Κάμερες και αίμα

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο που διάβασα το προηγούμενο Σάββατο στην έκτακτη "Κυριακάτικη Καθημερινή". Είναι το άρθρο "Κάμερες και αίμα" της Μαρριάνας Τζιάντζη. Αναφέρεται στον αποτρόπαιο θάνατο του πρώην ηγέτη της Λιβύης Μουαμάρ αλ Καντάφι. Ο άλλοτε ισχυρός ηγέτης της Λιβύης τρώει χώμα, τρώει σκόνη και ακούει τις κραυγές μίσους από τον κόσμο, ο οποίος όμως, όχι μόνο τον χτυπάει, αλλά καταγράφει το γεγονός με τις κάμερες των κινητών τηλεφώνων. Το σώμα του γίνεται λαϊκό θέαμα, καθώς γονείς με παιδιά στήνονται στην ουρά για να δουν το άψυχο σώμα και να λένε αργότερα με υπερηφάνεια ότι ήταν και αυτοί στο γεγονός. Ο Καντάφι, όμως ήταν επώνυμος, 10.000 παιδιά πεθαίνουν κάθε μήνα στη Σομαλία, όμως δεν υπάρχουν κάμερες για να καταγράψουν το θάνατό τους, αφού είναι συνηθισμένο γεγονός. Ακόμα και στη Γαλλική Επανάσταση, η λαιμητόμος, που ήταν για όλες τις ηλικίες, ήταν ένα θέαμα που οι έγκυες δεν έπρεπε να παρακολουθούν, καθώς τα παιδιά τους θα έβγαιναν ανάπηρα ή σημαδεμένα, υπήρχαν δηλαδή ακόμα και τότε κάποιοι φραγμοί. Η δολοφονία του Καντάφι έχει πολύ μεγαλύτερη πολιτική σημασία απ' ότι το τηλεοπτικό θέαμα, όμως η ιδιωτική λαχτάρα της απεικόνισής της φανερώνει ότι χωρίς εικόνα δεν υπάρχει πιστοποίηση του γεγονότος. Πριν αρκετά χρόνια, οι άνθρωποι φωτογραφίζονταν σε ειδικές περιστάσεις, γάμους, βαφτίσια, εκδρομές... Τώρα όμως, παντού στον κόσμο, οι άνθρωποι δε φωτογραφίζουν μόνο τις σημαντικές στιγμές τους, αλλά και τις ιδιωτικές τους και τις ρίχνουν στο αχανές internet. Χάρη στα βίντεο και τις φωτογραφίες αυτές, έχουν έρθει στο φως πολλές αλήθειες για τους κατόχους των φωτογραφιών. Όμως τα μυστικά που ο Καντάφι "πήρε μαζί του" σίγουρα άξιζαν περισσότερο από τα βίντεο του θανάτου του.

(Το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε από την σελίδα της Καθημερινής, κάνοντας κλικ ΕΔΩ.)