Τη
Δευτέρα 19/08/2013, επισκέφτηκα την
Κολοκυθιά, ένα
ορεινό χωριό χτισμένο στις πλαγιές των Βαρδουσίων, σε υψόμετρο 900m., στο
νομό Φθιώτιδας. Σκοπός του ταξιδιού μου ήταν να βρεθώ στον
τόπο που σκοτώθηκε ο προπάππους μου, Πέτρος Δ. Γιαννούλης, στις 02/04/1947,
κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου,
σε ενέδρα ανταρτών. Η ενέδρα είχε στηθεί στο
Σκαλόρεμα, μια ρεματιά, κοντά στο χωριό. Ο λοχαγός του λόχου που υπηρετούσε ο προπάππους μου,
δεν άκουσε τους ανωτέρους του, που
του είπαν να μην περάσει από κει, αλλά να ακολουθήσει άλλη διαδρομή. Ο λόχος ξεκίνησε νωρίς το πρωί και
περνώντας απ' την περιοχή, έπεσε στην ενέδρα. Οι
νεκροί 18,
πολλοί επίσης και οι αιχμάλωτοι. Οι
αντάρτες ήταν
κρυμμένοι στα ψηλά σημεία της ρεματιάς. Οι στρατιώτες πήγαιναν ουσιαστικά
σαν πρόβατα στη σφαγή. Ο
λοχαγός εγκατέλειψε το πεδίο της μάχης, αφήνοντας τους στρατιώτες του στη μοίρα τους. Απ' ότι μου είπαν οι κάτοικοι του χωριού,
ο συγκεκριμένος λοχαγός, επανέλαβε κάτι παρόμοιο και στο μέλλον, και
εκτελέστηκε, καθώς
υπήρχαν υποψίες ότι συνεργαζόταν με τους αντάρτες. Μετά τη μάχη, οι
αιχμάλωτοι μεταφέρθηκαν στα Μάρμαρα, ένα γειτονικό χωριό, όπου αφού
οι αντάρτες τους πήραν τα ρούχα και τον οπλισμό, τους άφησαν ελεύθερους. Οι αντάρτες
άφηναν ελεύθερους τους αιχμάλωτους στρατιώτες, γιατί ήταν στρατεύσιμοι,
αλλά εκτελούσαν τους αιχμάλωτους χωροφύλακες, διότι ήταν εθελοντές. Μερικές
γυναίκες απ' την Κολοκυθιά,
φόρτωσαν τους νεκρούς της μάχης στα μουλάρια τους, και τους
μετέφεραν στο χωριό, όπου θάφτηκαν στο νεκροταφείο της
 |
| Ο τόπος της ταφής |
Κολοκυθιάς, δίπλα σε έναν ομαδικό τάφο Γερμανών στρατιωτών, που είχαν εκτελεστεί το 1943, από αντάρτες. Όπως μου διηγήθηκε η
κυρία Κυριακή Μπούρχα, αδερφή μιας εκ των γυναικών που μετέφεραν και έθαψαν τους νεκρούς στρατιώτες,
οι στρατιώτες τάφηκαν με όλες τις τιμές, και
το χωριό έκανε τρισάγια όχι μόνο γι' αυτούς, αλλά και για τους Γερμανούς στρατιώτες. Τη
δεκαετία του '60,
οι Γερμανοί πήραν τους νεκρούς τους απ' το χωριό. Το
Ελληνικό Κράτος, όμως, έδειξε και δείχνει αδιαφορία, για τους νεκρούς στρατιώτες του. Σε
επιστολές μου προς το Γενικό Επιτελείο Στρατού, ζητώντας
πληροφορίες για τις
συνθήκες της μάχης και τον
τόπο ταφής του προπάππου μου, οι υπεύθυνοι μου απάντησαν ότι
δεν γνωρίζουν την τοποθεσία της ταφής. Σε αυτό το σημείο,
θα ήθελα να ευχαριστήσω τον κύριο
Ηλία Τζιβελέκα,
πρόεδρο του τοπικού συμβουλίου, που μου
διηγήθηκε όσα ήξερε για το γεγονός και μου έδειξε τον τόπο της ταφής, τον
κύριο Μπούρχα Απόστολο και τη
γυναίκα του κυρία Κυριακή, που με
δέχτηκαν στο σπίτι τους και μου έδωσαν πληροφορίες, καθώς και τον κύριο
Καραγιώργο Δημήτριο,
 |
| Η πλατεία του χωριού |
για την
τηλεφωνική επικοινωνία που είχε μαζί μου, κάνοντάς με να
επισπεύσω την επίσκεψή στην Κολοκυθιά. Να μην ξεχάσω την
κυρία Μαρία, που έχει
το καφενείο δίπλα στην εκκλησία, και τη δροσερή πορτοκαλάδα που ήπια εκεί. Η Κολοκυθιά είναι ένα
πανέμορφο χωριό με πολύ φιλόξενους κατοίκους. Σκοπός μου τώρα είναι να μάθω τα
ονόματα και των υπόλοιπων στρατιωτών που σκοτώθηκαν στην ενέδρα, προκειμένου
να φτιαχτεί μια επιτύμβια στήλη στο χώρο της ταφής.
Ελπίζω να επανέλθω στην Κολοκυθιά σύντομα...!
 |
Το Σκαλόρεμα
Σχετικά άρθρα
|
Μπράβο βρε Βασίλη, εσυ κάνεις κανονική έρευνα! Και ξανά μπράβο που είσαι δεμένος με τις ρίζες σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ πολύ Ελευθερία...!
ΑπάντησηΔιαγραφήμπραβο και από εμένα
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας ευχαριστώ πολύ!!!
ΔιαγραφήΣτην ίδια περιοχή στις 14 Απριλίου σε ενέδρα της 88 Μονάδας χώρου αιχμαλωτίστηκαν περίπου 60 στρατιώτες. εκτελέστηκαν μεταξύ Στρόμης και Συκιάς στις 16 Απριλίου 5 βαθμοφόρων που σφάχθηκαν στις 17 στη γέφυρα Νταούτι. Ψάχνοντας για αυτό έπεσα στο μπλοκ σου. Μην τρως τα ψέμματα των αριστερών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣου δίνω 8 από τα ονόματα των νεκρών από την ενέδρα στις 2 Απριλίου που έπεσαν μαζί με τον παππού σου.
1. Αράπογλου Ιάκωβος του Ευσταθίου από τον Πειραιά (1924), ΔΕΑ.
2. Αργυρόπουλος Γεώργιος του Ηρακλή από τη Ροδίτσα Φθιώτιδας (1919), στρατιώτης.
3. Γάτσιος Ηλίας του Ιωάννη από τους Μεξιάτες Φθιώτιδας (1919), στρατιώτης.
4. Γεωργουδής Παναγιώτης του Αναστασίου από τη Μονεμβασιά Λακωνίας (1919), δεκανέας.
5. Ζέρβας Ιωάννης του Κωνσταντίνου από το Αυλάκι Φθιώτιδας (1918), δεκανέας.
6. Ιωάννου Χαράλαμπος του Γεωργίου από την Κριεζά Ευβοίας (1917), στρατιώτης.
7. Τριανταφύλλου Βασίλειος του Νικολάου από την Ελαία (Βελενίκο) Δωρίδας (1916), στρατιώτης.
8. Χρηστίτσας Αθανάσιος του Χρήστου από το Δίλοφο Φθιώτιδας (1916), στρατιώτης.
Διευκρίνηση Απρίλιος 1949 αυτό που γράφω.
ΑπάντησηΔιαγραφήυ.γ. θα προσπαθήσω να βρω και να σου δώσω και τα υπόλοιπα ονόματα.
υ.γ. Εύχομαι να ολοκληρώσεις την προσπάθεια σου για την επιτύμβια στήλη.
Βασίλη καλησπέρα. Είχαμε μιλήσει και παλιότερα για την υπόθεση αυτή. Σε συνέχεια και της τελευταίας ανάρτησης και μετά από δική μου έρευνα έλαβα τα ατομικά δελτία πεσόντων των συγγενών μου και όντως ισχύουν τα παραπάνω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΡίζος Περικλής του Δημητρίου εκ Ρετσιανών Άρτης, γεννηθείς το 1924, σκοτώθηκε στις 14/04/1949 και
Ρίζος Μιχαήλ του Γεωργίου, εκ Ρετσιανών Άρτης, γεννηθείς το 1925, αιχμαλωτίστηκε και εκτελέστηκε στις 16/04/1949 στην περιοχή μεταξύ Στρώμνης και Συκιάς.
Και οι δύο υπηρετούσαν στο 2ο ΕΤΠ.
Εύχομαι να βρούμε μία άκρη.... στη μνήμη τους.