Κοιτάχτε μπήκε στη φωτιά! είπε ένας από το πλήθος.
Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα. Ήταν
στ’ αλήθεια αυτός που απόστρεψε το πρόσωπο, όταν του
μιλήσαμε. Και τώρα καίγεται. Μα δε φωνάζει βοήθεια.
Διστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου.
Είμαι από τη φύση μου φτιαγμένος να παραξενεύομαι.
Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται περήφανος;
Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;
Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι.
Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις, μου είπαν.
Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος.
Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο.
Γινόταν ήλιος.
Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές
άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε.
Ο ποιητής μοιράζεται στα δυο.
Το κάνατε στη Λογοτεχνία ε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι σήμερα...! Είναι ένα ποίημα που, μόλις το διάβασα, μου έφερε στο μυαλό πολλές εικόνες! Περνάει νοήματα...!
Διαγραφήμπράβο σπουδαίο ποιήμα
ΑπάντησηΔιαγραφήτα νοήματα είναι δικά σου και θα τα αποκαλύψεις μόνο σε σένα γιατί υπάρχουν πολλοί κακοί σε μια κλειστή κοινωνία
Πολύ σωστή η παρατήρησή σας...! Ο καθένας αντιλαμβάνεται το νόημα με τον τρόπο του...!
Διαγραφή