Τα τρένα που 'φύγαν

Η ιστορία του λιγνιτωρυχείου Αλιβερίου ξεκινά το 1873, οπότε παραχωρούνται 7.645 στρεμ. στους Γ.Α.Χορμόβα και Ανδρέα Ησαϊα.

Πέρασαν 25χρόνια και το 1896 δίνεται μια δεύτερη άδεια 6.599 στρ στους Γ.Α.Χορμόβα (κτηματία), Παναγή Λεβέντη(γιατρό) και Ν. Βάμβα.

Ο Παναγής Λεβέντης γεννήθηκε στο Αλιβέρι το 1846, σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και άσκησε το λειτούργημά του στο Αλιβέρι. Από ‘το 1885 μέχρι το 1930 ο Π. Λεβέντης θα έχει σπουδαίο ρόλο στην πολιτική ζωή της Καρυστίας και της Ευβοίας. Θα εκλεγεί βουλευτής το 1892, 1895, 1905, 1915 και 1920. Στο οικόπεδο που ήταν το όμορφο αρχοντικό του,( κάηκε στην κατοχή) είναι χτισμένο σήμερα το Α΄ λύκειο Αλιβερίου.

Δυστυχώς το 1897 μια τρομακτική πλημμύρα κατέστρεψε όλες τις εγκαταστάσεις στην επιφάνεια και κατέκλυσε τα υπόγεια έργα.
Τον Οκτώβρη του 1901 με το ΒΔ 232 παραχωρείται μια ακόμα έκταση 17.252 στρεμ, στους Μηνά Κορωναίο και Αγγ. Αγγελόπουλο

Μέχρι την λήξη του 19ου αιώνα δεν φαίνεται να υπάρχει σιδηροδρομική μεταφορά, παρά το γεγονός ότι υπήρξε αποβάθρα φόρτωσης στο «Καλάμι». (δυστυχώς δεν μπόρεσα να βρω περισσότερα στοιχεία)

Το 1916 υπογράφεται σύμβαση μεταξύ των τότε ιδιοκτητών Βοργιά, Ροδινού και Γεωργίου και την Λιμενική επιτροπή Αλιβερίου, με την οποία οι ανωτέρω μισθώνουν πλάστιγγα, οικίσκο και ξύλινη αποβάθρα, στον Κάραβο. Παράλληλα όμως, συνάπτουν σύμβαση με τους Γ. Σκαρλή, Ε. Κυριακού, Π. Θαλασσινό , Κ. Τσάλα, Αντ. Ρεβύθη……. (καραγωγείς), και Ε. Ποθητάκη, Μ. Χατζηπέτρου, κατοίκους Καράβου σαν εργολάβους φόρτωσης. Η σύμβαση με μια δεκάδα καραγωγέων δείχνει ότι η μεταφορά του λιγνίτη στον Κάραβο, γινόταν με κάρα.

Το 1918 το λιγνιτωρυχείο εξαγοράζεται από την Α.Ε. Λιγνιτωρυχείων Αλιβερίου με Διευθ. Σύμβουλο τον Π. Μάτσα.

Η εταιρεία αυτή κατασκεύασε και την πρώτη σιδ/κή γραμμή που κατέληγε στον ιστορικό λιμενοβραχίονα.

Όταν το 1945 έγινε η εκκαθάριση της, βλέπομε να παραχωρούνται εκτός των άλλων και 10 χλμ σιδ. γραμμής, 2 μηχανές ντήζελ 40ΗΡ, 2 ατμομηχανές 30 ΗΡ, 40 βαγόνια 4-5 τον.
« Όλα πλην του ιστιοφόρου «Μαρκέλλα» και του αυτοκινήτου Μαρτίνι Νο 67!»

Η εποχή της Δ.Ε.Η
Στο ΦΕΚ της 24/11/50 κηρύσσονται απαλλοτριωτέα μεταξύ των άλλων και «λωρίς εδάφους εφ’ής είναι εστρωμένη η σιδηροδρομική γραμμή η συνδέουσα τα λιγνιτωρυχεία μετά του λιμένος Αλιβερίου .
Η Δ.Ε.Η. στη συνέχεια απαλλοτριώνει επιπλέον 74,5 στρέμματα για την διαπλάτυνση και 20,66 στρ. για την επέκταση προς τον Α.Η.Σ

Ο 15-χρονος Κ.Κ φόρτωσε στο μουλάρι ξύλα στην Παναγιά να τα πουλήσει στ’ Αλιβέρι. Ο πατέρας τον συμβούλεψε αν συναντήσει κάτι που βγάζει καπνό και σφυρίζει να μη φοβηθεί. Ο μικρός Κ. ζύγωνε - για πρώτη φορά στη ζωή του -στα πρώτα σπίτια και τίποτα –μέχρι στιγμής- δεν τον έκανε να φοβηθεί. Όπου, για μια στιγμή, εκεί κοντά στο «στενό» άκουσε το θεριό να βρυχιέται ξερνώντας καπνούς και φωτιές. Τρόμαξε τόσο πολύ, παράτησε το ζώο να τρέχει κατά τ’αλώνια κι’ εξαφανίστηκε. Πέρασαν χρόνια , μεγάλωσε, ήρθε να μείνει για πάντα στ’ Αλιβέρι.

(Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε από τον κύριο Γιώργο Κατσαμάγκο, στην ομάδα "Έχω ματώσει και εγώ τα γόνατά μου στις αλάνες του Αλιβερίου", στο Facebook)