Η προγιαγιά μου...

Σαν σήμερα, πριν από 5 χρόνια (2005), συνέβη ένα πολύ δυσάρεστο γεγονός. Πέθανε η προγιαγιά μου, η Ασπασία (Πασού), η μητέρα της γιαγιάς μου της Μαρίας. Είχα πάει στην Αθήνα με τους γονείς μου, τη θεία μου και την ξαδέρφη μου για το Σαββατοκύριακο. Την Κυριακή, η γιαγιά πέθανε. Το δυσάρεστο συμβάν το μάθαμε τηλεφωνικά, και επιστρέψαμε αμέσως από την Αθήνα. Η κηδεία έγινε την επόμενη μέρα, όπου πλήθος γνωστών και αγαπημένων της προσώπων τη συνόδεψαμε στο νεκροταφείο του Αλιβερίου. Ήταν ένας άνθρωπος ξεχωριστός. Γεννήθηκε στα Θαρρούνια, ένα πανέμορφο ορεινό χωριό κοντά στο Αλιβέρι. Έκανε τρία παιδιά, τη γιαγιά μου, το θείο το Δημήτρη και το θείο τον Πέτρο, τα οποία, μεγάλωσε μόνη της, καθώς ο άντρας της, ο παππούς ο Πέτρος σκοτώθηκε στον εμφύλιο. Ο θείος ο Δημήτρης σπούδασε μαθηματικός και ο θείος ο Πέτρος πολιτικές επιστήμες. Τους πρόλαβα και τους δύο, αλλά δυστυχώς πέθαναν και οι δύο, αφήνοντας τη γιαγιά την Πασού μόνη με τη γιαγιά μου. Το σπίτι της γιαγιας μου και της γιαγιάς της Πασούς ήταν δίπλα δίπλα, στο Αλιβέρι. Ήταν όλη τη διάρκεια της ημέρας μαζί, έτρωγαν, συζητούσαν, έβλεπαν τηλεόραση, καμιά φορά μάλωναν κιόλας. Τη θυμάμαι πάρα πολύ, καθώς ήμουν τετάρτη δημοτικού όταν πέθανε. Μου μίλαγε, μου έλεγε ιστορίες και συμβουλές... Θυμάμαι ότι όταν έκανε χιόνι, όπως σήμερα, καθάριζε τα δέντρα από το χιόνι, για να μη σπάσουν. Πάντα είχε μέσα στο πορτοφόλι της ένα μικρό ξυσμένο μολυβάκι, καθώς έλεγε ότι ίσως χρειαστεί κάποια στιγμή να γράψει. Έχω πάρα πολύ καλές αναμνήσεις από το πρόσωπό της και στενοχωριέμαι όταν βλέπω τη γιαγιά μου τη Μαρία, την τελευταία που απέμεινε από την οικογένεια, να κλαίει όταν τη θυμάται.


Γιαγιά σε αγαπάμε όλοι και εκεί που είσαι να αναπαύεσαι εν ειρήνη.

Το αγαπημένο της χωριό, τα Θαρρούνια, που μετά το θάνατο των παιδιών της δεν ξαναπήγε.