Τὸ στερνὸ παραμύθι

Λόγω, της χθεσινής ημέρας, Μεγάλης Παρασκευής, ήρθε στο μυαλό μου η προγιαγιά μου η Πασού, η οποία πέθανε το 2005. Το ποίημα που θα παραθέσω στη συνέχεια, μου τη θυμίζει έντονα όποτε το διαβάζω. Υπάρχει στο Ανθολόγιο της Γ'-Δ' Δημοτικού του ΟΕΔΒ (το παλιό το κίτρινο για όσους θυμούνται) και το είχα κάνει στην τετάρτη δημοτικού, λίγους μήνες μετά το γεγονός.

Να μας προσέχεις από εκεί γιαγιά...!

Λάμπρος Πορφύρας - Το στερνό παραμύθι

Πῆραν στρατὶ στρατὶ τὸ μονοπάτι
βασιλοποῦλες καὶ καλοκυράδες,
ἀπ᾿ τὶς ξένες χῶρες βασιλιᾶδες
καὶ καβαλλάρηδες ἀπάνω στ᾿ ἄτι.

Καὶ γύρω στῆς γιαγιᾶς μου τὸ κρεβάτι,
ἀνάμεσα ἀπὸ δυὸ χλωμὲς λαμπάδες,
περνούσανε καὶ σὰν τραγουδιστάδες
τῆς τραγουδοῦσαν-ποιὸς τὸ ξέρει-κάτι.

Κανεὶς γιὰ τῆς γιαγιᾶς μου τὴν ἀγάπη,
δὲ σκότωσε τὸ Δράκο ἢ τὸν Ἀράπη
καὶ νὰ τῆς φέρει ἀθάνατο νερό.

Ἡ μάννα μου εἶχε γονατίσει κάτου
μ᾿ ἀπάνω -μιὰ φορὰ κι ἕναν καιρὸ-
ὁ Ἀρχάγγελος χτυποῦσε τὰ φτερά του.