Καλά Χριστούγεννα...!

Μετά από 3 μήνες στο Βόλο, την Τρίτη (23/12) το απόγευμα, επέστρεψα σπίτι μου...! Έφυγα με το λεωφορείο στις 12 το μεσημέρι από το Βόλο, κατά τις 3:30 κατέβηκα Σχηματάρι, όπου με περίμεναν οι γονείς μου. Σε μια ώρα και κάτι, έφτασα Αλιβέρι.

Δεν μπορώ να πω ότι αυτούς τους 3 μήνες το Αλιβέρι μου έλειψε, πιο πολύ μου έλειπε το σπίτι μου...! 

Όπως και να 'χει, τα Χριστούγεννα ήρθαν και φέτος...!

Εύχομαι σε όλους τους αναγνώστες του blog "Χρόνια Πολλά" και Καλές Γιορτές...!

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μερικές φωτογραφίες από τον χριστουγεννιάτικο Βόλο, που τράβηξα τις προηγούμενες μέρες...!

Χρόνια Πολλά...!

Το δέντρο των Ηλεκτρολόγων Μηχανικών

Το δέντρο του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

Το καραβάκι στην είσοδο της πόλης

Στην είσοδο του Βόλου

Οδός Γκλαβάνη

Οδός Ερμού, ο εμπορικός δρόμος της πόλης

Οδός Αγίου Νικολάου

Άγιος Νικόλαος

Το καμπαναριό και η φάτνη

Στη φάτνη μένουν 3 αρνάκια και ένα πόνυ... Αληθινά...

Το μπλε ποτάμι... Οδός Δημητριάδος

Γραφείον ευρέσεως εργασίας

Από την Athens Voice

Ένα κείμενο του Μένη Κουμανταρέα, από το σχολικό βιβλίο των Κειμένων Νεοελληνικής Λογοτεχνίας της Β' Γυμνασίου. Το θυμήθηκα πρόσφατα, με αφορμή το θάνατο του συγγραφέα (5 Δεκεμβρίου 2014). Στο σχολείο, μας το είχε διδάξει ο φιλόλογος κύριος Γεώργιος Βωβός, τον οποίο έχω πολλάκις αναφέρει σε αυτό το blog...

Καλή σας ανάγνωση...!

MΕΝΗΣ KΟΥΜΑΝΤΑΡΕΑΣ  

Γραφείον ευρέσεως εργασίας

         O Αναστάσης είναι ένας νέος που ζει στην Αθήνα στα μέσα της δεκαετίας του 1950, ο οποίος νιώθει ξεκομμένος από την οικογένεια και τον κοινωνικό του περίγυρο. Σε αυτό το απόσπασμα από Τα μηχανάκια, την πρώτη συλλογή διηγημάτων του μεταπολεμικού πεζογράφου Μένη Κουμανταρέα, ο Αναστάσης αποφασίζει να ψάξει για δουλειά.

Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας, Η ανοιχτή πόρτα

Την άλλη μέρα ξύπνησε πρωί, ελαφρύς σαν πούπουλο. Πλύθηκε, ντύθηκε, άρπαξε μια φέτα βουτυρωμένο ψωμί και χύθηκε στους δρόμους. Περπάτησε με το κεφάλι ψηλά, χαμογέλασε στο φούρναρη που τον καλημέρισε κι έστειλε στον κουρέα του ένα φιλικό χαιρετισμό - γρήγορα θα τον είχε πάλι πελάτη. Βάδισε κάμποσο, ώσπου βγήκε στη λεωφόρο. Τα δέντρα εκεί πρασίνιζαν, κουρεμένα και φυτεμένα με τάξη πάνω στο πεζοδρόμιο, κρατώντας το ένα τον ώμο τ' αλλουνού, σαν στοιχισμένοι μαθητές την ώρα της γυμναστικής. Χάρηκε που ο δρόμος στις γωνιές δεν είχε αποθηκέψει σκουπίδια. Φαντάστηκε τους σκουπιδιάρηδες άγγελους να δροσίζουν το πρόσωπο της πολιτείας με φρέσκο ποτιστικό νερό. Το φως της μέρας ήταν πεντακάθαρο, λες και το είχαν αλλάξει σήμερα. Περνούσε πάνω στο μάγουλο του δρόμου σαν ακονισμένο ξυράφι. Τ' αυτοκίνητα φαρδιά, με καλογυαλισμένα φτερά και συντηρημένες λαμαρίνες, κυλούσαν πάνω στην άσφαλτο χωρίς να την πληγώνουν. Κι ο τροχαίος* στη μέση του δρόμου με την κολλαρισμένη στολή του, το κράνος του που φεγγοβολούσε, φαινόταν να πιάνει τ' αυτοκίνητα από μιαν αόρατη κλωστή. Ως κι οι κοπέλες ήταν διαφορετικές σήμερα, ξυπνημένες θαρρείς από ύπνο θανάτου που τις είχε σκεπάσει με καινούριο πρόσωπο. Τ' αγόρια είχαν παντελόνια στην τρίχα κι έναν αέρα αυτοπεποίθησης. Άλλοι κρατούσαν την τσάντα του σχολείου, κι άλλοι τα σύνεργα της δουλειάς· οι εργάτες το κολατσό τους τυλιγμένο σε μια πετσέτα. Κι οι γέροι είχαν έναν τρόπο να τον κοιτάζουν λες κι ακόμα θυμόντουσαν πως είχαν περάσει από νέοι. Ο Αναστάσης πήδησε σ' ένα λεωφορείο. Χαμογέλασε στον εισπράχτορα που του έκοψε εισιτήριο και του έδωσε μια θέση που περίσσευε. Απ' το παράθυρο τα σπίτια, με τα σεντόνια γεμάτα ύπνο ακόμα, έφευγαν προς τα πίσω. Ο ήλιος τα τίναζε με τις άταχτες αχτίδες του. Ένα μικρό αγόρι φάνηκε να κυνηγά το λεωφορείο. Όχι για να το προφτάσει στη στάση, μα για να πηδήξει στον προφυλακτήρα. Όταν κατόρθωσε να το φτάσει και να κρεμαστεί, ο εισπράχτορας σηκώθηκε από τη θέση του και του χτύπησε θυμωμένα το τζάμι. «Μπρος, δίνε του». Το παιδί έμεινε για λίγο κοιτάζοντας τον εισπράχτορα. Τα χέρια του ήταν πολύ λιγνά, το πρόσωπό του χλομό, κρατιόταν με κόπο. Έπειτα έβγαλε στον εισπράχτορα τη γλώσσα του. Την ίδια στιγμή, τρομαγμένο, άφησε τα χέρια του να ξεφύγουν και πήδησε χάμω. Ο Αναστάσης είδε το αγόρι να χάνεται στη στροφή του δρόμου. Είχε ακόμα μπρος στα μάτια του τα χέρια του, λιγνά, που πάλευαν να κρατηθούν. Κατέβηκε στην επόμενη στάση. Περπάτησε κοιτάζοντας τα σπίτια και τους αριθμούς. Ύστερα στάθηκε μπροστά σε μια είσοδο μεγάρου. Διάβασε μια ταμπέλα με κεφαλαία ξεθωριασμένα: ΓΡΑΦΕΙΟΝ ΕΥΡΕΣΕΩΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ. Δίστασε, έπειτα προχώρησε, μπήκε κι άρχισε ν' ανεβαίνει τις σκάλες. Ήταν ατέλειωτες να τις ανεβεί κανείς, μα του άρεσαν. Του άρεσε καθετί που ψήλωνε, που τον ανέβαζε. Όπως τα γράμματα στην αρχή μιας ταινίας. Έφτασε στο έβδομο πάτωμα, έψαξε, ρώτησε, τέλος χτύπησε μια πόρτα. Επειδή δεν πήρε απάντηση, άνοιξε και γλίστρησε αθόρυβα στο εσωτερικό. Στο βάθος της κάμαρης μια κοπέλα έγραφε στη γραφομηχανή. Ούτε που σήκωσε τα μάτια της πάνω του. Έγραφε σαν υπνωτισμένη. Χρειάστηκε να πάει να σταθεί πολύ κοντά της για να τόνε δει. Είχε δυο μάτια κλουβισμένα* σε χοντρούς φακούς, που έμοιαζαν ν' αποστειρώνουν το φως. Σαν δυο ψάρια μέσα στη γυάλα τους. Ύστερα η μηχανή έπαψε απότομα. «Μια στιγμή παρακαλώ». Άνοιξε την πόρτα του διπλανού γραφείου και χώθηκε μέσα. Ξαναγύρισε σχεδόν αμέσως και του είπε με την ίδια απαράλλαχτη φωνή, που έμοιαζε τυπωμένη σε κορδέλα μαγνητοφώνου.*«Περιμένετε παρακαλώ. Ο κύριος Διευθυντής είναι απησχολημένος». Ξανάπιασε το γράψιμο. Τα μάτια της δεν κοίταζαν καθόλου τα πλήκτρα. Ήταν από τις τυφλές δακτυλογράφους.* Ο θόρυβος της μηχανής είχε αποκτήσει τώρα μιαν ένταση και μια πυκνότητα, σα να στριφογύριζε κανένα ελικόπτερο πάνω από το κεφάλι του Αναστάση. Άθελά του χαμήλωσε για να προστατευθεί. Έπεσε σε μια καρέκλα. Προσπάθησε να κρατηθεί ακίνητος, μα κάθε φορά που η κοπέλα πατούσε κανένα πλήκτρο δυνατότερα, τα πόδια του έφευγαν προς τα μπρος, σα να τα βαρούσε κανένας γιατρός με σφυράκι. Ήθελε να τη διακόψει, να της πει πως δεν πείραζε που ο Διευθυντής ήταν απασχολημένος, και ότι θα μπορούσε να ξαναπεράσει. Κι αύριο μέρα ήταν. Μα δεν έβρισκε τρόπο να της μιλήσει. Επειδή δεν μπορούσε να μιλά, να κάθεται ακίνητος, να περιμένει, σηκώθηκε και πήγε στο παράθυρο. Ήταν ένα στενό, δυτικό παράθυρο. Έσκυψε να δει κάτω και ζαλίστηκε. Τον χώριζαν από το έδαφος εφτά ψηλά, θεόρατα πατώματα. Ο αστυφύλακας της τροχαίας ήταν μια τελεία. Το κράνος βουλιαγμένο κάτω από τον ήλιο, οι κλωστές στα χέρια του σπασμένες. Ξαφνικά τον Αναστάση τον έπιασε το στομάχι του. Σταύρωσε τα χέρια του γύρω στη μέση κι έσκυψε το κεφάλι. Τα πλήκτρα της μηχανής δούλευαν σε ρυθμό πολυβόλου. Αμέσως ύστερα, ο γνώριμος πονοκέφαλος σφίχτηκε γύρω στο κεφάλι του σαν αρραβώνας.* Άφησε το στομάχι του κι έπιασε το κεφάλι του. Μα ο πόνος, επιδέξιος ξιφομάχος, τον χτυπούσε ύπουλα στο αφύλαχτο μέρος. Κοίταξε με αγωνία την κοπέλα. Έγραφε ίσια, μονοκόμματη, με τα κλουβισμένα μάτια της σκλαβωμένα πάνω στο χαρτί. Μόνο ο κύλινδρος της μηχανής μετατοπιζόταν ολοένα κι αριστερότερα έχοντας μια τάση να τρυπήσει τον τοίχο και να περάσει στο γραφείο του διευθυντή. Ο Αναστάσης έκανε μερικά βήματα πίσω, κι ήρθε να στηριχθεί πάνω στην πόρτα. Για μερικά δευτερόλεπτα έμεινε εκεί με το πρόσωπο τσαλακωμένο, τα χέρια κλεισμένα σε γροθιές. Ύστερα έκανε απότομη στροφή, άνοιξε την πόρτα κι, αφήνοντάς την ορθάνοιχτη, πετάχτηκε έξω.

Μ. Κουμανταρέας, Τα μηχανάκια, Κέδρος

* τροχαίος: ο αστυνομικός της Τροχαίας * κλουβισμένα: οι φακοί των γυαλιών παρομοιάζονται με κλουβί των ματιών της δακτυλογράφου * τυπωμένη σε κορδέλα μαγνητοφώνου: ηχογραφημένη * τυφλές δακτυλογράφοι: όσες δακτυλογραφούν με τυφλό σύστημα * αρραβώνας: δαχτυλίδι αρραβώνα

Πηγή: Ψηφιακό Σχολείο

Edith Piaf

Σαν χθες, στις 19 Δεκεμβρίου του 1915, γεννιέται στο Παρίσι η Γαλλίδα τραγουδίστρια Εντίθ Πιάφ (γαλλ. Édith Piaf).

Παραθέτω μερικά τραγούδια που έχει ερμηνεύσει!

Καλή ακρόαση...!

Padam padam...




Η "Όμορφη πόλη" του Μίκη Θεοδωράκη, στα γαλλικά...

Κώστας Βάρναλης

Σαν σήμερα, στις 16 Δεκεμβρίου του 1974, πεθαίνει στην Αθήνα, ο βραβευμένος με το Βραβείο Λένιν της ΕΣΣΔ (1959), λογοτέχνης Κώστας Βάρναλης (1884 - 1974).

Παραθέτω μερικούς αγαπημένους μου στίχους του.

Η μπαλάντα του κυρ Μέντιου

Δεν λυγάνε τα ξεράδια και πονάνε τα ρημάδια

κούτσα μια και κούτσα δυο στης ζωής το ρημαδιό

Μεροδούλι ξενοδούλι δέρναν ούλοι οι αφέντες δούλοι

ούλοι δούλοι αφεντικό και μ' αφήναν νηστικό

και μ' αφήναν νηστικό

Ανωχώρι κατωχώρι ανηφόρι κατηφόρι

και με κάμα και βροχή ώσπου μου 'βγαινε η ψυχή

Είκοσι χρονώ γομάρι σήκωσα όλο το νταμάρι

κι έχτισα στην εμπασιά του χωριού την εκκλησιά

του χωριού την εκκλησιά

Άιντε θύμα άιντε ψώνιο άιντε σύμβολο αιώνιο

αν ξυπνήσεις μονομιάς θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς

θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς

Και ζευγάρι με το βόδι άλλο μπόι κι άλλο πόδι

όργωνα στα ρέματα τ αφεντός τα στρέμματα

Και στον πόλεμο όλα για όλα κουβαλούσα πολυβόλα

να σκοτώνονται οι λαοί για τ' αφέντη το φαΐ

για τ' αφέντη το φαί

Άιντε θύμα άιντε ψώνιο...

Koίτα οι άλλοι έχουν κινήσει έχει η πλάση κοκκινίσει

άλλος ήλιος έχει βγει σ' άλλη θάλασσα άλλη γη

Άιντε θύμα άιντε ψώνιο...

Οι πόνοι της Παναγιάς

Πού να σε κρύψω γιόκα μου

να μη σε φτάνουν οι κακοί

σε ποιο νησί του ωκεανού

σε πια κορφή ερημική.

Δε θα σε μάθω να μιλάς

και τ’ άδικο φωνάξεις

ξέρω πως θα χεις την καρδιά

τόσο καλή τόσο γλυκή

που μες τα βρόχια της οργής

ταχειά, ταχειά θε να σπαράξεις.

Συ θα `χεις μάτια γαλανά

θα `χεις κορμάκι τρυφερό

θα σε φυλάω από ματιά κακή

και από κακό καιρό

Από το πρώτο ξάφνιασμα

της ξυπνημένης νιότης

δεν είσαι συ για μάχητες

δεν είσαι συ για το σταυρό

εσύ νοικοκερόπουλο

όχι σκλάβος, όχι σκλάβος ή προδότης

Κι αν κάποτε τα φρένα σου

το δίκιο φως της αστραπής

κι αν η αλήθεια σου ζητήσουνε

παιδάκι μου να μην τα πεις

Θεριά οι ανθρώποι δεν μπορούν

το φως να το σηκώσουν

δεν είναι η αλήθεια πιο χρυσή

απ’ την αλήθεια της σιωπής

χίλιες φορές να γεννηθείς

τόσες, τόσες θα σε σταυρώσουν

Οι μοιραίοι

Mες την υπόγεια την ταβέρνα,

μες σε καπνούς και σε βρισές

(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα)

όλ’ η παρέα πίναμ’ εψές·

εψές, σαν όλα τα βραδάκια,

να πάνε κάτου τα φαρμάκια.

Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο

και κάπου εφτυούσε καταγής.

Ω! πόσο βάσανο μεγάλο

το βάσανο είναι της ζωής!

Όσο κι ο νους να τυραννιέται,

άσπρην ημέρα δε θυμιέται.

Ήλιε και θάλασσα γαλάζα

και βάθος τ’ άσωτ’ ουρανού!

Ω! της αυγής κροκάτη γάζα,

γαρούφαλα του δειλινού,

λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,

χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!

Tου ενού ο πατέρας χρόνια δέκα

παράλυτος, ίδιο στοιχειό·

τ’ άλλου κοντόημερ’ η γυναίκα

στο σπίτι λυώνει από χτικιό·

στο Παλαμήδι ο γιος του Mάζη

κι η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι.

― Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!

― Φταίει ο Θεός που μας μισεί!

― Φταίει το κεφάλι το κακό μας!

― Φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί!

Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Kανένα στόμα

δεν το βρε και δεν το πε ακόμα.

Έτσι στη σκοτεινή ταβέρνα

πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.

Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα

όπου μας έβρει μας πατεί.

Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,

προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

California Dreamin'

... and the sky is grey ...

The Mamas & the Papas - California Dreamin'

All the leaves are brown and the sky is grey
I've been for a walk on a winters day
I'd be safe and warm if I was in L.A.
California dreamin', on such a winters day.

Stepped into a church I passed along the way
Well, I get down on my knees and I pretend to pray.
You know the preacher likes the cold
He knows I'm gonna stay.
California, California dreamin', on such a winters day.

All the leaves are brown and the sky is grey
I've been for a walk on a winters day
I I didn't tell her I could love today
California, California dreamin', on such a winters day.

Καλό Μήνα & Καλές Γιορτές

Καλό Μήνα σε όλους από το Βόλο, που σιγά σιγά μπαίνει σε εορταστικό κλίμα...!

Θα καλωσορίσουμε το Δεκέμβρη, όπως συνηθίζουμε εδώ στο blog, με το τραγούδι "Δόξα Δεκέμβρη μήνα", από το άλμπουμ "Το Καλαντάρι" του Παντελή Θαλασσινού.

Καλό Μήνα σε όλους...!

(Φωτογραφία από την οδό Δημητριάδος, πριν 3 μέρες.)

Σχέση του ανθρώπου με τα ζώα

Το άρθρο αυτό ήθελα να το γράψω από καιρό, με αφορμή ένα περιστατικό του οποίου ήμουν μάρτυρας, πριν 2 βδομάδες στο Βόλο. Περπατούσα προς την αρχή της Δημητριάδος, για να χαλαρώσω (είχε αναβληθεί μάθημα). Κάποια στιγμή, σε έναν σκουπιδοτενεκέ, φάνηκε μια γάτα. Είχε χωθεί η μισή μέσα, ψάχνοντας μάλλον κάτι να φάει. Μια παρέα κοριτσιών περπατούσε στο σημείο. Σε ανύποπτο χρόνο, γελώντας ηλιθιωδώς, μια από την παρέα, τσαλάκωσε ένα χαρτί που είχε στα χέρια, το έκανε μπαλάκι και το πέταξε προς τη γάτα. Η καημένη η γάτα τρόμαξε πολύ και έφυγε τρέχοντας να κρυφτεί σε ένα στενάκι κοντά στο σημείο. Τα κορίτσια συνέχισαν να γελάνε σαν βλαμμένα και έφυγαν. Η τρομάρα της γάτας ήταν τόσο μεγάλη, που έφυγε απ' την κρυψώνα της μόνο όταν βεβαιώθηκε ότι δεν υπήρχε κανείς γύρω. Μετά επέστρεψε πάλι στον σκουπιδοτενεκέ, αναζητώντας τροφή, μέσα στο δύσκολο και αφιλόξενο για τα μικρά ζώα περιβάλλον της μεγάλης πόλης...!

Το περιστατικό αυτό δείχνει αυτό που έχει τονίσει από αυτό το blog, την έλλειψη παιδείας και την αμορφωσιά του σύγχρονου Έλληνα. Παιδιά που δε διδάχθηκαν ποτέ το σεβασμό για τους συνανθρώπους τους, πώς περιμένουμε να το δείξουν στα ζώα; Πώς περιμένουμε όταν κάποιοι εγκαταλείπουν τα κατοικίδιά τους στο δρόμο, να αλλάξει κάτι; Όταν κάποιοι άλλοι κακομεταχειρίζονται τα ζώα;

Δυστυχώς αυτά δεν έχουν φωνή να μας πουν πώς νιώθουν! Έχουν όμως ψυχή και συναισθήματα, τα οποία εξωτερικεύουν με το δικό τους τρόπο, ανταποδίδοντας την αγάπη που έχουν λάβει από εμάς! Μας αγαπούν και αυτά, έχουν ανάγκη τη φροντίδα μας...!

Θα μοιραστώ μαζί σας δύο φωτογραφίες σχετικά με ζώα στο Βόλο. Η πρώτη φωτογραφία είναι ένα πάρκινγκ σκύλων, έξω από ένα φούρνο στη γειτονιά μου. Οι πελάτες του φούρνου μπορούν να δένουν εδώ τα σκυλάκια τους, για να ψωνίσουν στο φούρνο. Στη δεύτερη φωτογραφία φαίνεται ένας απρόσμενος "φοιτητής" που τρύπωσε σήμερα στο αμφιθέατρο της σχολής. Μια μικρή γάτα, που περπατούσε ανάμεσα στους φοιτητές, κάτω απ' τα καθίσματα...!

Εδώ επιτρέπεται το παρκάρισμα...!

Μια γάτα στο ΗΜΜΥ

Ντμίτρι Σοστακόβιτς - Waltz No. 2

Ντμίτρι Σοστακόβιτς

Όσον αφορά τη ρώσικη μουσική, για να σπάσω τη μονοτονία, γιατί σας έχω συνηθίσει σε Χορωδία του Κόκκινου Στρατού κτλ., παραθέτω το παρακάτω αγαπημένο μου κομμάτι. Είναι το Waltz No. 2 του μεγάλου Σοβιετικού συνθέτη Ντμίτρι Σοστακόβιτς (1906 - 1975) (ρωσ. Дми́трий Дми́триевич Шостако́вич).

Ένας από τους λόγους που ασχολούμαι με τη Ρωσία - Σοβιετική Ένωση, είναι η ιδιαίτερη ανάπτυξη των τεχνών στη χώρα αυτή. Οι τέχνες είναι ένας τομέας της καθημερινής ζωής, ο οποίος με αγγίζει στη σκέψη και στην ψυχή...!

Καλή σας ακρόαση...!

Τα τρένα που φύγαν

Είδες οι έρημοι σταθμοί
πώς σου ματώνουν την ψυχή
όταν απάνω στη γραμμή
πέφτει το βράδυ

Όντας φοιτητής σε σχολή μηχανικών, είμαι λάτρης των μηχανών, και ιδιαίτερα των τρένων. Δεν έχει τύχει να ταξιδέψω, μέχρι στιγμής, με τρένο. Χθες αργά το απόγευμα, κάνοντας μια βόλτα μετά το εργαστήριο στη σχολή, έφτασα μέχρι το Σιδηροδρομικό Σταθμό του Βόλου. Λίγος κόσμος περίμενε στην αποβάθρα. Κοιτώντας τον πίνακα με το δρομολόγια, είδα ότι το τοπικό τρένο για Λάρισα έρχεται στις 9:05. Ήταν 9 παρά, οπότε αποφάσισα να το περιμένω. Πιο πολύς κόσμος άρχισε να μαζεύεται στο σταθμό. Με μικρή καθυστέρηση, το τρένο έφτασε. Κάθισα στην άκρη της αποβάθρας και χάζευα. Φοιτητές με βαλίτσες και βιβλία στα χέρια αποβιβάζονταν και επιβιβάζονταν, κάποιοι γονείς αποχαιρετούσαν το γιο τους, ένας άντρας φιλούσε την κοπέλα του πριν αναχωρήσει, ένας παππούς συνάντησε τυχαία ένα φίλο του που ετοιμαζόταν να φύγει..., κάθε επιβάτης και μια ιστορία...! Στις 9:25, το τρένο αναχώρησε για Λάρισα και ο σταθμός ξαφνικά ερήμωσε. Τράβηξα μερικές φωτογραφίες και θα ήθελα να τις μοιραστώ μαζί σας, μαζί με μερικά τραγούδια σχετικά με τρένα.

Μια νύχτα στην νύχτα το τρένο το χάσαμε

Ο σιδηρόδρομος είναι ένα πολύ οικολογικό, βολικό και γρήγορο μεταφορικό μέσο, τόσο για τη μεταφορά ανθρώπων, όσο και για μεταφορά προϊόντων. Δυστυχώς στην Ελλάδα έχει απαξιωθεί και αφεθεί στην τύχη του, με τα τελευταία μεγάλα σιδηροδρομικά έργα να χρονολογούνται από την εποχή του Τρικούπη. Ας ελπίσουμε ότι στο μέλλον οι κυβερνήσεις και οι άνθρωποι εδώ, θα κατανοήσουν την σημασία του τρένου για την ανάπτυξη και την πρόοδο της χώρας και θα του δώσουν τη θέση που του αρμόζει!

Καθίστε αναπαυτικά σε μια θέση δίπλα στο παράθυρο και απολαύστε το μουσικό ταξίδι...!

Καλή ακρόαση...!

Κάνε κάτι λοιπόν να χάσω το τρένο

(Το τρένο αχνοφαίνεται στο βάθος)
Τα τρένα που φύγαν αγάπες μου πήρανε.

Βίκυ Μοσχολιού - Σ' ένα εξπρές





Δημήτρης Μητροπάνος - Κάνε κάτι να χάσω το τρένο




Κλειώ Δενάρδου - Τα τραίνα σφυρίζουν



Βίκυ Μοσχολιού - Τα τρένα που φύγαν




Μαρία Δημητριάδη - Το τρένο φεύγει στις οχτώ




Ζωή Φυτούση - Πάει έφυγε το τρένο (Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις)

Οι στρατιώτες προχωρούσαν

Σοβιετική αφίσα για την πολιορκία του Λένινγκραντ.
"Θα υπερασπιστούμε την πόλη του Λένιν"

Το ακόλουθο άρθρο είχα σκοπό να το γράψω ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου, αλλά λόγω υποχρεώσεων της σχολής, το βάζω σήμερα.

Αντί προλόγου, θα παραθέσω τη μετάφραση ενός ρώσικου τραγουδιού.

"Οι στρατιώτες προχωρούσαν" (ρωσ. Шли солдаты) είναι ρώσικο-σοβιετικό τραγούδι του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου. Τους στίχους έγραψε ο A. Dostal (А. Досталь), ενώ τη μουσική συνέθεσε ο Alexander Vasilyevich Alexandrov (Александр Васильевич Александров) ιδρυτής της χορωδίας του Κόκκινου Στρατού και συνθέτης του Σοβιετικού και του Ρώσικου εθνικού ύμνου. Δεν κατάφερα να βρω πολλές πληροφορίες για
αυτό το τραγούδι. Στους στίχους προβάλλεται η άδολη αγάπη για την πατρίδα, η υπενθύμιση των αγώνων του παρελθόντος, αλλά και η πρόθεση για νέο αγώνα για την προστασία της πατρίδας (και κατ' επέκταση των ανθρωπων της), αν κάποιος την απειλήσει.

Ένα τραγούδι που ταιριάζει στην περίπτωση που μια χώρα διεξάγει αμυντικό πόλεμο, ώστε να αντιμετωπίσει έναν εχθρό που επιβουλεύεται την ελευθερία της και την ειρήνη...!

Οι ελληνικοί στίχοι προέκυψαν από μετάφραση των ρώσικων, που βρήκα στο site SovMusic.ru.

ΣΤΙΧΟΙ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ

Οι στρατιώτες προχωρούσαν,
Οι στρατιώτες προχωρούσαν,
για να υπερασπιστούν τη χώρα τους.
Οι στρατιώτες προχωρούσαν,
Οι στρατιώτες προχωρούσαν,
ένας ιερός πόλεμος.
Μες στα ηλιοβασιλέματα, πάνε οι στρατιώτες στη μάχη
για την αγαπημένη πατρίδα.
Μες στα ηλιοβασιλέματα, πάνε οι στρατιώτες στη μάχη
για την αγαπημένη πατρίδα.

ΡΕΦΡΑΙΝ
Ε, έι, στρατιώτη, το μονοπάτι των στρατιωτών.
Τραγούδι, σαν κοκκινολαίμης, πέτα.
Μακρύς δρόμος, ε, εί.
Ωραίος δρόμος, ε, έι.
Τραγούδι, σαν κοκκινολαίμης, πέτα.
Τραγούδι, σαν κοκκινολαίμης, πέτα.

Ήταν, ήταν
ήταν δύσκολα χρόνια.
Αυτό, αυτό
δε θα το ξεχάσουμε ποτέ.
Ας σβήσει η φωτιά του πεδίου της μάχης.
Ας θυμάται τα κατορθώματα όλη η γη.
Ας σβήσει η φωτιά του πεδίου της μάχης.
Ας θυμάται τα κατορθώματα όλη η γη.

ΡΕΦΡΑΙΝ

Αν χρειαστεί, αν χρειαστεί
Από αυτόν τον τόπο θα κινηθούμε με τις ξιφολόγχες.
Σταθείτε πλάι πλάι, σταθείτε πλάι
Ισχυρό τείχος.
Αν χρειαστεί, θα ορθώσουμε ένα τείχος,
για να προστατέψουμε τα πατρικά μας σπίτια.
Αν χρειαστεί, θα ορθώσουμε ένα τείχος,
για να προστατέψουμε τα πατρικά μας σπίτια.

ΡΕΦΡΑΙΝ

Πατρίδα αγαπημένη, πατρίδα αγαπημένη.
Η απέραντη ομορφιά
Σπίτι αγαπημένο, σπίτι αγαπημένο,
όπου οι συγγενείς περιμένουν να μας δουν.
Πατρίδα αγαπημένη με τις χρυσές διαδρομές.
Σταματώ να τραγουδώ, συγγνώμη,
Πατρίδα αγαπημένη με τις χρυσές διαδρομές.
Σταματώ να τραγουδώ, συγγνώμη,

Ερμηνεία από τη χορωδία του Κόκκινου Στρατού.
Το βίντεο πιθανόν να είναι από περιοδία της σε σοβιετικό στρατόπεδο.


Ο όρος πατριωτισμός και αγάπη κάποιου για την πατρίδα του, είναι ένας (απ' τους πολλούς) όρος που έχει παρεξηγηθεί στην Ελλάδα. Ο πατριώτης αγαπά τη χώρα του χωρίς να περιμένει ανταλλάγματα (άδολη αγάπη), σέβεται την ιστορία της, τα ήθη και τα έθιμα, τους ανθρώπους της, το φυσικό της περιβάλλον, επιθυμεί την πρόοδο και την ανάπτυξή της. Ταυτόχρονα επιδιώκει την ειρήνη και την αρμονική συνύπαρξη με τους υπόλοιπους λαούς, καθώς και τη συνεργασία μαζί τους, για την πρόοδο του παγκόσμιου πολιτισμού. Δεν διακατέχεται από σύνδρομα ανωτερότητας ή κατωτερότητας και αναγνωρίζει ότι όλοι οι λαοί έχουν προσφέρει στο διάβα της παγκόσμιας ιστορίας. Ακολουθεί ένα διεθνιστικό τρόπο αντίληψης, χωρίς να απομακρύνεται από την ιστορία και τις παραδόσεις του. Ο πατριώτης δεν είναι ρατσιστής, σέβεται τους συνανθρώπους του και δεν διακατέχεται από ξενοφοβικά σύνδρομα. Δείχνει ανοχή στην αντίθετη άποψη και στο διαφορετικό, επικροτώντας το διάλογο και τη δημοκρατία και καταδικάζοντας τη βία. Δεν διαλαλεί το "πόσο αγαπά τη χώρα του", πράγμα το οποίο δεν μετριέται, αλλά το αποδεικνύει καθημερινά με τον τρόπο συμπεριφοράς του, αλλά και σε δύσκολες στιγμές, όπως πχ ένας αμυντικός πόλεμος.

Τα παραπάνω έρχονται σε αντίθεση με το προφίλ του εθνικιστή, που κάποιοι προσπαθούν να τον βαφτίσουν πατριώτη. Όλες οι ιδέες του στηρίζονται στο μίσος και στο φόβο για το διαφορετικό. Ο εθνικιστής πιστεύει ότι η χώρα του είναι η ανώτερη και μόνο αυτή έχει προσφέρει στην ιστορία, (ρε όταν εμείς χτίζαμε παρθενώνες, οι άλλοι ζούσαν σε σπηλιές... κτλ.) σε αντίθεση με τις άλλες χώρες. Αντιμετωπίζει τους ανθρώπους που είναι διαφορετικοί απ' αυτόν με αισθήματα μίσους και τους κατηγοριοποιεί, οδηγώντας στην έξαρση του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και της βίας. Δεν επιδιώκει την ειρήνη με τις άλλες χώρες, τονίζοντας ότι με έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο θα λυθούν οι όποιες διαφορές. Υποτιμά τη δημοκρατία, τους μηχανισμούς της και την αρχή της πλειοψηφίας καθώς επικροτεί απολυταρχικά-ολοκληρωτικά καθεστώτα. Επιδιώκει να επιβάλλει την άποψή του, χωρίς να διατίθεται για διάλογο, δεν αποδέχεται μια αντίθετη γνώμη και καταφεύγει πολλές φορές σε πράξεις βίας, για εξοντώσει αυτούς που του αντιτίθενται. Μένει προσκολλημένος στο παρελθόν και βλέπει παντού γύρω του συνωμοσίες (μασόνοι, Εβραίοι, εξωγήινοι κτλ...). Τονίζει συνέχεια πόσο αγαπά τη χώρα του, χωρίς να το αποδεικνύει έμπρακτα με τη στάση ζωής του.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Ο πατριώτης ΔΕΝ είναι εθνικιστής-φασίστας, όπως υποστήριζουν κάποιοι!
Ο πατριωτισμός δεν είναι κτήμα συγκεκριμένου πολιτικού χώρου και κανένας δεν είναι θεματοφύλακάς του. Είναι κτήμα του κάθε λαού. Ο πατριωτισμός δεν κοιτά πολιτικά πιστεύω, ο πατριώτης μπορεί να είναι αριστερός, κομμουνιστής, δεξιός, κεντρώος, να μην ασχολείται με τα πολιτικά. Αυτό έχει αποδειχθεί με την πορεία της ιστορίας. Α, και κάτι άλλο, ο μόνος δίκαιος και αναγκαίος πόλεμος είναι ο αμυντικός.

Αν και έχει περάσει μια βδομάδα απ' την 28η Οκτωβρίου,

Ζήτω η 28η Οκτωβρίου!
Τιμή και δόξα σε όσους πολέμησαν το 40! 
Τιμή και δόξα στους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης!
Κάτω ο φασισμός!
Ζήτω ο Ελληνικός Λαός!
Ζήτω η Ελλάδα!

Μακάρι να μην ξαναζήσει η χώρα και η οικουμένη πολέμους και βία! Μακάρι οι λαοί να συνεργαστούν και  να ζήσουν όλοι μαζί αρμονικά σε αυτόν τον υπέροχο πλανήτη, στην μικρή και ήσυχη γωνιά του σύμπαντος, στην οποία βρισκόμαστε...!

Ηθοποιός σημαίνει φως...!

Καλησπέρα σας από το Βόλο, ή μάλλον καλύτερα καλημέρα σας, αφού έχουμε πλέον Κυριακή! Δεν με έπιανε ύπνος και αποφάσισα να ασχοληθώ λίγο με το blog, το οποίο έχω παραμελήσει με τα τρεξίματα της σχολής!

Ένα απ' τα αγαπημένα μου τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι, από το δίσκο της Οδού Ονείρων. Ηθοποιός σημαίνει φως, λοιπόν! Η πιο γνωστή εκτέλεση του τραγουδιού είναι με το Δημήτρη Χορν. Θα πρωτοτυπήσω και θα παραθέσω μια εκτέλεση που το τραγουδά ο ίδιος ο δημιουργός του! Γενικά μου αρέσει να ακούω τους ίδιους τους καλλιτέχνες να ερμηνεύουν τα έργα τους...!

Καλό ξημέρωμα!

Ο ηθοποιός - 1962

Στίχοι: Μάνος Χατζιδάκις

Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις

Ηθοποιός σημαίνει φως.

Είναι καημός πολύ πικρός

και στεναγμός πολύ μικρός.

Μίλησε,κλαίς;

Όχι δε λες.

Μήπως πεινάς;

Και τι να φάς!

Όλο γυρνάς,πες μου πού πας;

Σ' αναζητώ στο χώρο αυτό,

γιατί είμ' εγώ πολύ μικρός

και θλιβερός ηθοποιός.

Θα παίξεις μια, θα παίξω δυο.

Θα κλάψεις μια, θα κλάψω δυο.

Σαν καλαμιά θα σ'αρνηθώ,

θα σκεπαστώ, θα τυλιχτώ

μ' άσπρο πανί κι ένα πουλί,

άσπρο πουλί που θα καλεί τ' άλλο πουλί,

το μαύρο πουλί.

Παρηγοριά στη λυγαριά, υπομονή!

Αχ πώς πονεί!

Κι ύστερα λες για δυο τρελλές

που μ' αγαπούν γιατί σιωπούν,

γιατί σιωπούν......

Έλα στο φως, παίζω θα δεις.

Είμαι σοφός μην απορείς,

έλα στο φως, παίζω θα δεις.

Ηθοποιός, ό,τι κι αν πείς

είναι καημός πολύ πικρός

και στεναγμός πολύ βαθύς.

Ηθοποιός, είτε μωρός, είτε σοφός

είμαι κι εγώ, καθώς κι εσύ είσαι παιδί,

που καρτερεί κάτι να δεί.

Πιες το κρασί, στάλα χρυσή

απ' τη ψυχή, ως την ψυχή.

Μελίνα Μερκούρη

Σαν σήμερα, στις 18 Οκτωβρίου του 1920, γεννιέται στην Αθήνα μια μεγάλη Ελληνίδα, η Μελίνα Μερκούρη! Σπουδαία ηθοποιός και ερμηνεύτρια, ιδιαιτέρως γνωστή για την εκστρατεία της, σαν υπουργός πολιτισμού, για την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα πίσω στην Ελλάδα!

Προς τιμήν αυτής της μεγάλης μορφής της νεότερης Ελλάδας, θα παραθέσω μερικά σχετικά βίντεο!


Είμαι Ρωμιά
(η χούντα της αφαίρεσε την υπηκοότητα, λόγω της έντονης αντιδικτατορικής της δράσης).



"Ο κυρ Αντώνης" (Στίχοι-Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις), από εκπομπή της γαλλικής τηλεόρασης.




"Αγάπη που 'γινες δίκοπο μαχαίρι" (απ' την ταινία Στέλλα. Στίχοι: Μιχάλης Κακογιάννης, Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις)




Συζήτηση με το Μάνο Χατζιδάκι, σχετικά με το πασίγνωστο τραγούδι "Τα παιδιά του Πειραιά" (Στίχοι-Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις) .




Και το πιο αγωνιστικό το άφησα για το τέλος...! "Θα σημανουν οι καμπανες", (Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος, Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης).

Η μπαλάντα του Ούρι

Πολλούς χαιρετισμούς απ' το Βόλο, με ένα πολύ ωραίο τραγούδι (πώς να μην είναι ωραίο, αφού είναι μουσική του Μάνου Χατζιδάκι;;;)!

Η μπαλάντα του Ούρι

Στίχοι:   Νίκος Γκάτσος

Μουσική:   Μάνος Χατζιδάκις

Ουρανέ, όχι δε θα πω το ναι

ουρανέ, φίλε μακρινέ

πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή

πώς να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη

πώς ν’ αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό

αχ ουρανέ πόνε μακρινέ

Κάθε δειλινό κοιτώ τον ουρανό, 

το γαλανό

κι ακούω μια φωνή, 

καμπάνα γιορτινή

να με παρακινεί

Κάθε Κυριακή μου λέει να πάω εκεί, 

εκεί, εκεί

που χτίζουνε φωλιά

αλλόκοτα πουλιά

στου ήλιου τα σκαλιά

Ουρανέ, όχι δε θα πω το ναι

ουρανέ, φίλε μακρινέ

πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή

πώς να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη

πώς ν’ αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό

αχ ουρανέ πόνε μακρινέ

Κάθε δειλινό κοιτώ τον ουρανό, 

το γαλανό

και μια φωνή τρελή

σαν χάδι κι απειλή

κοντά της με καλεί

Κάθε Κυριακή μου λέει να πάω εκεί, 

εκεί, εκεί

μου τάζει ωκεανούς

κομήτες φωτεινούς

και ό,τι βάζει ο νους

Ουρανέ, όχι δε θα πω το ναι

ουρανέ, φίλε μακρινέ

πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή

πώς να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη

πώς ν’ αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό

αχ ουρανέ πόνε μακρινέ

Μερικά αστεία για τους ΗΜΜΥ

Τι τραβάμε εμείς οι Ηλεκτρολόγοι Μηχανικοί και Μηχανικοί Υπολογιστών...!

"...Οι Ηλεκτρολόγοι Μηχανικοί συνήθως γίνονται άμεσα αντιληπτοί από το υποχρεωτικό κούρεμά τους της αφάνας. Θεωρητικά έχουν κάποια σχέση με το ρεύμα, το οποίο εξηγεί επιστημονικά το κούρεμά τους..." 

Έτσι αλλάζει ένας Ηλεκτρολόγος Μηχανικός μια λάμπα

(Απ' τη Φρικιπαίδεια)

--------------------------------------------------------

Προγραμματισμός

Και ένα τραγούδι του Χάρρυ Κλυν!

Καλησπέρα από το Βόλο...!

Από: ΒΟΛΟΣ ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ ΠΟΛΙΣ

Καλησπέρα σε όλους, πρώτη ανάρτηση από το Βόλο! Απόλυτη ησυχία επικρατεί αυτή τη στιγμή στη γειτονιά μου. Πριν λίγο γύρισα από μια βόλτα με μερικούς φίλους απ' τη σχολή! Στο μυαλό μου ήρθε το blog, το οποίο, ομολογώ, τον τελευταίο καιρό με τα τρεχάματα για τη νέα αρχή εδώ, το έχω παραμελήσει...!

Ήρθε και ο Οκτώβρης κιόλας. Μην ξεχνιόμαστε, θα τον καλωσορίσουμε, όπως συνηθίζουμε εδώ, με το τραγούδι "Ο Οκτώβρης σημαία στα μπαλκόνια", από το άλμπουμ "Το καλαντάρι", του Παντελή Θαλασσινού!

Καλό Μήνα σε όλους τους αναγνώστες και Καλό Ξημέρωμα!

Πολλούς χαιρετισμούς στην αγαπημένη πατρίδα, το Αλιβέρι...!

Ποτέ ξανά φασισμός...!

18-09-2013 (Δολοφονία του Παύλου Φύσσα)
ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΦΑΣΙΣΜΟΣ...!

Οι κοινωνίες επιβάλλεται πλέον να καταπολεμήσουν και να αποβάλλουν απ' τις δομές τους την ακραία και αντιανθρώπινη αυτή ιδεολογία και όποιους την εκφράζουν! Μόνο μέσα από ολοκληρωμένη παιδεία, ανοιχτό πνεύμα και ορίζοντες, πολιτικοποίηση (όχι κομματικοποίηση), αγώνες και πάλη μπορεί να αλλάξει η κατάσταση! Η ανοχή και η σιωπή προς τα φαινόμενα αυτά, είναι σαν να αποδεχόμαστε την υπάρχουσα κατάσταση!

Συναδέλφωση και συνεργασία των λαών, ελευθερία λόγου και έκφρασης, ισότητα και ισονομία, δικαιώματα, ανοχή προς το διαφορετικό, διάλογος, δημοκρατία, παιδεία, υγιής πατριωτισμός (όχι εθνικισμός) και διεθνισμός! Χαρακτηριστικά που λείπουν από τον σημερινό κόσμο...!

Καλή Σχολική Χρονιά!

Καλή Σχολική Χρονιά και Καλό Κουράγιο σε όλους τους μαθητές!

Η νέα σχολική χρονιά ξεκινά στην Ελλάδα, σε μια χώρα που η ποιότητα της εκπαίδευσης έχει πιάσει τριτοκοσμικά επίπεδα (αν και νομίζω ότι αδικώ τις τριτοκοσμικές...), οι μαθητές γίνονται ημιμαθείς χωρίς γενικές γνώσεις, το σχολείο είναι ανεπαρκές, οι υποδομές τρισάθλιες, κυριαρχεί η παραπαιδεία, οι συνειδήσεις διαμορφώνονται, η προσωπική άποψη κατακρίνεται, όλα περιστρέφονται γύρω από την αυθεντία (!) του βιβλίου και του καθηγητή και το παν είναι οι εξετάσεις... Σε μια χώρα που υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που πιστεύουν και διακηρύσσουν (μερίδα πολιτικών και καθηγητών) ότι η πολιτεία παρέχει δημόσια δωρεάν ποιοτική εκπαίδευση, προσιτή σε όλους...! Μια  αξέχαστη (!) εμπειρία που αποκόμισα 12 χρόνια στο σχολείο και ιδιαίτερα στις τρεις τάξεις του Λυκείου!

Και για να γελάσουμε λίγο (νομίζω το χρειαζόμαστε, μες στην παράνοια που ζούμε...), ένα χιουμοριστικό δημοσίευμα από "Το Κουλούρι".


-------------------------------

Υπ. Παιδείας: Χωρίς προβλήματα η έναρξη της σχολικής χρονιάς στα φροντιστήρια της επικράτειας

Χωρίς προβλήματα ξεκίνησε χθες η νέα σχολική χρονιά για χιλιάδες φροντιστήρια σε ολόκληρη την επικράτεια, όπως επισήμανε σε ανακοίνωση του το υπουργείο Παιδείας. Τα φροντιστήρια άνοιξαν τις πόρτες τους και υποδέχθηκαν χιλιάδες μαθητές όλων των ηλικιών, έτοιμα να τους προετοιμάσουν για τις πανελλήνιες εξετάσεις, όπου σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις θα κριθεί το μέλλον τους.

Όπως είθισται, την πρώτη ημέρα του νέου ακαδημαϊκού έτους ανακοινώθηκε και το ακαδημαϊκό ημερολόγιο της χρονιάς 2014-2015, το οποίο όπως συνήθως προβλέπει μαθήματα μόνο τα απογεύματα και τα σαββατοκύριακα, λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων των μαθητών τα πρωινά.

Σε επίσκεψή του σε φροντιστήριο Θεωρητικής Κατεύθυνσης στη Νίκαια, ο υπουργός Παιδείας, Ανδρέας Λοβέρδος εξέφρασε την αισιοδοξία ότι «τα φροντιστήριά μας είναι άριστα προετοιμασμένα και θα λειτουργήσουν άψογα», εκτίμησε ότι η χρονιά θα κυλήσει ομαλά και χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, ενώ δεν παρέλειψε να ευχηθεί «καλή δύναμη σε όλους». «Με ικανοποίηση διαπιστώνουμε ότι τα φροντιστήριά μας είναι καλά στελεχωμένα, λειτουργούν σε χώρους που πληρούν όλες τις προϋποθέσεις και είμαστε βέβαιοι ότι όλα θα πάνε καλά» σημείωσε απευθυνόμενος στους δημοσιογράφους που είχαν κατακλύσει τη γραμματεία του φροντιστηρίου.

«Αναγνωρίζουμε τη δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκονται πολλές οικογένειες λόγω της οικονομικής κρίσης, όμως αισιοδοξούμε ότι το ελληνικό φροντιστήριο θα τα καταφέρει. Για τους πιο αδύναμους, προσπαθούμε να εξασφαλίσουμε τα κονδύλια ώστε να προβούμε στην παροχή πρόσθετης οικονομικής βοήθειας για την πληρωμή των διδάκτρων κατά τη διάρκεια του έτους» κατέληξε ο υπουργός.

Από την πλευρά του, ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών Φροντιστηριακής Εκπαίδευσης με δική του ανακοίνωση σημείωσε πως παρά τις ελλείψεις, τα μέλη του θα προσπαθήσουν με όλες τους τις δυνάμεις για την προετοιμασία των παιδιών για τις πανελλήνιες εξετάσεις και την εν γένει ενδυνάμωση του θεσμού του φροντιστηρίου, το οποίο χαρακτήρισε «κοινωνικό αγαθό».

Τέλος, εκ διαμέτρου αντίθετη ήταν η στάση της αντιπολίτευσης καθώς ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ εξαπέλυσαν επίθεση στην κυβέρνηση, κατηγορώντας την ότι με την υποταγή της στις απαιτήσεις της τρόικας έχει ισοπεδώσει τα ελληνικά φροντιστήρια, με αποτέλεσμα να επωφελούνται οι προνομιούχοι που μπορούν να πληρώσουν για ιδιαίτερα μαθήματα στο σπίτι. «Η καταστροφική πολιτική του μνημονίου πρέπει να σταματήσει, πρέπει να προστατέψουμε με κάθε τρόπο το φροντιστήριο και την δωρεάν, δημόσια προετοιμασία των μαθητών για τις πανελλήνιες» καταλήγει η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ.

ΤΟ ΚΟΥΛΟΥΡΙ

Megalopolis Power - Timelapse

Ένα ενδιαφέρον και πολύ εντυπωσιακό βίντεο από τον Bill Plxs.

Λέων Τολστόι

Σαν σήμερα, στις 9 Σεπτεμβρίου του 1828 γεννιέται ο μεγάλος Ρώσος συγγραφέας Λέων Τολστόι (ρωσ. Лев Николаевич Толстой). Μερικά γνωστά έργα του είναι Πόλεμος και Ειρήνη, Άννα Καρένινα, Ανάσταση, Ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς, Αφέντης και δούλος και άλλα.

Στη συνέχεια θα παραθέσω μερικά επιλεγμένα αποφθέγματα του Τολστόι, που βρήκα στη σελίδα

"Γνωμικολογικόν".

• Ο άνθρωπος μοιάζει με κλάσμα όπου ο αριθμητής είναι ο πραγματικός εαυτός του και ο παρονομαστής η ιδέα που έχει για τον εαυτό του. Όσο μεγαλύτερος ο παρονομαστής, τόσο μικρότερη η αξία του κλάσματος. Και όσο ο παρανομαστής διογκώνεται προς το άπειρο, τόσο το κλάσμα τείνει προς το μηδέν.
• Χωρίς ελληνομάθεια δεν υπάρχει παιδεία.
• Όλοι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά κανένας δεν θέλει να αλλάξει τον εαυτό του.
• Κυβέρνηση είναι μια παρέα ανθρώπων που παρενοχλούν τους υπόλοιπους.
• Ευτυχία δεν είναι να κάνεις πάντα αυτό που θέλεις, αλλά να θέλεις πάντα αυτό που κάνεις.
• Όλες οι ευτυχισμένες οικογένειες μοιάζουν μεταξύ τους. Κάθε δυστυχισμένη οικογένεια, όμως, είναι δυστυχισμένη με το δικό της τρόπο. (η πρώτη φράση από την «Άννα Καρένινα»)
• Μην ακούτε ποτέ αυτούς που κακολογούν τους άλλους και λένε καλά λόγια για σας.
• Να έχεις ένα στόχο για όλη σου τη ζωή, ένα στόχο για ένα μέρος της ζωής σου και ένα στόχο για κάθε χρόνο. Ένα στόχο για κάθε μήνα, ένα στόχο για κάθε εβδομάδα, ένα στόχο για κάθε μέρα, ένα στόχο για κάθε ώρα και κάθε λεπτό. Και να θυσιάζεις το μικρότερο στόχο για το μεγαλύτερο.
• Η φιλαργυρία και η φιλομάθεια έχουν κάτι κοινό: όσο περισσότερα αποταμιεύουν, τόσο λιγότερα νομίζουν ότι κατέχουν
• Πλήξη: η επιθυμία για επιθυμίες
• Τι παράξενη ψευδαίσθηση είναι να υποθέτεις ότι η ομορφιά είναι καλοσύνη.
• Κάνοντας καλό σε κάποιον, μην ξεχάσεις να τον ευχαριστήσεις.

---------------------------------------------------------

Ένα μικρό διήγημα του Τολστόι: "O παππούς και το εγγονάκι", που είχα δημοσιεύσει πριν καιρό. Κάντε κλικ ΕΔΩ για να το διαβάσετε.

Καλό Μήνα...!

Από: ΒΟΛΟΣ ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ ΠΟΛΙΣ

Καλό Μήνα σε όλους τους αναγνώστες του blog!

Ήρθε κιόλας ο Σεπτέμβρης, ένας μήνας αλλαγών για μένα. Δεν απομένουν πολλές μέρες ακόμα για την μόνιμη μετεγκατάστασή μου στο Βόλο, και οι βασικές ετοιμασίες έχουν ήδη αρχίσει...!

Εμείς, θα καλωσορίσουμε τον Σεπτέμβριο, όπως συνηθίζουμε εδώ στο blog, με το τραγούδι "Ένας μικρός γλυκός παλιός Σεπτέμβρης", από το άλμπουμ "Το καλαντάρι", του Παντελή Θαλασσινού.

Καλό Μήνα να έχουμε...!

Ακρογιαλιές δειλινά

Ένα από τα τελευταία καφεδάκια πλάι στο κύμα, για φέτος...! Το καλοκαίρι πλησιάζει στο τέλος του, νυχτώνει πιο νωρίς, οι παραλίες σιγά σιγά αδειάζουν, ενώ έχει αρχίσει και η ψύχρα αργά το απόγευμα! Ένα νέο κεφάλαιο ανοίγει, και ένα παλιό κλείνει... Το παλιό, ίσως, κλείνει με το δειλινό της διπλανής φωτογραφίας...! Την τράβηξα χθες, απ' το baluse.

Χαζεύοντας την παραλία και τα χρώματα του ουρανού απ' το ηλιοβασίλεμα, μου ήρθε στο μυαλό το τραγούδι του (συνονόματου) Βασίλη Τσιτσάνη "Ακρογιαλιές δειλινά", το οποίο και παραθέτω στη συνέχεια.

Ακρογιαλιές δειλινά - 1948

Στίχοι:   Βασίλης Τσιτσάνης

Μουσική:   Βασίλης Τσιτσάνης

Βραδιάζει γύρω κι η νύχτα

απλώνει σκοτάδι βαθύ

κορίτσι ξένο σαν ίσκιος

πλανιέται μονάχο στην γη

Χωρίς ντροπή, αναζητεί

τον ήλιο που έχει χαθεί, 

στα σκοτάδια να βρει

Μπορεί να το ‘χουν πλανέψει

ακρογιαλιές δειλινά

και σκλαβωμένη για πάντα

κρατούνε την δόλια καρδιά

Μπορεί ακόμα μπορεί, 

να έχει πια τρελαθεί

και τότε ποιος θα ρωτήσει

να μάθει ποτέ το γιατί

Πρώτη εκτέλεση από τη Στέλλα Χασκίλ, φωνητικά: Βασίλης Τσιτσάνης.




Εκτέλεση από τους Imam Baildi και την Ελεωνόρα Ζουγανέλη.



Πηγή στίχων: stixoi.info

Ηλεκτρολόγος Μηχανικός & Μηχανικός Υπολογιστών, Βόλος

Το κεφάλαιο "Σχολείο - Πανελλήνιες" έκλεισε οριστικά...! Οι βάσεις ανακοινώθηκαν προχθές, και πλέον θα είμαι φοιτητής στο τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών & Μηχανικών Υπολογιστών, της Πολυτεχνικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, στην όμορφη πόλη του Βόλου. Μόλις ανακοινώθηκαν οι βάσεις, αναχώρησα αμέσως για Βόλο. Βρήκα σπίτι σε μια ήσυχη γειτονιά, στο δρόμο της σχολής. Επέστρεψα Αλιβέρι χθες το απόγευμα, και περίπου σε μια βδομάδα θα ξαναπάω, για να αρχίσω να ετοιμάζω το σπίτι.

Από το λίγο που έχω δει, ο Βόλος μου άφησε θετικές εντυπώσεις, μεγάλοι δρόμοι και πεζόδρομοι, ωραία κτήρια... Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ότι πολλοί κάτοικοι της πόλης, αλλά και οι φοιτητές, μετακινούνται με ποδήλατα. Το αστείο της όλης υπόθεσης είναι ότι πριν μια βδομάδα, είχα πάει στο Βόλο, μετά από πρόσκληση της ξαδέρφης μου...

Πάντως, πρέπει να πούμε ότι έγινε μεγάλο αλαλούμ με τις βάσεις, που οι επίδοξες "Πυθίες" των βάσεων, δεν κατάφεραν να προβλέψουν! Όπως και να 'χει, αξίζουν συγχαρητήρια σε όλους τους υποψηφίους για την προσπάθειά τους, είτε τα κατάφεραν είτε όχι.

Καλή φοιτητική ζωή σε όσους πέρασαν..., κουράγιο και προσπάθεια σε όσους θα ξαναπροσπαθήσουν...!

Πολλές ευχές για καλή επιτυχία σε όσους θα δώσουν φέτος πανελλήνιες...!

Με μια χιλιάρα μηχανή

Το κεφάλαιο "μαθήματα οδήγησης" τελείωσε για μένα! Μετά το αυτοκίνητο, οι εξετάσεις για μηχανάκι, την προηγούμενη Πέμπτη (21/08/2014), στέφθηκαν με επιτυχία...!

Ένα αγαπημένο τραγούδι, απ' τον μεγάλο τραγουδιστή Γιάννη Πουλόπουλο.

------------------------------------

Με μια χιλιάρα μηχανή - 1988

Στίχοι:  Θάνος Σοφός

Μουσική:  Γιώργος Νιάρχος

Εκτέλεση:   Γιάννης Πουλόπουλος

Εσύ δεν είσαι, φίλε, μοναχός

εσύ έχεις τον ίλιγγο παρέα, 

εγώ έχω αγαπήσει δυστυχώς

και ζω δύσκολες ώρες τελευταία.

Με μια χιλιάρα μηχανή

γυρνάς ώσπου να ξημερώσει, 

μα απ’ τη ζωή μου την κενή

εμένα ποιος θα με γλιτώσει;

Εσύ είσαι ελεύθερο πουλί

ξεχνάς μόλις πατήσεις λίγο γκάζι, 

εγώ έχω ραγίσει σαν γυαλί

κι αυτό είναι πολύ που με τρομάζει.

Πηγή στίχων: stixoi.info