Και τώρα ένα ποίημα που μου ήρθε στο μυαλό κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Λίγο ο κάμπος, ο μελαγχολικός καιρός..., πολλές από τις εικόνες του ποιήματος μπορεί κάποιος να τις εντοπίσει στη σιδηροδρομική διαδρομή μεταξύ Βόλου και Λάρισας..., το ποίημα αναφέρει βέβαια Αθήνα, αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία...
Καλή ανάγνωση...
ΤΟΠΙΟ
Στο θλιμμένο κάμπο βρέχει, βρέχει στις ελιές τις γκρίζες το νερό σα ρίγος τρέχει από τα κλαδιά στις ρίζες.
Γκρίζα η ώρα, γκρίζα η χώρα, σκοτεινά κάτω κι απάνω. Ξεχωρίζουν μές στη μπόρα τα τσαντίρια των τσιγγάνων.
Απ' την άσφαλτο τα κάρα κατεβαίνουν, κατεβαίνουν... Λάμπουν μερικά τσιγάρα στα παράθυρα του τραίνου.
Ένα σκιάχτρο απελπισμένο στη νεροποντή, στο κρύο, άδικα γνέφει στο τραίνο κι εμψυχώνει το τοπίο.
Ανυπόφορη είναι η θλίψη των αγρών, αυτόν το μήνα... Η βροχή μας έχει κρύψει απ' το φόντο την Αθήνα.
... Και το βράδυ κατεβαίνει μές στη νέκρα, μές στη γύμνια. Πού 'ναι οι βάτραχοι κρυμμένοι; Γιατί σώπασαν τ' αγρίμια;
Μές στον κάμπο τώρα μόνα τα βαριά περνάνε τραίνα, λές και φέρνουν το χειμώνα και τη νύχτα από τα ξένα.
ΜΗΤΣΟΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ (1900-1943)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Εδώ μπορείτε να γράφετε τα σχόλιά σας.