Οι πόνοι της Παναγιάς

Λόγω της ημέρας, επέλεξα να μοιραστώ μαζί σας, ένα ποίημα του Κώστα Βάρναλη (1884 - 1974), βραβευμένου με το "Βραβείο Ειρήνης Λένιν" της ΕΣΣΔ το 1959. Είναι "Οι πόνοι της Παναγιάς", το οποίο έχει μελοποιηθεί από τον Λουκά Θάνου. Το συγκεκριμένο ποίημα με είχε συγκινήσει πάρα πολύ όταν το είχα διαβάσει πρώτη φορά, στο βιβλίο της Λογοτεχνίας της Α' Λυκείου. Μάλιστα, η φιλόλογος, κυρία Τσαρούμη, που είχα στην Α' Λυκείου, μας είχε βάλει να το ακούσουμε στην τάξη, με τη φωνή του Νίκου Ξυλούρη! Το παραθέτω στη συνέχεια...

Εύχομαι "Καλό Πάσχα" και "Καλή Ανάσταση" σε όλους τους αναγνώστες!!!

Οι πόνοι της Παναγιάς

Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;
Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική;
Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ' άδικο φωνάξεις
Ξέρω πως θάχεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή,
που με τα βρόχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις.

Συ θα 'χεις μάτια γαλανά, θα 'χεις κορμάκι τρυφερό,
θα σε φυλάω από ματιά κακή και από κακό καιρό,
από το πρώτο ξάφνιασμα της ξυπνημένης νιότης.
Δεν είσαι συ για μάχητες, δεν είσαι συ για το σταυρό.
Εσύ νοικοκερόπουλο, όχι σκλάβος, όχι σκλάβος ή προδότης

Τη νύχτα θα σηκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ,
να σκύβω την ανάσα σου ν' ακώ, πουλάκι μου ζεστό
να σου τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι,
κ' υστέρα απ' το παράθυρο με καρδιοχτύπι να κοιτώ
που θα πηγαίνεις στο σκολιό με πλάκα και κοντύλι...

Κι αν κάποτε τα φρένα σου το Δίκιο, φως της αστραπής,
κι η Αλήθεια σου χτυπήσουνε, παιδάκι μου, να μη την πεις.
Θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν.
Δεν είναι αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.
Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν.

Ώχου, μου μπήγεις στην καρδιά, χίλια μαχαίρια και σπαθιά.
στη γλώσσα μου ξεραίνεται το σάλιο, σαν πικρή αψιθιά!
- Ω! πώς βελαζεις ήσυχα, κοπάδι εσύ βουνίσιο...- 
Βοηθάτε, ουράνιες δύναμες, κι ανοίχτε μου την πιο βαθιά
την άβυσσο, μακριά απ' τους λύκους να κρυφογεννήσω!