Παγκόσμια Ημέρα Ειρήνης

Η 21η Σεπτεμβρίου έχει καθιερωθεί από τον ΟΗΕ ως "Παγκόσμια Ημέρα Ειρήνης". Θεωρώ τη μέρα αυτή ιδιαίτερα επίκαιρη, κυρίως λόγω του πολέμου στη Συρία και το Ιράκ και το κύμα προσφύγων από τις χώρες αυτές. Η ειρήνη δεν θεωρείται κάτι δεδομένο πλέον (όχι πως ήταν ποτέ...), παρόλο που πόλεμοι στις μέρες μας δε γίνονται τόσο συχνά όσο παλαιότερα. Οι συνθήκες και τα μέσα έχουν αλλάξει πολύ σε σχέση με το παρελθόν. Μπορεί να μην συγκρούονται χώρες άμεσα, αλλά η ειρήνη και η σταθερότητα να διασαλεύονται από την τρομοκρατία και την υπονόμευση θεσμών, οδηγώντας εν τέλει σε μια σύγκρουση. Θύματα πάντοτε είναι οι λαοί των χωρών που θα βιώσουν τη σύγκρουση, που ακόμα και να τελειώσει η κατάσταση αυτή, θα πάρει πολλά χρόνια για να "επουλώσουν" τις πληγές και τα προβλήματα που άφησε πίσω του ο πόλεμος. Το ζήτημα είναι να υπάρξει όντως ευαισθητοποίηση από οργανισμούς που παραμένουν απαθείς (ΟΗΕ) ή χώρες με μεγάλη επιρροή στο παγκόσμιο σκηνικό, και όχι  να αναλωνόμαστε σε εκθέσεις ιδεών περί των αγαθών της ειρήνης, με την προϋπόθεση βέβαια η ευαισθητοποίηση αυτή να γίνεται με ανιδιοτελείς σκοπούς και όχι για να εξυπηρετήσει συμφέροντα (λέμε τώρα...).

Γράφοντας το άρθρο, μου ήρθε στο μυαλό το εξώφυλλο του σχολικού βιβλίου "Εμείς και ο κόσμος", που είχα το μακρινό 2003-2004 που ήμουν στη Β' Δημοτικού. Αν δεν απατώμαι, σε κάποια από τις σελίδες του βιβλίου, υπήρχε το παρακάτω ποίημα του Γιάννη Ρίτσου. Παραθέτω εξώφυλλο και ποίημα στην παρούσα ανάρτηση, καθώς πιστεύω ότι προωθούν την συμφιλίωση των λαών του κόσμου αυτού...

Αν όλα τα παιδιά της γης

πιάναν γερά τα χέρια

κορίτσια αγόρια στη σειρά

και στήνανε χορό

ο κύκλος θα γινότανε

πολύ πολύ μεγάλος

κι ολόκληρη τη Γη μας

θ’ αγκάλιαζε θαρρώ.

Αν όλα τα παιδιά της γης

φωνάζαν τους μεγάλους

κι αφήναν τα γραφεία τους

και μπαίναν στο χορό

ο κύκλος θα γινότανε

ακόμα πιο μεγάλος

και δυο φορές τη Γη μας

θ’ αγκάλιαζε θαρρώ.

Θα `ρχόνταν τότε τα πουλιά

θα `ρχόνταν τα λουλούδια

θα `ρχότανε κι η άνοιξη

να μπει μες στο χορό

κι ο κύκλος θα γινότανε

ακόμα πιο μεγάλος

και τρεις φορές τη Γη μας

θ’ αγκάλιαζε θαρρώ!