να το προφτάσει στη στάση, μα για να πηδήξει στον προφυλακτήρα. Όταν κατόρθωσε να το φτάσει και να κρεμαστεί, ο εισπράχτορας σηκώθηκε από τη θέση του και του χτύπησε θυμωμένα το τζάμι. «Μπρος, δίνε του». Το παιδί έμεινε για λίγο κοιτάζοντας τον εισπράχτορα. Τα χέρια του ήταν πολύ λιγνά, το πρόσωπό του χλομό, κρατιόταν με κόπο. Έπειτα έβγαλε στον εισπράχτορα τη γλώσσα του. Την ίδια στιγμή, τρομαγμένο, άφησε τα χέρια του να ξεφύγουν και πήδησε χάμω. Ο Αναστάσης είδε το αγόρι να χάνεται στη στροφή του δρόμου. Είχε ακόμα μπρος στα μάτια του τα χέρια του, λιγνά, που πάλευαν να κρατηθούν. Κατέβηκε στην επόμενη στάση. Περπάτησε κοιτάζοντας τα σπίτια και τους αριθμούς. Ύστερα στάθηκε μπροστά σε μια είσοδο μεγάρου. Διάβασε μια ταμπέλα με κεφαλαία ξεθωριασμένα: ΓΡΑΦΕΙΟΝ ΕΥΡΕΣΕΩΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ. Δίστασε, έπειτα προχώρησε, μπήκε κι άρχισε ν' ανεβαίνει τις σκάλες. Ήταν ατέλειωτες να τις ανεβεί κανείς, μα του άρεσαν. Του άρεσε καθετί που ψήλωνε, που τον ανέβαζε. Όπως τα γράμματα στην αρχή μιας ταινίας. Έφτασε στο έβδομο πάτωμα, έψαξε, ρώτησε, τέλος χτύπησε μια πόρτα. Επειδή δεν πήρε απάντηση, άνοιξε και γλίστρησε αθόρυβα στο εσωτερικό. Στο βάθος της κάμαρης μια κοπέλα έγραφε στη γραφομηχανή. Ούτε που σήκωσε τα μάτια της πάνω του. Έγραφε σαν υπνωτισμένη. Χρειάστηκε να πάει να σταθεί πολύ κοντά της για να τόνε δει. Είχε δυο μάτια κλουβισμένα* σε χοντρούς φακούς, που έμοιαζαν ν' αποστειρώνουν το φως. Σαν δυο ψάρια μέσα στη γυάλα τους. Ύστερα η μηχανή έπαψε απότομα. «Μια στιγμή παρακαλώ». Άνοιξε την πόρτα του διπλανού γραφείου και χώθηκε μέσα. Ξαναγύρισε σχεδόν αμέσως και του είπε με την ίδια απαράλλαχτη φωνή, που έμοιαζε τυπωμένη σε κορδέλα μαγνητοφώνου.*«Περιμένετε παρακαλώ. Ο κύριος Διευθυντής είναι απησχολημένος». Ξανάπιασε το γράψιμο. Τα μάτια της δεν κοίταζαν καθόλου τα πλήκτρα. Ήταν από τις τυφλές δακτυλογράφους.* Ο θόρυβος της μηχανής είχε αποκτήσει τώρα μιαν ένταση και μια πυκνότητα, σα να στριφογύριζε κανένα ελικόπτερο πάνω από το κεφάλι του Αναστάση. Άθελά του χαμήλωσε για να προστατευθεί. Έπεσε σε μια καρέκλα. Προσπάθησε να κρατηθεί ακίνητος, μα κάθε φορά που η κοπέλα πατούσε κανένα πλήκτρο δυνατότερα, τα πόδια του έφευγαν προς τα μπρος, σα να τα βαρούσε κανένας γιατρός με σφυράκι. Ήθελε να τη διακόψει, να της πει πως δεν πείραζε που ο Διευθυντής ήταν απασχολημένος, και ότι θα μπορούσε να ξαναπεράσει. Κι αύριο μέρα ήταν. Μα δεν έβρισκε τρόπο να της μιλήσει. Επειδή δεν μπορούσε να μιλά, να κάθεται ακίνητος, να περιμένει, σηκώθηκε και πήγε στο παράθυρο. Ήταν ένα στενό, δυτικό παράθυρο. Έσκυψε να δει κάτω και ζαλίστηκε. Τον χώριζαν από το έδαφος εφτά ψηλά, θεόρατα πατώματα. Ο αστυφύλακας της τροχαίας ήταν μια τελεία. Το κράνος βουλιαγμένο κάτω από τον ήλιο, οι κλωστές στα χέρια του σπασμένες. Ξαφνικά τον Αναστάση τον έπιασε το στομάχι του. Σταύρωσε τα χέρια του γύρω στη μέση κι έσκυψε το κεφάλι. Τα πλήκτρα της μηχανής δούλευαν σε ρυθμό πολυβόλου. Αμέσως ύστερα, ο γνώριμος πονοκέφαλος σφίχτηκε γύρω στο κεφάλι του σαν αρραβώνας.* Άφησε το στομάχι του κι έπιασε το κεφάλι του. Μα ο πόνος, επιδέξιος ξιφομάχος, τον χτυπούσε ύπουλα στο αφύλαχτο μέρος. Κοίταξε με αγωνία την κοπέλα. Έγραφε ίσια, μονοκόμματη, με τα κλουβισμένα μάτια της σκλαβωμένα πάνω στο χαρτί. Μόνο ο κύλινδρος της μηχανής μετατοπιζόταν ολοένα κι αριστερότερα έχοντας μια τάση να τρυπήσει τον τοίχο και να περάσει στο γραφείο του διευθυντή. Ο Αναστάσης έκανε μερικά βήματα πίσω, κι ήρθε να στηριχθεί πάνω στην πόρτα. Για μερικά δευτερόλεπτα έμεινε εκεί με το πρόσωπο τσαλακωμένο, τα χέρια κλεισμένα σε γροθιές. Ύστερα έκανε απότομη στροφή, άνοιξε την πόρτα κι, αφήνοντάς την ορθάνοιχτη, πετάχτηκε έξω.

Μ. Κουμανταρέας, Τα μηχανάκια, Κέδρος

* τροχαίος: ο αστυνομικός της Τροχαίας * κλουβισμένα: οι φακοί των γυαλιών παρομοιάζονται με κλουβί των ματιών της δακτυλογράφου * τυπωμένη σε κορδέλα μαγνητοφώνου: ηχογραφημένη * τυφλές δακτυλογράφοι: όσες δακτυλογραφούν με τυφλό σύστημα * αρραβώνας: δαχτυλίδι αρραβώνα

Πηγή: Ψηφιακό Σχολείο

Edith Piaf

Σαν χθες, στις 19 Δεκεμβρίου του 1915, γεννιέται στο Παρίσι η Γαλλίδα τραγουδίστρια Εντίθ Πιάφ (γαλλ. Édith Piaf).

Παραθέτω μερικά τραγούδια που έχει ερμηνεύσει!

Καλή ακρόαση...!

Padam padam...




Η "Όμορφη πόλη" του Μίκη Θεοδωράκη, στα γαλλικά...

Κώστας Βάρναλης

Σαν σήμερα, στις 16 Δεκεμβρίου του 1974, πεθαίνει στην Αθήνα, ο βραβευμένος με το Βραβείο Λένιν της ΕΣΣΔ (1959), λογοτέχνης Κώστας Βάρναλης (1884 - 1974).

Παραθέτω μερικούς αγαπημένους μου στίχους του.

Η μπαλάντα του κυρ Μέντιου

Δεν λυγάνε τα ξεράδια και πονάνε τα ρημάδια

κούτσα μια και κούτσα δυο στης ζωής το ρημαδιό

Μεροδούλι ξενοδούλι δέρναν ούλοι οι αφέντες δούλοι

ούλοι δούλοι αφεντικό και μ' αφήναν νηστικό

και μ' αφήναν νηστικό

Ανωχώρι κατωχώρι ανηφόρι κατηφόρι

και με κάμα και βροχή ώσπου μου 'βγαινε η ψυχή

Είκοσι χρονώ γομάρι σήκωσα όλο το νταμάρι

κι έχτισα στην εμπασιά του χωριού την εκκλησιά

του χωριού την εκκλησιά

Άιντε θύμα άιντε ψώνιο άιντε σύμβολο αιώνιο

αν ξυπνήσεις μονομιάς θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς

θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς

Και ζευγάρι με το βόδι άλλο μπόι κι άλλο πόδι

όργωνα στα ρέματα τ αφεντός τα στρέμματα

Και στον πόλεμο όλα για όλα κουβαλούσα πολυβόλα

να σκοτώνονται οι λαοί για τ' αφέντη το φαΐ

για τ' αφέντη το φαί

Άιντε θύμα άιντε ψώνιο...

Koίτα οι άλλοι έχουν κινήσει έχει η πλάση κοκκινίσει

άλλος ήλιος έχει βγει σ' άλλη θάλασσα άλλη γη

Άιντε θύμα άιντε ψώνιο...

Οι πόνοι της Παναγιάς

Πού να σε κρύψω γιόκα μου

να μη σε φτάνουν οι κακοί

σε ποιο νησί του ωκεανού

σε πια κορφή ερημική.

Δε θα σε μάθω να μιλάς

και τ’ άδικο φωνάξεις

ξέρω πως θα χεις την καρδιά

τόσο καλή τόσο γλυκή

που μες τα βρόχια της οργής

ταχειά, ταχειά θε να σπαράξεις.

Συ θα `χεις μάτια γαλανά

θα `χεις κορμάκι τρυφερό

θα σε φυλάω από ματιά κακή

και από κακό καιρό

Από το πρώτο ξάφνιασμα

της ξυπνημένης νιότης

δεν είσαι συ για μάχητες

δεν είσαι συ για το σταυρό

εσύ νοικοκερόπουλο

όχι σκλάβος, όχι σκλάβος ή προδότης

Κι αν κάποτε τα φρένα σου

το δίκιο φως της αστραπής

κι αν η αλήθεια σου ζητήσουνε

παιδάκι μου να μην τα πεις

Θεριά οι ανθρώποι δεν μπορούν

το φως να το σηκώσουν

δεν είναι η αλήθεια πιο χρυσή

απ’ την αλήθεια της σιωπής

χίλιες φορές να γεννηθείς

τόσες, τόσες θα σε σταυρώσουν

Οι μοιραίοι

Mες την υπόγεια την ταβέρνα,

μες σε καπνούς και σε βρισές

(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα)

όλ’ η παρέα πίναμ’ εψές·

εψές, σαν όλα τα βραδάκια,

να πάνε κάτου τα φαρμάκια.

Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο

και κάπου εφτυούσε καταγής.

Ω! πόσο βάσανο μεγάλο

το βάσανο είναι της ζωής!

Όσο κι ο νους να τυραννιέται,

άσπρην ημέρα δε θυμιέται.

Ήλιε και θάλασσα γαλάζα

και βάθος τ’ άσωτ’ ουρανού!

Ω! της αυγής κροκάτη γάζα,

γαρούφαλα του δειλινού,

λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,

χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!

Tου ενού ο πατέρας χρόνια δέκα

παράλυτος, ίδιο στοιχειό·

τ’ άλλου κοντόημερ’ η γυναίκα

στο σπίτι λυώνει από χτικιό·

στο Παλαμήδι ο γιος του Mάζη

κι η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι.

― Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!

― Φταίει ο Θεός που μας μισεί!

― Φταίει το κεφάλι το κακό μας!

― Φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί!

Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Kανένα στόμα

δεν το βρε και δεν το πε ακόμα.

Έτσι στη σκοτεινή ταβέρνα

πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.

Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα

όπου μας έβρει μας πατεί.

Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,

προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

California Dreamin'

... and the sky is grey ...

The Mamas & the Papas - California Dreamin'

All the leaves are brown and the sky is grey
I've been for a walk on a winters day
I'd be safe and warm if I was in L.A.
California dreamin', on such a winters day.

Stepped into a church I passed along the way
Well, I get down on my knees and I pretend to pray.
You know the preacher likes the cold
He knows I'm gonna stay.
California, California dreamin', on such a winters day.

All the leaves are brown and the sky is grey
I've been for a walk on a winters day
I I didn't tell her I could love today
California, California dreamin', on such a winters day.

Καλό Μήνα & Καλές Γιορτές

Καλό Μήνα σε όλους από το Βόλο, που σιγά σιγά μπαίνει σε εορταστικό κλίμα...!

Θα καλωσορίσουμε το Δεκέμβρη, όπως συνηθίζουμε εδώ στο blog, με το τραγούδι "Δόξα Δεκέμβρη μήνα", από το άλμπουμ "Το Καλαντάρι" του Παντελή Θαλασσινού.

Καλό Μήνα σε όλους...!

(Φωτογραφία από την οδό Δημητριάδος, πριν 3 μέρες.)