Αισχρό «αστείο» σε επαίτη στο Βόλο παραλίγο να τον οδηγήσει στο θάνατο

Δε θα σχολιάσω τίποτα... Ως σχόλιο μπορείτε να εκλάβετε το τραγούδι.

================================

Αισχρό «αστείο» σε επαίτη στο Βόλο παραλίγο να τον οδηγήσει στο θάνατο

Απίστευτο, άλλα συνέβει στον Βόλο, όταν στην κεντρική παραλία και μπροστά από τα πολλά καφέ, ένας 35χρονος άνδρας, πήρε φόρα και βούτηξε στην θάλασσα για δύο ευρώ, όπως αποδείχθηκε λίγο αργότερα.

Ο νεαρός αλλοδαπός, ο οποίος αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας, ενώ βυθιζόταν στη θάλασσα σήκωσε το ένα του χέρι ψηλά και παρέες νεαρών που έτρεξαν στην προκυμαία για να τον σώσουν κατάφεραν να τον πιάσουν και να τον ανασύρουν ζωντανό.

Όλα συνέβησαν ξαφνικά και ενώ ο 35χρονος στεκόταν όρθιος στην καφετέρια και μιλούσε με μια νεαρή παρέα που καθόταν σε τραπέζι ζητώντας τους χρήματα.

Σύμφωνα με όσα εγιναν γνωστά, ο ένας νεαρός του απάντησε ότι δεν είχε χρήματα, ο δεύτερος του ζήτησε να απομακρυνθεί, ενώ ο τρίτος του είπε ότι αν πέσει στη θάλασσα,θα του χαρίσει δύο ευρώ!

Κανείς από την νεανική συντροφιά δεν μπορούσε να φαντασθεί το τι θα επακολουθούσε, καθώς είδαν ξαφνικά τον άνδρα να κατευθύνεται στη θάλασσα και να βουτά. Πολλοί υπέθεσαν ότι γλίστρησε ή ακόμη και ότι αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει.

Ο 35χρονος,σύμφωνα με πληροφορίες, είναι αλλοδαπός αλλά ζει αρκετά χρόνια στον Βόλο. Αντιμετωπίζει πολλά οικονομικά προβλήματα, όπως και προβλήματα υγείας.Καταφέρνει να επιβιώνει περιφερόμενος από καφετερια σε καφετέρια και να επαιτεί, ενώ τον τελευταίο καιρό λέγεται ότι κοιμάται σε παγκάκια σε πάρκα του Βόλου.

Θαμώνες έλεγαν ότι πριν απομακρυνθεί από την καφετέρια στεκόταν παράμερα όρθιος τρέμοντας από το κρύο. Είναι άγνωστο αν είχε ρούχα να αλλάξει και πολλοί εξέφρασαν τη δυσαρέσκειά τους που κανείς δεν ευαισθητοποιήθηκε να του δώσει καθαρά και στεγνά ρούχα.

Για το περιστατικό, όπως εγινε γνωστό, δεν είχε ενημερωθεί και το Κεντρικό Λιμεναρχείο Βόλου καθώς κανένας δεν ευαισθητοποιήθηκε να τηλεφωνήσει. Οταν οι λιμενικοί απευθύνθηκαν στην καφετέρια για να δουν αν ο 35χρονος ήταν ακόμη εκεί, ενημερώθηκαν ότι είχε φύγει.

Πηγή: Το Ποντίκι

===================================

Ο Τζακ Ο΄ Χάρα - 1972

Στίχοι:   Θεοδόσης Άθας

Μουσική:   Γιώργος Ζαμπέτας

Ο Τζακ Ο’ Χάρα ήταν φτωχός
και τόνε ξέραν όλοι
κι εγώ κι εσύ κι ο παρακεί
αγγέλοι και διαβόλοι.
Ο Τζακ Ο’ Χάρα ήταν μπεκρής
χρυσή καρδιά, άδεια τσέπη
κι ήρθε ο χειμώνας ο μακρύς
κι ο Τζακ δεν είχε σκέπη.

Μια νύχτα χιόνισε πάρα πολύ
και βγήκαν οι γειτόνοι
για να φτυαρίσουν το πρωί, 
και βρήκαν μες στο χιόνι
της γειτονιάς το φρόκαλο, 
τον Τζακ Ο’ Χάρα κόκαλο.

Στέλνουν χαμπέρι στο γιατρό
από ενδιαφέρον, 
"τρέξε γιατρέ μου, το και το
τον χάνουμε το γέρο".
Μα ο γιατρός κάνει νερά
γιατί δεν έχει τυχερά, 
ο θάνατος είν’ έξοδο
κι ο Τζακ σε αδιέξοδο.

Σαν κάναν το καθήκον τους
ήσυχοι πια οι γειτόνοι
γυρίσανε στο σπίτι τους
κι αφήσανε στο χιόνι
της γειτονιάς το φρόκαλο, 
τον Τζακ Ο’ Χάρα κόκαλο.

...για να ανάψω και να πετάξω πύραυλο ψηλά στον ουρανό...

Καταρχήν, την καλησπέρα μου! Μετά από μια πιεστική μέρα, βρίσκω λίγο χρόνο να αφιερώσω στο blog.

Τις προηγούμενες μέρες, ακούσαμε όλοι την ανακοίνωση των επιστημόνων της NASA σχετικά με την ανακάλυψη νερού σε υγρή μορφή στον πλανήτη Άρη. Σαν προχθές (4 Οκτωβρίου 1957) εκτοξεύτηκε στο διάστημα από τους Σοβιετικούς ο Σπούτνικ 1, ο πρώτος τεχνητός δορυφόρος της Γης, αποτελώντας ουσιαστικά ένα από τα πρώτα βήματα για την κατάκτηση του διαστήματος από τον άνθρωπο.

Κάνοντας μια μικρή παρένθεση (!), θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό, που μικρός άκουγα τη Λιλιπούπολη στο Τρίτο Πρόγραμμα (εποχές Α' Δημοτικού το 2002-2003). Από εκεί προέρχονται και τα δύο τραγούδια που θα μοιραστώ μαζί σας. Τα τραγούδια αυτά αναφέρονται στον "τρελό επιστήμονα" της πολιτείας αυτής, τον δόκτορα Δρακατώρ. Δεν θυμάμαι και πάρα πολλά, εκτός ότι έμενε σε ένα παλιό κάστρο, είχε για μεταφορικό μέσο ένα μαύρο γαϊδούρι (τα λένε και τα τραγούδια), και ήταν εφευρέτης.... Για να μην αναρωτιέστε για την πρόλογο (κατά πόσο είναι σχετικός με τη συνέχεια), ο συνδετικός κρίκος είναι το πρώτο τραγούδι και συγκεκριμένα οι στίχοι "...για να ανάψω και να πετάξω 

πύραυλο ψηλά στον ουρανό..." και "...τα ονόματα και τα χρώματα

πού 'χουνε τα αστέρια να σας πω...". Το δεύτερο τραγούδι επιλέγεται γιατί αναφέρεται στο ίδιο πρόσωπο.

(Όσον αφορά το πρώτο τραγούδι, δε βρήκα τους στίχους πουθενά στο ίντερνετ, οπότε διόρθωσα αυτούς που ήταν στην περιγραφή του βίντεο στο Youtube).

Και όπως πάντα, καλή σας ακρόαση....!
Καληνύχτα...!

Είμαι ο δόκτωρ Δρακατώρ και μπαίνω

μες στο κάστρο μου το γκρεμισμένο

για να ανάψω και να πετάξω 

πύραυλο ψηλά στον ουρανό.

Είμαι ο δόκτωρ Δρακατώρ που βγαίνω

απ' το κάστρο μου το γκρεμισμένο

τα ονόματα και τα χρώματα

πού 'χουνε τα αστέρια να σας πω.

Είμαι ο δόκτωρ Δρακατώρ που ξέρει

την αλλαγή αμέσως να σας φέρει

ανακράζοντας και καλπάζοντας

πάντα προς το μέλλον το λαμπρό.

==============

"Πώς μ’ αρέσει η ιστιοπλοΐα
όταν έχει δώδεκα μποφόρ".
Με μια βάρκα που χοροπηδάει
το κύμα καβαλάει, ο δόκτωρ Δρακατόρ.

"Πώς μ’ αρέσουν τα τραγούδια, 
πώς μ’ αρέσει το φολκλόρ".
Με τσαρούχια γκλίτσα και φλογέρα
πηδάει στον αέρα ο δόκτωρ Δρακατόρ.

"Πώς μ’ αρέσει η ιππασία, 
πώς μ’ αρέσουνε τα σπορ".
Με βροχή με χιόνι με χαλάζι, 
ατρόμητος καλπάζει ο δόκτωρ Δρακατόρ.

"Τρέχα τρέχα μαύρο μου γαϊδούρι, 
σπάσε σπάσε το παγκόσμιο ρεκόρ
κι αν με ρίξεις κάτω δεν πειράζει".
Ατρόμητος καλπάζει ο δόκτωρ Δρακατόρ.

Κι εγώ στο σταθμό μας το λυπημένο το τρένο που εχάθει να ‘ρθει περιμένω...

Η ατμόσφαιρα της αναμονής, όταν ταξίδεψα την προηγούμενη βδομάδα, δεν ήταν λυπημένη και τόσο..., με πολύ κόσμο να περιμένει στις αποβάθρες, τον ήλιο, και τη σχετική φασαρία που συνοδεύει τους πολυσύχναστους σταθμούς, αλλά έπρεπε να βρεθεί ένας στίχος να πλαισιώσει το άρθρο.

Το IC Θεσσαλονίκη-Αθήνα
Διπλή έλξη από ντιζελάμαξες Adtranz DE2000

Τα βαγόνια του IC και το railbus για Χαλκίδα

Ωραία εμπειρία το ταξίδι με τραίνο (ή τρένο αν προτιμάτε), ιδιαίτερα για τις μεγάλες αποστάσεις. Περιορισμένος στο Βόλος-Λάρισα, το Βόλος-Αθήνα ήταν κάτι το διαφορετικό. Πάντα από κάθε ταξίδι, με οποιοδήποτε μέσο, προσπαθώ να εντυπώνω στη μνήμη μου εικόνες και στοιχεία από τη διαδρομή. Έτσι η πρώτη φορά φαντάζει μεγάλη σε χρόνο, ενώ αν ξανακάνω αυτό το ταξίδι, ανακαλώ τις εικόνες αυτές...

Διπλό railbus από Χαλκίδα προς Πειραιά.
Railbus για Άνω Λιόσια

Συρμός AEG από Λειανοκλάδι

Ο λόγος που επέλεξα το τραγούδι "τα τραίνα σφυρίζουν" για την παρούσα ανάρτηση (οι νέοι μπορούμε να πούμε ότι το ακούσαμε πρώτη φορά στο Παρά Πέντε στην τηλεόραση) είναι ο στίχος "...μαζί απ’ το τρένο τη γη αγναντέψαμε...". Στη διαδρομή Λάρισα-Αθήνα, το πιο ενδιαφέρον τμήμα (και το πιο μεγάλο σε διάρκεια) είναι το ορεινό Δομοκός-Τιθορέα, που η κυκλοφορία διεξάγεται πάνω στο βουνό σε μονή γραμμή. Σε μερικά χρόνια (...!) θα λειτουργήσει μια εναλλακτική χάραξη για τη διαδρομή αυτή, με όλες τις σύγχρονες προδιαγραφές (υψηλή ταχύτητα, ηλεκτροκίνηση, σηματοδότηση, διπλός διάδρομος), που θα περνά από κοιλαδογέφυρες και τούνελ. Τέλος πάντων (δεν απασχολούν την ανάρτηση οι πολλές τεχνικές λεπτομέρειες), σε ένα σημείο της διαδρομής αυτής, η γραμμή ακολουθεί την πορεία του βουνού, αρκετά ψηλά, και κάτω φαίνεται μια κοιλάδα, χωράφια, σπιτάκια... Έτσι από ψηλά, αγναντεύεις το τοπίο... Δυστυχώς η θέση μου στο βαγόνι ήταν τέτοια που δεν μπόρεσα να το τραβήξω φωτογραφία...

Οι φωτογραφίες είναι από το σταθμό Λαρίσης.

Παραθέτω και τους στίχους του τραγουδιού που ανέφερα πριν. Ερμηνεύει η Κλειώ Δενάρδου (στο stixoi.info, δεν ανέφερε στιχουργό και συνθέτη).

Καλή σας ακρόαση...!

Στις ράγες κυλάνε, ανθρώπινα κύματα

φιλιά και μαντίλια χαμόγελα βήματα 

βαλίτσες μπαγκάζια 

δυο μάτια γαλάζια 

μαζί ανεβήκαμε, μαζί ταξιδέψαμε, 

μαζί απ’ το τρένο τη γη αγναντέψαμε.

Μα τούτο το βράδυ το βουρκωμένο

Θα φύγεις θα φύγω θ’ αλλάξουμε τρένο.

Τα τρένα σφυρίζουν ανθρώπους ενώνουν, ανθρώπους χωρίζουν

σφυρίζουν στην νύχτα και φεύγουν 

τα τρένα, για ‘σένα η ελπίδα, το δάκρυ για ‘μένα

Μια νύχτα στην νύχτα το τρένο το χάσαμε

του πόνου το τούνελ μονάχοι περάσαμε

Στις ράγες κυλάνε καρδιές που πονάνε 

Κυλάνε, κυλάνε τα ανθρώπινα κύματα

φιλιά και μαντίλια χαμόγελα βήματα.

Κι εγώ στο σταθμό μας

το λυπημένο το τρένο που εχάθει

να ‘ρθει περιμένω.

Τα τρένα σφυρίζουν ανθρώπους ενώνουν, ανθρώπους χωρίζουν

σφυρίζουν στην νύχτα και φεύγουν 

τα τρένα, για ‘σένα η ελπίδα, το δάκρυ για ‘μένα, 

για ‘μένα, για ‘μένα, για ‘μένα

Μες στο μουσείο

Στη φωτογραφία φαίνεται το Αρχαιολογικό Μουσείο του Βόλου, το οποίο επισκέφτηκα την προηγούμενη βδομάδα. Για όσους βρεθείτε Βόλο, αξίζει πραγματικά μια επίσκεψη, λόγω της μεγάλης ποικιλίας των εκθεμάτων, που καλύπτουν μια μεγάλη περίοδο της ιστορίας, από τη νεολιθική εποχή μέχρι και τα ελληνιστικά χρόνια!

Όπως θα έχετε καταλάβει, ασυναίσθητα, συνδέω κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μου με ένα τραγούδι ή ποίημα. Το τραγούδι που ακολουθεί είναι απο τη Λιλιπούπολη. Θυμάμαι (εν έτει 2002-2003...) ότι στο μουσείο της πολιτείας αυτής οι ήρωες μπορούσαν να βρουν σχεδόν τα πάντα, ιδιαιτέρως χρήσιμα αντικείμενα για την πλοκή του σεναρίου...

Καλή σας ακρόαση...!

Μες στο μουσείο - 1980

Στίχοι:   Μαριανίνα Κριεζή

Μουσική:   Νίκος Κυπουργός

1. Σπύρος Σακκάς

Μες στο μουσείο, μες στο μουσείο
μια μέρα μπήκα με φόρα κι εγώ.
Μη με τραβάτε, μη μου κολάτε
απ` το μουσείο δε θέλω να βγω.

Τρέχω τρέχω μες στα δωμάτια
μ` όλου του κόσμου τους θησαυρούς
που δεν τους χωράει ανθρώπου νούς.

Αχ το μουσείο, αχ το μουσείο
φεγγοβολάει σαν άστρο χρυσό.
Δε θέλω μπάλα ούτε τραμπάλα, 
δε θέλω ούτε να παίξω κουτσό.

Θέλω, θέλω, θέλω μουσείο
θέλω να βλέπω τους θησαυρούς 
που δεν τους χωράει ανθρώπου νους.

Μη με τραβάτε, μη μου κολάτε
απ` το μουσείο δε θέλω να βγω, 
μες στο μουσείο, μες στο μουσείο 
θέλω να γίνω πορτραίτο κι εγώ.

Καράβια αλήτες

Παλιό και γνώριμο τραγούδι, που το ξανάκουσα πρόσφατα στο ραδιόφωνο.

Για κάποιο λόγο συνέδεσα τους στίχους με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες που προσπαθούν την περίοδο αυτή να περάσουν στην Ευρώπη, για να γλυτώσουν από τη φρίκη του πολέμου στις πατρίδες τους. Κάποιοι τους "υποσχέθηκαν" καλύτερο μέλλον μακριά ("άσπρα πανιά") και τους έκλεισαν το μάτι, αλλά ξεγελάστηκαν από τις δυσκολίες να το φτάσουν και την ανάποδη μέρα, εγκλωβισμένοι σε μια ζωή που μοιάζει με ένα λιμάνι που δεν μπορεί κανείς να φύγει...

(ο καθείς μπορεί να ερμηνεύσει κάποιους στίχους όπως τον οδηγεί η σκέψη του και οι συγκυρίες...)

Καράβια αλήτες - 1965

Στίχοι:   Φώντας Λάδης

Μουσική:   Μάνος Λοΐζος

1. Κλειώ Δενάρδου

2. Γιάννης Πουλόπουλος

Καράβια αλήτες μας σφύριξαν κάτι.

Μας είπαν ελάτε, μας κλείσαν το μάτι.

Μπροστά μας περνάνε, μα δε σταματάνε.

Τα άσπρα πανιά τους δεν ήταν για μας.

Καράβια περάσαν, χαθήκαν στα βάθη.

Γιατί μας γελάσαν κανείς δε θα μάθει.

Ανάποδη μέρα, τα τράβηξε πέρα.

Σ’ αυτό το λιμάνι δε φεύγει κανείς.

Στο `να μου χέρι το τσιγάρο

μοιάζει με χαμένο φάρο.

Κι άμα θα σβήσει, θα `ρθει μπόρα.

Σχόλασε το γλέντι τώρα.

Εκτέλεση από την Κλειώ Δενάρδου

Εκτέλεση από τον Γιάννη Πουλόπουλο

Αγριολούλουδο

Στέλιος Καζαντζίδης (29/08/1931 - 14/09/2001)

Αγριολούλουδο - 1968

Στίχοι:   Πυθαγόρας

Μουσική:   Χρήστος Νικολόπουλος

Μη με λυπάσαι διώξε με απόψε
σαν να `μαι αγριολούλουδο
και τη ζωή μου κόψε
Εγώ γυμνός ξεκίνησα
εγώ πηγαίνω μόνος
Σπίτι μου είναι ο δρόμος
και τραγούδι μου ο πόνος
Διώξε με και μη λυπάσαι
τι θα γίνω μη φοβάσαι
κι αν χιονίζει και αν βρέχει
τ’ αγριολούλουδο αντέχει

Μη με κρατήσεις μονάχα από συμπόνια
το κρύο το συνήθισα θ’ αντεξω και τα χιόνια
Εγώ γυμνός ξεκίνησα
εγώ πηγαίνω μόνος
Σπίτι μου είναι ο δρόμος
και τραγούδι μου ο πόνος
Διώξε με και μη λυπάσαι
τι θα γίνω μη φοβάσαι
κι αν χιονίζει και αν βρέχει
τ’ αγριολούλουδο αντέχει

Η πρώτη μου απόπειρα για σιδηροδρομικό βίντεο...

Περιμένοντας υπομονετικά...

Η πρώτη μου απόπειρα για ένα σιδηροδρομικό βίντεο, την οποία μοιράζομαι μαζί σας. Σήμερα το πρωί είχα πάει στο σταθμό του ΟΣΕ στο Βόλο, για να βγάλω το εισιτήριό μου για Αθήνα. Λίγο αργότερα έφτασε στο σταθμό η αμαξοστοιχία του βίντεο. Νόμιζα ότι είχα τραβήξει και την αναχώρηση, αλλά κάτι προέκυψε με το κινητό μου.

Περισσότερες λεπτομέρειες και τεχνικές πληροφορίες για την αυτοκινητάμαξα MAN 2000 (που φαίνεται στο βίντεο) μπορείτε να διαβάσετε εδώ: http://mixanikosose.blogspot.gr/2015/04/000.html.

Για τους μη γνωρίζοντες, ο σιδηροδρομικός σταθμός του Βόλου εξυπηρετεί τα τοπικά δρομολόγια από και προς τη Λάρισα.

Σ' ένα συνοριακό σταθμό

Αντώνης Σαμαράκης

Σ' ένα συνοριακό σταθμό

Σ.Σ. Ειδομένης,  ο τελευταίος σταθμός επί ελληνικού εδάφους
της γραμμής Θεσσαλονίκης-Ειδομένης, στα σύνορα
με την ΠΓΔΜ
(Πηγή)

Από παιδί είχε μανία με τα τρένα. Μεγάλη μανία. Το έσκαγε από το σχολείο, με τα βιβλία παραμάσχαλα*, και πού τον έχανες, πού τον έβρισκες, στο σταθμό. Έμεναν σε μια μικρή επαρχιακή πόλη.

Τρύπωσε σε μια γωνιά κι εκεί καθότανε ώρες ολόκληρες και κοίταζε. Όχι μονάχα τα τρένα που ολοένα ερχόντουσαν και ολοένα φεύγανε, μα όλη η ατμόσφαιρα εκεί τον γοήτευε. Από το πολύ το σκασιαρχείο έμεινε στην ίδια τάξη. Η μάνα του του τις έβρεχε ταχτικά, αυτός το βιολί του.

Το όνειρο του, από τότε, δεν ήτανε να γίνει, όπως θέλανε άλλα παιδιά, αξιωματικός ή μηχανικός, μα σταθμάρχης. Ονειρευότανε τον εαυτό του σταθμάρχη στον κεντρικό σταθμό της πρωτεύουσας, με τη σκούρα μπλε στολή, με τα σιρίτια στα μανίκια, κι ένιωθε μεγάλη συγκίνηση.

Συχνάζοντας στο σταθμό, είχε μάθει από μικρός όλες τις μανούβρες που γίνονται εκεί σαν είναι να 'ρθει ή σαν είναι να φύγει ένα τρένο.

Είχε μάθει ακόμα να παρατηρεί. Να μελετάει τα πρόσωπα των ταξιδιωτών. Άλλοι φτάνανε στο σταθμό με συνοδεία συγγενείς και φίλους κι αρχίζανε οι ατέλειωτοι αποχαιρετισμοί, οι συγκινήσεις και τα ρέστα. Άλλοι πάλι ερχόντουσαν και βρίσκανε ολόκληρη υποδοχή. Και ξανά οι συγκινήσεις και τα ρέστα. Μα κείνοι που ήταν η συμπάθειά του από τότε, ήταν οι μοναχικοί ταξιδιώτες. Αυτοί που φεύγουν ή έρχονται ολομόναχοι. Σαν είναι να φύγουνε, πηδάνε στο βαγόνι τους και χάνονται εκεί μέσα. Δεν κοιτάνε από το παράθυρο, γιατί ξέρουν πως δεν είναι κανένας για να τους αποχαιρετήσει, να τους πει: «Καλό ταξίδι!».

Το ίδιο σαν έρχονται. Κατεβαίνουν από το βαγόνι τους, γρήγορα γρήγορα, και τραβάνε κατευθείαν στην έξοδο. Ξέρουν πως δεν είναι κανένας για να τους πει: «Καλωσόρισες!».

Το είχε λοιπόν μεγάλο μεράκι* να γίνει σταθμάρχης. Και τίποτα, μα τίποτα, δεν μπόρεσε να τον κάνει ν' αλλάξει γνώμη. Ούτε το ξύλο που ταχτικά έτρωγε από τη μάνα του ούτε που έμεινε στην ίδια τάξη δυο φορές ούτε και μια φορά που τον τράβηξε πίσω από κάτι βαγόνια ένας σιδηροδρομικός και του έκανε χειρονομίες.

Και γίνηκε σιδηροδρομικός, μα όχι σταθμάρχης. Δεν είχε τα «τυπικά προσόντα». Δεν τα κατάφερε να τελειώσει το σχολείο. Όμως, μέρα και νύχτα, βρισκότανε στο αγαπημένο του περιβάλλον κι αυτό του έφτανε.

Τώρα που είναι συνταξιούχος, λέει να καθίσει να γράψει ένα βιβλίο με τις αναμνήσεις του. Τριάντα δύο χρόνια έκανε σιδηροδρομικός. Υπηρέτησε σε πολλούς σταθμούς, μικρούς και μεγάλους. Και είδε πολλά πράματα. Έχει ένα σωρό αναμνήσεις.

Το είπε το σχέδιο του για το βιβλίο σ' ένα φίλο του, συνταξιούχο δάσκαλο, που τα κουτσοπίνουν παρέα τα βραδάκια. Το βρήκε σπουδαίο το σχέδιο του ο φίλος του. Μάλιστα του βρήκε και τον τίτλο του βιβλίου: «Απομνημονεύματα μιας μακράς σιδηροδρομικής ζωής». Κι αυτός του είπε: «Δάσκαλε, τι 'ναι τούτο; Μακρύ σα σιδερόδρομος είναι». Γελάσανε κι οι δυο τους. Και τσουγκρίσανε τα ποτήρια τους.

(Από το Ανθολόγιο της Ε' και ΣΤ' Δημοτικού)

Μές στον κάμπο τώρα μόνα...

Χθες είχα τη μοναδική εμπειρία να ταξιδέψω στο θάλαμο μηχανοδήγησης της αυτοκινητάμαξας τύπου MAN 2000 του ΟΣΕ, που εκτελεί το τοπικό δρομολόγιο Βόλος-Λάρισα. Όντας φίλος της ενασχόλησης με τον σιδηρόδρομο, το ταξίδι αυτό ήταν μια ευκαιρία να μάθω αρκετά νέα πράγματα πάνω σε αυτόν τον τομέα. Ελπίζω κάποτε να δουλέψω ως μηχανικός σε αυτό τον χώρο...

Και τώρα ένα ποίημα που μου ήρθε στο μυαλό κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Λίγο ο κάμπος, ο μελαγχολικός καιρός..., πολλές από τις εικόνες του ποιήματος μπορεί κάποιος να τις εντοπίσει στη σιδηροδρομική διαδρομή μεταξύ Βόλου και Λάρισας..., το ποίημα αναφέρει βέβαια Αθήνα, αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία...

Καλή ανάγνωση...

 ΤΟΠΙΟ

 Στο θλιμμένο κάμπο βρέχει, βρέχει στις ελιές τις γκρίζες το νερό σα ρίγος τρέχει από τα κλαδιά στις ρίζες.
Γκρίζα η ώρα, γκρίζα η χώρα, σκοτεινά κάτω κι απάνω. Ξεχωρίζουν μές στη μπόρα τα τσαντίρια των τσιγγάνων.

Απ' την άσφαλτο τα κάρα κατεβαίνουν, κατεβαίνουν... Λάμπουν μερικά τσιγάρα στα παράθυρα του τραίνου.

Ένα σκιάχτρο απελπισμένο στη νεροποντή, στο κρύο, άδικα γνέφει στο τραίνο κι εμψυχώνει το τοπίο.

Ανυπόφορη είναι η θλίψη των αγρών, αυτόν το μήνα... Η βροχή μας έχει κρύψει απ' το φόντο την Αθήνα.

... Και το βράδυ κατεβαίνει μές στη νέκρα, μές στη γύμνια. Πού 'ναι οι βάτραχοι κρυμμένοι; Γιατί σώπασαν τ' αγρίμια;

Μές στον κάμπο τώρα μόνα τα βαριά περνάνε τραίνα, λές και φέρνουν το χειμώνα και τη νύχτα από τα ξένα.

ΜΗΤΣΟΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ (1900-1943)

Ο Αρκάς για τους μετανάστες

ARKAS - The original page

...!!!

...!

(Από τη σελίδα Electrical Engineering World)

Οι Μηχανολόγοι Μηχανικοί φτιάχνουν τα όπλα, οι Πολιτικοί Μηχανικοί χτίζουν τους στόχους. Ο Ηλεκτρολόγος Μηχανικός δίνει ενέργεια και στους δύο.

Το σύντομο ανέκδοτο της ημέρας...

Ηλεκτρολόγος μηχανικός και έπαιζε τόσο καλή μπάλα?
-Ναι φίλε,κρίμα που δεν προχώρησε
-γιατί ρε,τι έφταιξε?
-Τον φάγαν τα κυκλώματα

(Από το facebook)

Το τρένο φεύγει στις οχτώ

Ντιζελάμαξα Man 2000 στο σταθμό του Βόλου

Η επιλογή αυτού του τραγουδιού έγινε πρωτίστως λόγω του συνθέτη του, Μίκη Θεοδωράκη (που είχε και γενέθλια χθες), αλλά και λόγω της αγάπης μου για το σιδηρόδρομο (θα ήθελα στο μέλλον να εργαστώ ως μηχανικός σε κάτι σχετικό...).

Το τρένο φεύγει στις οχτώ λοιπόν, να είστε στην ώρα σας στην αποβάθρα του σταθμού για την αναχώρηση... Πιάστε μια θέση κοντά στο παράθυρο και Καλό Ταξίδι... Όπου μας βγάλει η γραμμή...

Το τρένο φεύγει στις οχτώ - 1968

Στίχοι:   Μάνος Ελευθερίου

Μουσική:   Μίκης Θεοδωράκης

Το τρένο φεύγει στις οχτώ

ταξίδι για την Κατερίνη

Νοέμβρης μήνας δε θα μείνει

να μη θυμάσαι στις οχτώ

να μη θυμάσαι στις οχτώ

το τρένο για την Κατερίνη

Νοέμβρης μήνας δε θα μείνει

Σε βρήκα πάλι ξαφνικά

να πίνεις ούζο στου Λευτέρη

νύχτα δε θα `ρθει σ’ άλλα μέρη

να `χεις δικά σου μυστικά

να `χεις δικά σου μυστικά

και να θυμάσαι ποιος τα ξέρει

νύχτα δε θα `ρθει σ’ άλλα μέρη

Το τρένο φεύγει στις οχτώ

μα εσύ μονάχος σου έχεις μείνει

σκοπιά φυλάς στην Κατερίνη

μεσ’ στην ομίχλη πέντε οχτώ

μεσ’ στην ομίχλη πέντε οχτώ

μαχαίρι στη καρδιά σου εγίνει

σκοπιά φυλάς στην Κατερίνη

Θα πάρω φόρα...

Χωρίς σχόλιο... Την καλησπέρα μου...!

-------------------------------------------------

Όλα τα βλέπω σκοτεινά και μπερδεμένα
λες και με βρήκαν όλες οι καταστροφές
μέσα στην τρέλα μου συνάντησα και σένα
και η ζωή μου πήρε ανάποδες στροφές

θα πάρω φόρα, θα πάρω φόρα
να τα γκρεμίσω
αυτά που μου `χουνε μπερδέψει τη ζωή

θα πάρω φόρα, θα πάρω φόρα
να τα γκρεμίσω
να πάρω επιτέλους μια αναπνοή

Έχει θολώσει το μυαλό μου απ’ το σκοτάδι
και η καρδιά μου έχει τόση μοναξιά
πάνω στη τρέλα μου μιλάς και συ για αγάπη
κι εγώ καρδιά μου νιώθω μόνο παγωνιά

θα πάρω φόρα, θα πάρω φόρα
να τα γκρεμίσω
αυτά που μου `χουνε μπερδέψει τη ζωή

θα πάρω φόρα, θα πάρω φόρα
να τα γκρεμίσω
να πάρω επιτέλους μια αναπνοή

Η Μπαλάντα του κυρ-Mέντιου

Το ομώνυμο τραγούδι, που ερμηνεύει ο Νίκος Ξυλούρης, το έχω αναρτήσει ξανά στο blog. Αυτό που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας σήμερα είναι ολόκληρο το ποίημα του Κώστα Βάρναλη, "Η Μπαλάντα του κυρ-Mέντιου". Όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές σε μελοποιήσεις ποιημάτων, δεν χρησιμοποιούνται στο μελοποιημένο κομμάτι όλες οι στροφές και οι στίχοι. Σήμερα κάθισα να το διαβάσω προσεκτικά. Δεν θα κάνω ανάλυση των στίχων και των νοημάτων στην παρούσα ανάρτηση, άλλωστε ο καθείς μπορεί να αντιληφθεί το νόημα με τον τρόπο του. Συγκρατώ ένα σχόλιο που είχε αφήσει ο διαδικτυακός φίλος akrat, σε μια παλιά ανάρτηση για το ποίημα "Ο καιόμενος", "τα νοήματα τα αποκαλύπτει κάποιος στον ίδιο του τον εαυτό..". Ως το προσωπικό μου σχόλιο δεχθείτε την έντονη γραφή και τις υπογραμμίσεις...!

Καλή ανάγνωση...!

(σημείωση: ο κυρ-Μέντιος του ποιήματος είναι γαϊδούρι)

(Τους στίχους τους βρήκα ΕΔΩ.)

-----------------------------------------------------------------

Η Μπαλάντα του κυρ-Mέντιου

Βάρναλης Kώστας

Δε λυγάνε τα ξεράδια
και πονάνε τα ρημάδια!
Kούτσα μια και κούτσα δυο,
της ζωής το ρημαδιό.

Mεροδούλι, ξενοδούλι!
Δέρναν ούλοι: αφέντες, δούλοι·
ούλοι: δούλοι, αφεντικό
και μ' αφήναν νηστικό.

Tα παιδιά, τα καλοπαίδια,
παραβγαίνανε στην παίδεια,                  10
με κοτρώνια στα ψαχνά,
φούχτες μύγα στ' αχαμνά!

Aνωχώρι, Kατωχώρι,
ανηφόρι, κατηφόρι
και με κάμα και βροχή,
ώσπου μού βγαινε η ψυχή.

Eίκοσι χρονώ γομάρι
σήκωσα όλο το νταμάρι
κ' έχτισα, στην εμπασιά
του χωριού, την εκκλησιά.                  20

Kαι ζεβγάρι με το βόδι
(άλλο μπόι κι άλλο πόδι)
όργωνα στα ρέματα
τ' αφεντός τα στρέμματα.

Kαι στον πόλεμ' "όλα για όλα"
κουβαλούσα πολυβόλα
να σκοτώνονται οι λαοί
για τ' αφέντη το φαΐ.

Kαι γι' αφτόνε τον ερίφη
εκουβάλησα τη νύφη                        30
και την προίκα της βουνό,
την τιμή της ουρανό!

Aλλ' εμένα σε μια σφήνα
μ' έδεναν το Mάη το μήνα
στο χωράφι το γυμνό
να γκαρίζω, να θρηνώ.

Kι ο παπάς με την κοιλιά του
μ' έπαιρνε για τη δουλειά του
και μου μίλαε κουνιστός:
― Σε καβάλησε ο Xριστός!                  40

Δούλεβε για να στουμπώσει
όλ' η Xώρα κ' οι Kαμπόσοι. 
Mη ρωτάς το πώς και τί, 
να ζητάς την αρετή!

― Δε βαστάω! Θα πέσω κάπου!
― Nτράπου! Tις προγόνοι ντράπου!
― Aντραλίζομαι!... Πεινώ!... 
― Σουτ! Θα φας στον ουρανό!

K' έλεα: όταν μιαν ημέρα
παρασφίξουνε τα γέρα,                  50
θα ξεκουραστώ κ' εγώ,
του θεού τ' αβασταγό!

Όχι ξύλο! Φόρτωμα όχι!
Θα μου δώσουνε μια κόχη,
λίγο πιόμα και σανό,
σύνταξη τόσω χρονώ!

Kι όταν ένα καλό βράδι
θα τελειώσει μου το λάδι
κι αμολήσω την πνοή
(ένα πουφ! είν' η ζωή),                  60

η ψυχή μου θενά δράμει
στη ζεστή αγκαλιά τ' Aβράμη,
τ' άσπρα, τ' αχερένια του
να φιλάει τα γένια του!... 

Γέρασα κι ως δε φελούσα
κι αχαΐρευτος κυλούσα,
με πετάξανε μακριά
να με φάνε τα θεριά.

Kωλοσούρθηκα και βρίσκω
στη σπηλιά τον Άη Φραγκίσκο:            70
-"Xαίρε φως αληθινόν
και προστάτη των κτηνών!

Σώσε το γέρο κυρ Mέντη
απ' την αδικιά τ' αφέντη
συ που δίδαξες αρνί
τον κυρ λύκο να γενεί!

Tο σκληρόν αφέντη κάνε
από λύκο άνθρωπο κάνε!..."
Mα με την κουβέντ' αφτή
πόρτα μού κλεισε κι αφτί.                  80

Tότενες το μάβρο φίδι
το διπλό του το γλωσσίδι
πίσου από την αστοιβιά
βγάζει και κουνάει με βια:

― "Φως ζητάνε τα χαϊβάνια
κ' οι ραγιάδες απ' τα ουράνια,
μα θεοί κι οξαποδώ
κει δεν είναι παρά δω.

Aν το δίκιο θες, καλέ μου,
με το δίκιο του πολέμου                  90
θα το βρείς. Oπού ποθεί
λεφτεριά, παίρνει σπαθί.

Mη χτυπάς τον αδερφό σου -
τον αφέντη τον κουφό σου!
Kαι στον ίδρο το δικό 
γίνε συ τ' αφεντικό.

Xάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο,
χάιντε Σύμβολον αιώνιο!
Aν ξυπνήσεις, μονομιάς
θά ρτει ανάποδα ο ντουνιάς.                  100

Kοίτα! Oι άλλοι έχουν κινήσει
κ' έχ' η πλάση κοκκινήσει
κι άλλος ήλιος έχει βγει
σ' άλλη θάλασσ', άλλη γη".

Γλυκό του κουταλιού

Το συγκεκριμένο ποίημα θα έπρεπε κανονικά να το είχα δημοσιεύσει την ημέρα της επετείου της εισβολής στην Κύπρο (20/7), αλλά δε μου είχε έρθει στο μυαλό. Σήμερα στο δρόμο συνάντησα τον φιλόλογο που μας το είχε διδάξει στη Β' Γυμνασίου, τον οποίο πολλάκις έχω αναφέρει στο blog, τον κύριο Βωβό. Ίσως γι' αυτό το λόγο το θυμήθηκα, και το μοιράζομαι μαζί σας!

Καλή ανάγνωση...!

Πηγή: Ψηφιακό Σχολείο
---------------------------------------

Γλυκό του κουταλιού

         Μεγάλο μέρος της ποίησης του Κύπριου ποιητή Κυριάκου Χαραλαμπίδη απηχεί το ιστορικό γεγονός της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο το 1974 και τις κατοπινές δραματικές συνέπειες της κατοχής του μισού σχεδόν νησιού. Ο ίδιος ο Χαραλαμπίδης είναι ένας από τους πρόσφυγες της τουρκικής εισβολής (το χωριό όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε βρίσκεται στην κατεχόμενη περιοχή της Αμμοχώστου). Στο ποίημα «Γλυκό του κουταλιού», που προέρχεται από την ποιητική συλλογή Δοκίμιν (2000), αν και δε γίνονται σαφείς αναφορές σε ιστορικά γεγονότα και γεωγραφικούς τόπους, ο αφηγητής επισκέπτεται το πατρικό σπίτι του στην κατεχόμενη περιοχή και βρίσκει εκεί την καινούρια ένοικο του σπιτιού, μια λαϊκή γυναίκα, μάλλον μεγάλης ηλικίας, της οποίας η εθνική ταυτότητα δεν αναφέρεται.

Να ιδώ ποιος είμαι ζύγωσα και πούθε
το χώμα μου κρατά. Μπήκα και στάθηκα
στο σπίτι τ' αλμυρό, σιμά σε λάκκο.

Μια μαντιλοδεμένη μου 'φερε νερό,
μου πρόσφερε γλυκό· ευχαριστώ την.

Έκοψε και καρπούς από τον Κήπο
του ποθητού σπιτιού μου, φρούτα λαμπερά
ό,τι λογής, διάχυτα με χείλη
πραγματικά και μέλη εμποτισμένα
στην καλοσύνη της χαράς αντιδωρήματα.

Της είπα ευχαριστώ, αναθάρρησα και ζήτησα
το σπίτι μου να ιδώ, αν επιτρέπεται.

«Και βέβαια επιτρέπεται», μου λέει·
«μπορείς να 'ρθεις και στην κρεβατοκάμαρα».
Μπαίνω, θωρώ τη μάνα μου στον τοίχο
να με κοιτάει από 'να κάδρο. Αφήνω
την εντροπή και γύρεψα να πάρω
τη μάνα μου ο δόλιος απ' την Τροία.*

«Πάρτηνε», λέει αυτή σαν καλογέλαστη,
«τι να την κάνω τώρα πια που ξέρω;
Να πούμε την αλήθεια, τη νομίσαμε
ηθοποιό με κείνη την κοτσίδα
και τα λουλούδια γύρω της και με τη χάρη
που την ομπρέλα της κρατεί».

Άξιζε βέβαια να προσθέσει και το χέρι
που γαντοφορεμένο, ραδινό*
σε καναπέ ακουμπούσε· αλλά τι περιμένεις;

Σάμπως γνωρίζει πόσοι αιώνες κύλησαν
ίσαμε που να φτάσουμε στη σύνταξη
γλυκό του κουταλιού; μεγάλο θέμα.

Πάλι καλά που μ' άφησε και μπήκα
στο σπίτι μου το πατρικό η γυναίκα.
Μη συνεχίσουμε άλλο και αγριέψει.
Το μόνο που εύχομαι: από καιρού εις καιρό
να 'χω την άδειά της να ξανάβλεπα
την όψη τη γλυκιά του ποθητού μου.

Κ. Χαραλαμπίδης, Δοκίμιν, Άγρα

---

* απ' την Τροία: ο ποιητής εδώ εκμεταλλεύεται το γνωστό από την αρχαιοελληνική μυθολογία επεισόδιο της φυγής του Αινεία από την Τροία. Ο Αινείας ήταν ήρωας και από τους σπουδαιότερους υπερασπιστές της πόλης κατά τον Τρωικό πόλεμο. Απελπισμένος από την άλωση της Τροίας, ήταν αυτός που εγκατέλειψε τελευταίος την πόλη. Φεύγοντας, πήρε τον πατέρα του και τα αγάλματα των εφέστιων θεών στους ώμους * ραδινό: λεπτό και ευλύγιστο, λυγερό

Επτά ελληνικά Πανεπιστήμια ανάμεσα στα 1000 καλύτερα του κόσμου

Το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών κατατάσσεται στην 301η θέση ανάμεσα στα 1.000 καλύτερα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, από τις χιλιάδες που δραστηριοποιούνται παγκοσμίως, σύμφωνα με τον κατάλογο που δημοσίευσε το Center for World University Rankings (CWUR), κάτι που «μεταφράζεται» σε άνοδο 30 θέσεων σε σχέση με την περυσινή κατάταξη.
Εξάλλου, στην συγκεκριμένη κατάταξη βρίσκονται και άλλα έξι ελληνικά πανεπιστήμια: Το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (459η θέση), το Πανεπιστήμιο της Κρήτης (515η θέση), το Πανεπιστήμιο των Ιωαννίνων (582η θέση), το Πανεπιστήμιο της Πάτρας (641η θέση), το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (695η θέση) και το Πανεπιστήμιο της Θεσσαλίας (905η θέση).

Όσον αφορά στα πανεπιστήμια που συγκέντρωσαν την καλύτερη βαθμολογία και συμπληρώνουν την πρώτη πεντάδα του πίνακα της κατάταξης, αυτά είναι τρία των ΗΠΑ και δύο της Μεγάλης Βρετανίας. Πιο συγκεκριμένα, πρώτο στην κατάταξη είναι το πανεπιστήμιο του Harvard (ΗΠΑ), ακολουθεί το πανεπιστήμιο του Stanford (ΗΠΑ) και το ΜΙΤ (Massachusetts Institute of Technology – ΗΠΑ), ενώ την πεντάδα συμπληρώνουν τα πανεπιστήμια του Cambridge και της Οξφόρδης (Μεγ. Βρετανία).

Ολόκληρη η λίστα των πανεπιστημίων του CWUR, βρίσκεται στην ηλεκτρονική διεύθυνση: http://cwur.org/2015/

-----------

Από την ιστοσελίδα της ΕΡΤ. Το αναδημοσιεύω γιατί αν δεν παινέψεις το σπίτι σου... (στην περίπτωση το πανεπιστήμιο...)

20 Ιουλίου 1974...

"...Ο ιδρώτας, πρωινή δροσιά
κι ο πόνος νιο τραγούδι, 
για την Ελλάδα, η πληγή, 
στα στήθια μας λουλούδι.

Μπροστά κι όλο μπροστά προς την αυγή
που χαιρετάει τη λευτεριά, 
τη λευτεριά σ’ αυτή τη γη..."

ΚΥΠΡΟΣ 1974 - ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!!!

Ελλάδα - Ισλανδία (οικονομικές συγκρίσεις)

Το Ρέικιαβικ από ψηλά. Από την επίσκεψή μου το 2011

Τώρα που φαίνεται η κατάσταση κάπως να "ομαλοποιείται" (σχετικά πάντα..) θα ήθελα να σχολιάσω μια άποψη που είχε ακουστεί τις πρώτες μέρες πριν το δημοψήφισμα, σχετικά με την Ισλανδία, η οποία είχε και αυτή χρεοκοπήσει, αλλά εμφανίζει σημάδια ανάκαμψης, και πιθανές συγκρίσεις με την Ελλάδα.

Κατά τη γνώμη μου, οι καταστάσεις σε αυτές τις δύο χώρες (Ισλανδία και Ελλάδα) είναι μη συγκρίσιμες. Δεν θα κάνω οικονομικές αναλύσεις (δεν είμαι οικονομολόγος, και δεν γνωρίζω), αλλά θα αναφέρω κάποια στοιχεία, που είχα διαπιστώσει και ο ίδιος όταν επισκέφτηκα αυτή την υπέροχη χώρα τον Μάρτη του 2011.

Ξεκινάμε λοιπόν... (πιστεύω θα καταλάβετε τι εννοώ παραπάνω)...

1. Η Ισλανδία μπορεί να θεωρηθεί ενεργειακά αυτάρκης. Το μεγαλύτερο ποσοστό της ηλεκτρικής της ενέργειας παράγεται από ανανεώσιμες μορφές (γεωθερμία και υδροηλεκτρικά εργοστάσια), με ελάχιστους θερμοηλεκτρικούς σταθμούς. Τουλάχιστον στο Ρείκιαβικ (πρωτεύουσα) παρατήρησα ότι και το νερό ζεσταινόταν με τη βοήθεια της γεωθερμίας.
2. Η Ισλανδία δεν έχει τακτικό στρατό. Υπάρχει μόνο Αστυνομία, Ακτοφυλακή, καθώς και μια ειδική μονάδα διαχείρισης κρίσεων. Για το έτος 2015, η Ισλανδία ξόδεψε το 0,26% του ΑΕΠ της σε αμυντικές δαπάνες.
3. Η οικονομία της Ισλανδίας βασίζεται και βασιζόταν στο μεγαλύτερο ποσοστό της στην αλιεία. Ένα γνωστό αλίευμά της είναι ο μπακαλιάρος. Το 60% των εσόδων της χώρας βασίζεται στο ψάρεμα.Αυτός είναι ένας από τους λόγους που οι Ισλανδοί είναι διστακτικοί στην ένταξη στην ΕΕ, καθώς φοβούνται την εφαρμογή ειδικών ρυθμίσεων περιορισμού της αλιείας.

Τα παραπάνω αρκούν, πιστεύω, για να ολοκληρώσω τον συλλογισμό μου. Η Ελλάδα δεν είναι ενεργειακά αυτάρκης, ζει σε μια "εύφλεκτη" γειτονιά του πλανήτη, και όσο να πει κανείς ο τουρισμός δεν αποτελεί μια "σταθερή" πηγή εισοδήματος.

Το σκίτσο του Αρκά για τη συμφωνία

Όταν ένα σκίτσο μιλά από μόνο του... Από τον μοναδικό Αρκά...!!!

ARKAS - The original page

Μερικές σκέψεις...

Είμαι περίεργος αν μετά από όλα αυτά τα γεγονότα, οι φιλόλογοι θα επιμένουν στη Γ' Λυκείου να λένε ως επιχειρήματα υπέρ της Ε.Ε. την Ευρώπη των λαών, την αλληλεγγύη, την ισότητα, την προάσπιση της δημοκρατίας, την απόρριψη του φασισμού και του απολυταρχισμού, την Ευρώπη που δε θέλει να ξαναζήσει πολέμους και διχασμό...

Β.Α.

...προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα...

Οι Μοιραίοι

Βάρναλης Κώστας

Mες την υπόγεια την ταβέρνα,

μες σε καπνούς και σε βρισές

(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα)

όλ' η παρέα πίναμ' εψές·

εψές, σαν όλα τα βραδάκια,

να πάνε κάτου τα φαρμάκια.

Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο

και κάπου εφτυούσε καταγής.

Ω! πόσο βάσανο μεγάλο

το βάσανο είναι της ζωής!

Όσο κι ο νους να τυραννιέται,

άσπρην ημέρα δε θυμιέται.

Ήλιε και θάλασσα γαλάζα

και βάθος τ' άσωτ' ουρανού!

Ω! της αβγής κροκάτη γάζα, 

γαρούφαλα του δειλινού,

λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,

χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!

Tου ενού ο πατέρας χρόνια δέκα

παράλυτος, ίδιο στοιχειό·

τ' άλλου κοντόημερ' η γυναίκα

στο σπίτι λυώνει από χτικιό·

στο Παλαμήδι ο γιος του Mάζη

κ' η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι.

― Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!

― Φταίει ο Θεός που μας μισεί!

― Φταίει το κεφάλι το κακό μας!

― Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!

Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Kανένα στόμα

δεν τό βρε και δεν τό πε ακόμα.

Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα

πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.

Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα

όπου μας έβρει μας πατεί.

Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,

προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

--------------------------------------------------------------

(Βραδυνές αναλύσεις...)

Τις δύο τελευταίες στροφές (που δεν είναι στο μελοποιημένο) μπορεί ο καθείς να τις ερμηνεύσει όπως θέλει...

Ποιος να φταίει άραγε για την κατάσταση της πατρίδας...

Έτσι στην σκοτεινή "ταβέρνα" ένας ολόκληρος λαός προσμένει ίσως κάποιο θάμα...

--------------------------------------------------------------

Ο ηλίθιος είναι ανίκητος...

Ο ηλίθιος είναι ανίκητος, όπως είναι γνωστό (δεν θυμάμαι ποιος το έχει πει αυτό)... Τις περισσότερες φορές που κάποιος γνωστικός προσπαθεί να συζητήσει με έναν ηλίθιο για να το μεταπείσει, χάνει το δίκιο και την υπομονή του...

Απόδειξη, το παρακάτω βίντεο...

Το αστείο της ημέρας

Συνέχεια του Hotel California από χθες...

Επιστροφή...

Στον 5ο χρόνο πλέον...

Μετά από πολύ καιρό απουσίας επιστρέφω στο blog! Αυτή είναι όμως κανονική επιστροφή, τουλάχιστον για όσο διαρκεί το καλοκαίρι. Όσο να 'ναι, μετά από 5 χρόνια παρουσίας στο χώρο των ιστολογίων, το blog αυτό έχει γίνει για μένα τρόπος ζωής, και η μη ενασχόληση με αυτό για μεγάλο χρονικό διάστημα, λόγω αυξημένων υποχρεώσεων, με γέμιζε λύπη.

Τέλος πάντων, επιστροφή στο Αλιβέρι μετά από δύο μήνες! Ζέστη, θάλασσα και έντονη πολιτική επικαιρότητα... Θέλω να ελπίζω ότι όλα θα πάνε καλά για το μέλλον της πατρίδας μας...

Και για να κλείσουμε, ένα τραγούδι που ακούω τις τελευταίες μέρες. Είναι το πασίγνωστο "Hotel California" των Eagles. Πολλά έχουν λεχθεί για τους στίχους του τραγουδιού αυτού (η ανάλυση δεν είναι της παρούσης) αλλά το επέλεξα γιατί μου θυμίζει το ότι ζούμε σήμερα. Μπήκαμε σε αυτό το παιχνίδι (ΕΕ, κακή διαχείριση, δανεικά), αποδείχθηκε κόλαση, τρέχουμε να βγούμε, αλλά δεν μπορούμε να φύγουμε από αυτό που ζούμε...! (Μια αντίστοιχη προσέγγιση είχε κάνει και ο Βαρουφάκης για το τραγούδι και την Ευρωζώνη, γι' αυτό και το επέλεξα για την ανάρτηση ως επίκαιρο...)

Καλή ακρόαση...!

"Hotel California"

On a dark desert highway, cool wind in my hair

Warm smell of colitas, rising up through the air

Up ahead in the distance, I saw a shimmering light

My head grew heavy and my sight grew dim

I had to stop for the night

There she stood in the doorway;

I heard the mission bell

And I was thinking to myself,

"This could be Heaven or this could be Hell"

Then she lit up a candle and she showed me the way

There were voices down the corridor,

I thought I heard them say...

Welcome to the Hotel California

Such a lovely place (Such a lovely place)

Such a lovely face

Plenty of room at the Hotel California

Any time of year (Any time of year)

You can find it here

Her mind is Tiffany-twisted, she got the Mercedes bends

She got a lot of pretty, pretty boys she calls friends

How they dance in the courtyard, sweet summer sweat.

Some dance to remember, some dance to forget

So I called up the Captain,

"Please bring me my wine"

He said, "We haven't had that spirit here since nineteen sixty nine"

And still those voices are calling from far away,

Wake you up in the middle of the night

Just to hear them say...

Welcome to the Hotel California

Such a lovely place (Such a lovely place)

Such a lovely face

They livin' it up at the Hotel California

What a nice surprise (what a nice surprise)

Bring your alibis

Mirrors on the ceiling,

The pink champagne on ice

And she said "We are all just prisoners here, of our own device"

And in the master's chambers,

They gathered for the feast

They stab it with their steely knives,

But they just can't kill the beast

Last thing I remember, I was

Running for the door

I had to find the passage back

To the place I was before

"Relax, " said the night man,

"We are programmed to receive.

You can check-out any time you like,

But you can never leave! "