Στη "Φωλιά του Κόκκορα"

Το πρώτο βράδυ της πενθήμερης εκδρομής στη Θεσσαλονίκη (12/12/13), πήγαμε στο ρεμπετάδικο "Η φωλιά του κόκκορα". Ήταν από τις εξόδους της εκδρομής που άξιζε πραγματικά και, παρόλη την κούραση του ταξιδιού, πέρασα καταπληκτικά! Μια πολύ όμορφη και εύθυμη ατμόσφαιρα! Είναι δύσκολο να σας μεταφέρω γραπτώς το κλίμα εκείνης της νύχτας, και γι' αυτό το λόγο επέλεξα να μοιραστώ μαζί σας μερικά απ' τα τραγούδια που έπαιξε η ορχήστρα.

Καλή σας διασκέδαση...!

Ευδοκία



Πριγκιπέσα

Δε θα ξαναγαπήσω


Μ' ένα παράπονο


Οι θαλασσινοί


Ροζ


Σαν τον Καραγκιόζη


Ας κρατήσουν οι χοροί


Ευβοιώτισσα


Ο τρόπος


(Στη λίστα αυτή μπορούν να συμπεριληφθούν και μερικά από τα τραγούδια από προηγούμενη ανάρτηση. Κάντε κλικ ΕΔΩ για να τη δείτε.)

Καλά Χριστούγεννα...!

Ξημέρωσε η μέρα των Χριστουγέννων, με βροχή στο Αλιβέρι!

Εύχομαι σε όλους τους αναγνώστες του blog "Καλά και Ευτυχισμένα Χριστούγεννα" μαζί με τα αγαπημένα τους πρόσωπα...!

-----------------------------------------------------------

Μερικά τραγούδια για να μπούμε στο κλίμα της ημέρας!

Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα


Άγια Νύχτα (στα Γερμανικά από τη Νάνα Μούσχουρη)

Jingle Bells (από τη χορωδία του Κόκκινου Στρατού)

Εκδρομή στη Θεσσαλονίκη

Αύριο αναχωρώ για Θεσσαλονίκη, λόγω της πενταήμερης (ναι..., το σωστό είναι πενθήμερη!) εκδρομής της Γ' Λυκείου του 1ου Λυκείου Αλιβερίου!

Για να μπούμε λίγο στο κλίμα, παραθέτω μερικά γνωστά τραγούδια για τη Θεσσαλονίκη!

Θεσσαλονίκη είσαι μια

Σ' αναζητώ στη Σαλονίκη



Τα λαδάδικα


Στο λευκό τον Πύργο


Όμορφη Θεσσαλονίκη


Θεσσαλονίκη

Όταν...!

Το Ποιημα Ανηκει στη συλλογή Κατά Σαδδουκαίων την πιο σημαντική ποιητική συλλογή του Μ. Κατσαρού. Τα ποιήματά της εκφράζουν την ανεξάρτητη και αντιεξουσιαστική στάση του ποιητή.

Όταν ακούω να μιλάν για τον καιρό όταν ακούω να μιλάνε για τον πόλεμο όταν ακούω σήμερα το Αιγαίο να γίνεται ποίηση να πλημμυρίζει τα σαλόνια όταν ακούω να υποψιάζονται τις ιδέες μου να τις ταχτοποιούν σε μια θυρίδα όταν ακούω σένα να μιλάς εγώ πάντα σωπαίνω. Όταν ακούω κάποτε στα βέβαια αυτιά μου ήχους παράξενους ψίθυρους μακρινούς όταν ακούω σάλπιγγες και θούρια λόγους ατέλειωτους ύμνους και κρότους όταν ακούω να μιλούν για την ελευθερία για νόμους ευαγγέλια για μια ζωή με τάξη όταν ακούω να γελούν όταν ακούω πάλι να μιλούν εγώ πάντα σωπαίνω. Μα κάποτε που η κρύα σιωπή θα περιβρέχει τη γη κάποτε που θα στερέψουν οι άσημες φλυαρίες κι όλοι τους θα προσμένουνε σίγουρα τη φωνή θ' ανοίξω το στόμα μου θα γεμίσουν οι κήποι με καταρράχτες στις ίδιες βρώμικες αυλές τα οπλοστάσια οι νέοι έξαλλοι θ' ακολουθούν με στίχους χωρίς ύμνους ούτε υποταγή στην τρομερή εξουσία. Πάλι σας δίνω όραμα. (Πηγή: Ψηφιακό Σχολείο)

Αρνιέμαι αρνιέμαι...

Με καθυστέρηση λίγων ημερών, ανεβάζω ανάρτηση για την επέτειο του Πολυτεχνείου (17η Νοέμβρη 1973). Για να σας μεταφέρω στο κλίμα της εποχής επέλεξα το τραγούδι "Αρνιέμαι", που θεωρώ ότι μπορεί να μεταδώσει με τον καλύτερο τρόπο το αγωνιστικό πνεύμα εκείνων των ημερών του Νοέμβρη του '73! Τα μηνύματα του τραγουδιού, αλλά και τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, είναι πάντα επίκαιρα, ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή, και πρέπει να μας θυμίζουν ότι χρειάζονται αγώνες για την ανατροπή των δύσκολων καταστάσεων και της καταπίεσης, και όχι αδράνεια...!

Αρνιέμαι
Μουσική: Mίκης Θεοδωράκης
Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης
Πρώτη εκτέλεση: Bασίλης Παπακωνσταντίνου

Αρνιέμαι αρνιέμαι αρνιέμαι
οι άλλοι να βαστάνε τα σκοινιά
αρνιέμαι να με κάνουν ό,τι θένε
αρνιέμαι να πνιγώ στην καταχνιά.

Αρνιέμαι αρνιέμαι αρνιέμαι
να είσαι συ και να μην είμαι εγώ
που τη δική μου μοίρα διαφεντεύεις
με τη δική μου γη και το νερό.

Αρνιέμαι αρνιέμαι αρνιέμαι
να βλέπω πια το δρόμο μου κλειστό
αρνιέμαι να 'χω σκέψη που σωπαίνει
να περιμένει μάταια τον καιρό.

Οδός Ονείρων

Ένα αγαπημένο τραγούδι από τον μοναδικό Μάνο Χατζιδάκι. 

Μουσική και στίχοι που σε ταξιδεύουν...!

Θυμάμαι μικρός, τη μάνα μου να μου βάζει στο πικάπ το δίσκο της Οδού Ονείρων, ο οποίος ξεκινούσε με αυτό το τραγούδι...!

Στίχοι & Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Τραγουδά ο Γιώργος Μαρίνος

Γεια σας
Ήρθα για να σας δείξω ο ίδιος την οδό ονείρων
Δεν ξεχωρίζει
Είναι ένας δρόμος σαν όλους τους άλλους
δρόμους της Αθήνας
Είναι ας πούμε – ο δρόμος που κατοικούμε
Μικρός, ασήμαντος, λυπημένος, τυραννικός
μα κι απέραντα ευγενικός
Έχει πολύ χώμα, πολλά παιδιά
πολλές μητέρες μα και πολύ σιωπή
Κι όλα σκεπασμένα
από έναν τρυφερό μα κι αβάστακτο ουρανό
Εδώ σ’αυτόν τον δρόμο γεννιόνται και πεθαίνουν
τα όνειρα τόσων παιδιών
ίσαμε την στιγμή που η αναπνοή τους
Θα ενωθεί με τ’ανοιξιάτικο αεράκι του επιταφίου
και θα χαθεί
Όμως την νύχτα δεν τους πιάνει ο ύπνος
Κι όταν δεν ονειρεύονται – τραγουδούν

------------------------------------------------

Κάθε κήπος έχει
μια φωλιά για τα πουλιά.
Κάθε δρόμος έχει
μια καρδιά για τα παιδιά.

Μα κυρά μου εσύ,
σαν τι να λες με την αυγή
και κοιτάς τ’ αστέρια
που όλο πέφτουν σαν βροχή.

Δώσ’ μου τα μαλλιά σου
να τα κάνω προσευχή,
για να ξαναρχίσω
το τραγούδι απ’ την αρχή.

Κάθε σπίτι κρύβει
λίγη αγάπη στη σιωπή.
Μα ένα αγόρι έχει
την αγάπη για ντροπή.

---------------------------------------------------

Εδώ τελειώνει η μουσική για την οδό ονείρων
Εδώ τελειώνουν τα όνειρα
που μου δανείσατε οι ίδιοι μια βραδιά
δίχως να το γνωρίζετε
Τώρα είναι αργά
Κι όλοι οι φίλοι μου έχουν αποκοιμηθεί
Εγώ αθεράπευτα πιστός σ’αυτόν τον δρόμο
θα ξαγρυπνήσω ως το πρωί
για να μαζέψω τα καινούρια όνειρα που θα γεννήσετε
Να τα φυλάξω
και να σας τα ξαναδώσω μια άλλη φορά
πάλι σε μουσική
Καληνύχτα

Οδυσσέας Ελύτης - Της αγάπης αίματα

Σαν σήμερα, στις 2 Νοεμβρίου 1911, γεννιέται ο ποιητής Οδυσσέας Ελύτης.

Της αγάπης αίματα

Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Πρώτη εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης

Της αγάπης αίματα με πορφύρωσαν

και χαρές ανείδωτες με σκιάσανε

οξειδώθηκα μες στη νοτιά των ανθρώπων

μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο

Στ' ανοιχτά του πελάγου με καρτέρεσαν 

Με μπομπάρδες τρικάταρτες και μου ρίξανε

αμαρτία μου να `χα κι εγώ μιαν αγάπη 

μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο

Τον Ιούλιο κάποτε μισανοίξανε

τα μεγάλα μάτια της μες στα σπλάχνα μου

την παρθένα ζωή μια στιγμή να φωτίσουν

μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο 

Ερημωμένα χωριά

Το παρακάτω απόσπασμα ανήκει στην ποιητική σύνθεση Η τελευταία π. α. εκατονταετία. O Ρίτσος έγραψε το ποίημα το 1942, ως  άμεση αντίδραση στα σύγχρονα ιστορικά γεγονότα (πτώση του αλβανικού μετώπου, γερμανοϊταλική Κατοχή, προμηνύματα της Αντίστασης), το δημοσίευσε ωστόσο πολύ αργότερα, το 1961. Στο απόσπασμα αποτυπώνεται με ρεαλιστικό τρόπο η θλιβερή υποχώρηση του ελληνικού στρατού, κατά την οποία όμως, παρά τις δυσκολίες, διατηρούνται η ελπίδα και το αγωνιστικό φρόνημα.

Ερημωμένα χωριά, ξεροπόταμα σ' ένα ανελέητο ξερό καλοκαίρι.
Βομβαρδισμένες εκκλησιές. Ένας άσπρος άνεμος σφύριζε
σαν τον τρελό ψάλτη που τραγούδαγε άγρια τροπάρια μες στο ντουφεκίδι
κι ο παπάς με τις μπότες του σκοτωμένου αξιωματικού
σήκωνε τα ράσα του και πηδούσε το φράχτη. Στους τοίχους
ήταν σβησμένα τα συνθήματα. Υπόκωφοι κανονιοβολισμοί στο βάθος,
χαμηλά στον ορίζοντα η σιγαλιά του χαμένου πολέμου.
Ένα άλογο σκοτωμένο στην πλαγιά.

Είχε κολλήσει ο πάγος το παπούτσι στην κάλτσα, την κάλτσα στο πόδι.
Θα ξανάρθουμε - είπαν. Και δίχως πόδια θα ξανάρθουμε. Τρίζαν οι αραποσιτιές
παράξενα σα να μας σκίζαν τα χαρτιά με τα πατριωτικά τραγούδια μας
σα να μας σκίζαν τις σημαίες μας. Δυο λιγνά σύγνεφα
κρέμονταν πάνου στο βουνό σα δυο πλεξούδες σκόρδο δίπλα σ' ένα τζάκι
σ' ένα βομβαρδισμένο σπίτι. Να κρύψουμε τούτο το φως
μη μας το πάρουνε κι αυτό - πού να το κρύψουμε; - είπε.
O άλλος κοιτούσε τα νύχια του. Νύχτωνε.
Κατέβηκαν ξυστά, τοίχο τοίχο. Σκύψαν
πήραν τον ίσκιο τους και κουκουλώθηκαν. Χάθηκαν.
Μονάχα τα τσιγάρα τους μακριά πότε πότε μια κόκκινη λάμψη.

Γ. Ρίτσος, Ποιήματα, τόμ. 1, Κέδρος

Πηγή: Ψηφιακό Σχολείο

Το παραπάνω ποίημα βρίσκεται στο σχολικό βιβλίο των Κειμένων Νεοελληνικής Λογοτεχνίας της Β' Γυμνασίου.

28η Οκτωβρίου 1940

Ζήτω η 28η Οκτωβρίου 1940















"Λέγαμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες. Πλέον θα λέμε ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες" - Sir W. Churchill, 1940.

" Πολεμήσατε άοπλοι εναντίον πανόπλων και νικήσατε . Μικροί εναντίον μεγάλων και επικρατήσατε. Δεν ήτο δυνατόν να γίνει άλλως, διότι είσθε Έλληνες. Εκερδίσαμεν χρόνον δια να αμυνθώμεν. Ως Ρώσοι και ως άνθρωποι σας ευγνωμονούμε ".
Ραδιοφωνικός σταθμός Μόσχας 1942

(Τα παραπάνω λόγια για τους Έλληνες μας τα είχε τονίσει ο καθηγητής Γ.Β., φιλόλογος στη Β' Γυμνασίου)

Ξημερώνει Κυριακή

Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος

Μουσική: Μίμης Πλέσσας

Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Πουλόπουλος

Άλλες ερμηνείες: Γιάννης Κότσιρας

Ο παλιός φωνόγραφος

πάνω στο τραπέζι

άρχισε να παίζει

μες στη σιγαλιά

Κι η καρδιά σου έλιωσε

κι έγινε ένα δάκρυ

στων ματιών την άκρη

σα δροσοσταλιά

Ξημερώνει Κυριακή

μη μου λυπάσαι

Έιναι όμορφη η ζωή

να το θυμάσαι

Ο παλιός φωνόγραφος

πάνω στο τραπέζι

έπαψε να παίζει

μέσα στη νυχτιά

Το τραγούδι τέλειωσε

μα η λύπη μένει

σαν ναυαγισμένη

στη θολή ματιά

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος σε επτά λεπτά!

Πότε ξέσπασε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος; Ποιες ήταν οι ισορροπίες δυνάμεων και πώς άλλαξαν; Πόσο διήρκησε η περίοδος που οι ιστορικοί ονόμασαν «ψευδοπόλεμος»; Πότε η ναζιστική πλημμυρίδα βρέθηκε στο αποκορύφωμά της και πόσο γρήγορα υποχώρησε; Πότε τελείωσε ο πόλεμος στην Ευρώπη; Οσο και αν ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος αποτελεί ένα δημοφιλές πεδίο της Ιστορίας στον βαθμό που να αποτελεί και λαϊκό ανάγνωσμα, τα παραπάνω ερωτήματα δεν είναι πάντα εύκολο να απαντηθούν. Ειδικά στη χώρα μας, που λόγω της ελληνοκεντρικής θεώρησης της Ιστορίας, συχνά οι μαθητές και οι ενήλικες μπερδεύουν το ξέσπασμα του πολέμου με την 28η Οκτωβρίου και αγνοούν παντελώς ότι η παγκόσμια σύρραξη είχε ξεσπάσει 14 μήνες νωρίτερα, 1η Σεπτεμβρίου 1939.

Το Internet και το YouTube προσφέρουν και εδώ μια γρήγορη και εύπεπτη λύση, εικονογραφώντας τις αλλαγές στην Ευρώπη και στη Βόρεια Αφρική – από την αστραπιαία επίθεση των χιτλερικών δυνάμεων στην Πολωνία τον Σεπτέμβριο του 1939 ως την τελική ήττα τον Μάιο του 1945 – σε ένα βίντεο επτά λεπτών. Με κόκκινο χρώμα απεικονίζονται οι δυνάμεις του Αξονα και πορτοκαλί τα κράτη μαριονέτες του Χίτλερ. Με μπλε και γαλάζια χρώματα απεικονίζονται οι δυνάμεις των Συμμάχων. Ετσι, θα διαπιστώσει κανείς ότι η Ελλάδα γίνεται μπλε αυτομάτως τον Οκτωβρίο του 1940, ενώ ως τότε παρέμενε, ως ουδέτερη, λευκή. Οπως «λευκές» θα παραμείνουν ως το τέλος του πολέμου η Τουρκία και η Ιρλανδία.

Από την άλλη, για 21 μήνες από το ξέσπασμα του πολέμου, η Σοβιετική Ενωση έχει ένα ξεχωριστό πράσινο χρώμα, αυτό που ορίζει το Σύμφωνο Μη Επίθεσης με το Βερολίνο, το οποίο είχαν υπογράψει ο Μολότοφ με τον Ρίμεντροπ. Οταν τον Ιούνιο του 1941 ο Χίτλερ εξαπολύει την Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα εναντίον της ΕΣΣΔ, τότε αυτή γίνεται μπλε, συμπλέοντας με τους Συμμάχους. Στο ερασιτεχνικό αυτό βίντεο ακούγονται και φωνές. Οπως αυτή του προέδρου των ΗΠΑ Φραγκλίνου Ρούσβελτ που ανακοινώνει την εμπλοκή της Αμερικής στον πόλεμο μετά την επίθεση των Ιαπώνων στο Περλ Χάρμπορ στις 7 Δεκεμβρίου 1941. Ή εκείνη του στρατάρχη Ζούκοφ όταν το Μάιο του 1945 τσάκισε οριστικά τον φασισμό.




Πηγή: perierga.gr

Γιώργος Σεφέρης

Σαν σήμερα, στις 24 Οκτωβρίου 1963 η Σουηδική Ακαδημία τιμά τον Γιώργο Σεφέρη με το Νόμπελ Λογοτεχνίας, «για το υπέροχο λυρικό ύφος του, που είναι εμπνευσμένο από ένα βαθύ αίσθημα για το ελληνικό πολιτιστικό ιδεώδες».

"Κράτησα τη ζωή μου", ένα αγαπημένο τραγούδι, σε στίχους Γιώργου Σεφέρη και μουσική Μίκη Θεοδωράκη. Ερμηνεύει ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης .

Κράτησα τη ζωή μου

ταξιδεύοντας ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα, 

κάτω απ’ το πλάγιασμα της βροχής

σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες

με τα φύλλα της οξιάς

καμιά φωτιά

στην κορυφή τους βραδιάζει

Αρχαία Ναυάγια στο Νότιο Ευβοϊκό

Ο καιόμενος

Κοιτάχτε μπήκε στη φωτιά! είπε ένας από το πλήθος.

Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα. Ήταν

στ’ αλήθεια αυτός που απόστρεψε το πρόσωπο, όταν του

μιλήσαμε. Και τώρα καίγεται. Μα δε φωνάζει βοήθεια.

Διστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου.

Είμαι από τη φύση μου φτιαγμένος να παραξενεύομαι.

Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται περήφανος;

Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;

Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι.

Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις, μου είπαν.

Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος.

Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο.

Γινόταν ήλιος.

Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές

άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε.

Ο ποιητής μοιράζεται στα δυο.

Τάκης Σινόπουλος (1917 - 1981)

Καλό Ταξίδι κυρία Έφη...!

Μέσω αυτής της ανάρτησης, θα ήθελα να αποχαιρετίσω την κυρία Έφη Ν., καθηγήτριά μου στα Αγγλικά, από το 2007 μέχρι και το 2010, με την οποία κατάφερα να πάρω το Lower και το Proficiency! Θα τη θυμάμαι για τη σιγουριά και τη βοήθεια που μου έδωσε αυτά τα χρόνια...!

Καλό Ταξίδι κυρία...!!!

Ο Ιερός Πόλεμος

Ο Ιερός Πόλεμος (ρωσ. Священная война) είναι ρώσικο αντιφασιστικό τραγούδι του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Γράφτηκε το 1941, ύστερα από αίτημα του Ιωσήφ Στάλιν, λίγο μετά την έναρξη της επίθεσης των Ναζί κατά της Ε.Σ.Σ.Δ. Οι στίχοι γράφτηκαν από τον Vasily Lebedev-Kumach. Τη μουσική συνέθεσε ο Alexander Vasilyevich Alexandrov, ιδρυτής της χορωδίας του Κόκκινου Στρατού και συνθέτης του εθνικού ύμνου της Σοβιετικής Ένωσης και της Ρωσίας. Είναι ένα από τα τραγούδια που παίζονται στην παρέλαση της 9ης Μαΐου, την Ημέρα της Νίκης, στη Ρωσία.



ΣΤΙΧΟΙ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ (Αναδημοσίευση από ΕΔΩ.)

Σήκω χώρα απέραντη, σήκω για ηρωϊκό πόλεμο!
καταραμένο πόλεμο, κατά των φασιστών

Ρεφραίν:
“Ατελείωτη μανία βράζει σαν κύμα
προχωρά ο πόλεμος ο λαϊκός, ο πόλεμος ο ιερός”

Διώξτε τους καταπιεστές ιδεών, τους τύραννους
τους ληστές, τους βασανιστές ανθρώπων!

Ρεφραίν

Σαν δυο πόλοι αντίθετοι, είμαστε σε όλα εχθρικοί
για το φως και την ειρήνη αγωνιζόμαστε
αυτοί - για την αυτοκρατορία του σκότους

Μαύρα φτερά δεν θα πετούν πάνω από τη μητέρα χώρα
οι εχθροί δεν θα ποδοπατούν τις απέραντες εκτάσεις!

Ας πάμε με όλη τη δύναμη, την καρδιά, την ψυχή
και τον οίκτο για τη γη μας, για τη Μεγάλη Ένωσή μας!

Σήκω χώρα απέραντη, σήκω για ηρωϊκό πόλεμο!
καταραμένο πόλεμο, κατά των φασιστών

Το Γελαστό Παιδί

Παύλος Φύσσας

Ήταν πρωί του Αυγούστου κοντά στη ροδαυγή

βγήκα να πάρω αέρα στην ανθισμένη γη

βλέπω μια κόρη κλαίει σπαραχτικά θρηνεί

σπάσε καρδιά μου εχάθη το γελαστό παιδί

Είχεν αντρεία και θάρρος και αιώνια θα θρηνώ

το πηδηχτό του βήμα το γέλιο το γλυκό

ανάθεμα την ώρα κατάρα τη στιγμή

σκοτώσαν οι εχθροί μας το γελαστό παιδί

Μον’ να `ταν σκοτωμένο στου αρχηγού το πλάι

και μόνον από βόλι Εγγλέζου να `χε πάει

κι από απεργία πείνας μέσα στη φυλακή

θα `ταν τιμή μου που `χασα το γελαστό παιδί

Βασιλικιά μου αγάπη μ’ αγάπη θα στο λέω

για το ό,τι έκανες αιώνια θα σε κλαίω

γιατί όλους τους εχθρούς μας θα ξέκανες εσύ

δόξα τιμή στ’ αξέχαστο γελαστό παιδί

Ποτέ ξανά φασισμός...!

Καλό ταξίδι Παύλο...!

Επιστροφή στο σχολείο...

1ο ΓΕΛ Αλιβερίου

Επιστροφή, λοιπόν, στο σχολείο από αύριο...! Καλή αρχή σε όλους τους μαθητές!

Καλό κουράγιο σε όλους όσους είμαστε Γ' Λυκείου...!

Η μάχη της Λαμπούσας

Το μνημείο της μάχης

Στις 3 Σεπτέμβρη 1944 στην Λαμπούσα γράφτηκε μία από τις χρυσές σελίδες στην εποποιία της Εθνικής Αντίστασης. Τα ηρωϊκά παληκάρια του 3ου Τάγματος του 7ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ με την ηγεσία του Προκόπη Τζάνου ή Λόγγου έδωσαν ένα καθοριστικό κτύπημα στους Γερμανούς κατακτητές, «απάντησαν» στην ναζιστική θηριωδία που προηγήθηκε λίγους μήνες πριν, τον Μάιο του 44, στο Κακολύρι. Έδωσαν δύναμη και αισιοδοξία στο σκλαβωμένο λαό της Καρυστίας, ανάσα ελπίδας στα χωριά μας.

Ο καπετάνιος του 3ου Συντάγματος ο Αξέχαστος Θανάσης Τζάνος, ο ακούραστος αυτός καθοδηγητής του ΕΑΜ της Νότιας Εύβοιας, περιγράφει με απλά και αληθινά λόγια την προετοιμασία και την διεξαγωγή της Μάχης, στο βιβλίο ντοκουμέντο «Η Νότια Ευβοια στην Κατοχή».

Βασίλης Μήτρου

Αξίζει να σταθούμε στον Βασίλη Μήτρου. Ο Καπετάνιος του ο Θανάσης Τζάνος γράφει γιαυτόν: «’Αξιος και φιλότιμος καθώς ήταν ο Βασίλης πήρε την πρώτη θέση στη δουλειά της οργάνωσης και έτρεχε στις πιο επικίνδυνες αποστολές που τον έστελναν.. Μα ο Βασίλης ήταν ανήσυχος. Η δουλειά της πολιτικής οργάνωσης δεν τον ικανοποιούσε, ήθελε να ανέβει στο βουνό να γίνει αντάρτης, να πολεμήσει τους Γερμανούς με το όπλο στο χέρι. … Στην μεγάλη του όμως επιμονή αναγκάστηκαν να τον αφήσουν και ο Βασίλης έτρεξε όσο μπορούσε γρήγορα για να βρεθεί εκεί που τον έσπρωχνε η καρδιά του στον ΕΛΑΣ. Και εκεί δεν άργησαν να τον γνωρίσουν, γι αυτό πολύ γρήγορα τον αγάπησαν και τον εκτίμησαν. Τον έμαθαν σε λίγο τα χωριά, τον έμαθαν οι ταγματασφαλίτες, τον έμαθαν οι Γερμανοί. «Έρχεται ο Γύφτος» έλεγαν οι τσολιάδες και έτρεχαν να κρυφτούν. «Πέρασε ο Γύφτος» έλεγαν στις γειτονιές και έτρεχαν να τον γνωρίσουν. Απέραντη αγάπη από τους σκλαβωμένους και τους φίλους, άσβεστο μίσος από τους γερμανούς και τους Προδότες».

Αυτός ήταν ο ηρωϊκός Βασίλης Μήτρου ο μοναδικός έλληνας νεκρός της Μάχης της Λαμπούσας

(Πηγή: Δήμος Κύμης - Αλιβερίου)

Η χορωδία του Κόκκινου Στρατού τραγουδά Αντέλ

Η χορωδία του Κόκκινου Στρατού τραγουδά την επιτυχία της Αντέλ, "Skyfall".

(Από εκπομπή της ρώσικης τηλεόρασης, που προβλήθηκε πριν μερικές μέρες.)

Επίσκεψη στην Κολοκυθιά Φθιώτιδας

Πέτρος Δ. Γιαννούλης

Τη Δευτέρα 19/08/2013, επισκέφτηκα την Κολοκυθιά, ένα ορεινό χωριό χτισμένο στις πλαγιές των Βαρδουσίων, σε υψόμετρο 900m., στο νομό Φθιώτιδας. Σκοπός του ταξιδιού μου ήταν να βρεθώ στον τόπο που σκοτώθηκε ο προπάππους μου, Πέτρος Δ. Γιαννούλης, στις 02/04/1947, κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου, σε ενέδρα ανταρτών. Η ενέδρα είχε στηθεί στο Σκαλόρεμα, μια ρεματιά, κοντά στο χωριό. Ο λοχαγός του λόχου που υπηρετούσε ο προπάππους μου, δεν άκουσε τους ανωτέρους του, που του είπαν να μην περάσει από κει, αλλά να ακολουθήσει άλλη διαδρομή. Ο λόχος ξεκίνησε νωρίς το πρωί και περνώντας απ' την περιοχή, έπεσε στην ενέδρα. Οι νεκροί 18, πολλοί επίσης και οι αιχμάλωτοι. Οι αντάρτες ήταν κρυμμένοι στα ψηλά σημεία της ρεματιάς. Οι στρατιώτες πήγαιναν ουσιαστικά σαν πρόβατα στη σφαγή. Ο λοχαγός εγκατέλειψε το πεδίο της μάχης, αφήνοντας τους στρατιώτες του στη μοίρα τους. Απ' ότι μου είπαν οι κάτοικοι του χωριού, ο συγκεκριμένος λοχαγός, επανέλαβε κάτι παρόμοιο και στο μέλλον, και εκτελέστηκε, καθώς υπήρχαν υποψίες ότι συνεργαζόταν με τους αντάρτες. Μετά τη μάχη, οι αιχμάλωτοι μεταφέρθηκαν στα Μάρμαρα, ένα γειτονικό χωριό, όπου αφού οι αντάρτες τους πήραν τα ρούχα και τον οπλισμό, τους άφησαν ελεύθερους. Οι αντάρτες άφηναν ελεύθερους τους αιχμάλωτους στρατιώτες, γιατί ήταν στρατεύσιμοι, αλλά εκτελούσαν τους αιχμάλωτους χωροφύλακες, διότι ήταν εθελοντές. Μερικές γυναίκες απ' την Κολοκυθιά, φόρτωσαν τους νεκρούς της μάχης στα μουλάρια τους, και τους μετέφεραν στο χωριό, όπου θάφτηκαν στο νεκροταφείο της

Ο τόπος της ταφής

Κολοκυθιάς, δίπλα σε έναν ομαδικό τάφο Γερμανών στρατιωτών, που είχαν εκτελεστεί το 1943, από αντάρτες. Όπως μου διηγήθηκε η κυρία Κυριακή Μπούρχα, αδερφή μιας εκ των γυναικών που μετέφεραν και έθαψαν τους νεκρούς στρατιώτες, οι στρατιώτες τάφηκαν με όλες τις τιμές, και το χωριό έκανε τρισάγια όχι μόνο γι' αυτούς, αλλά και για τους Γερμανούς στρατιώτες. Τη δεκαετία του '60, οι Γερμανοί πήραν τους νεκρούς τους απ' το χωριό. Το Ελληνικό Κράτος, όμως, έδειξε και δείχνει αδιαφορία, για τους νεκρούς στρατιώτες του. Σε επιστολές μου προς το Γενικό Επιτελείο Στρατού, ζητώντας πληροφορίες για τις
συνθήκες της μάχης και τον τόπο ταφής του προπάππου μου, οι υπεύθυνοι μου απάντησαν ότι δεν γνωρίζουν την τοποθεσία της ταφής. Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον κύριο Ηλία Τζιβελέκα, πρόεδρο του τοπικού συμβουλίου, που μου διηγήθηκε όσα ήξερε για το γεγονός και μου έδειξε τον τόπο της ταφής, τον κύριο Μπούρχα Απόστολο και τη γυναίκα του κυρία Κυριακή, που με δέχτηκαν στο σπίτι τους και μου έδωσαν πληροφορίες, καθώς και τον κύριο Καραγιώργο Δημήτριο,

Η πλατεία του χωριού

για την τηλεφωνική επικοινωνία που είχε μαζί μου, κάνοντάς με να επισπεύσω την επίσκεψή στην Κολοκυθιά. Να μην ξεχάσω την κυρία Μαρία, που έχει το καφενείο δίπλα στην εκκλησία, και τη δροσερή πορτοκαλάδα που ήπια εκεί. Η Κολοκυθιά είναι ένα πανέμορφο χωριό με πολύ φιλόξενους κατοίκους. Σκοπός μου τώρα είναι να μάθω τα ονόματα και των υπόλοιπων στρατιωτών που σκοτώθηκαν στην ενέδρα, προκειμένου να φτιαχτεί μια επιτύμβια στήλη στο χώρο της ταφής.

Ελπίζω να επανέλθω στην Κολοκυθιά σύντομα...!

Το Σκαλόρεμα

Σχετικά άρθρα

• Πέτρος Δ. Γιαννούλης
• Η προγιαγιά μου
• Η πιο "αντιπολεμική" φωτογραφία που έχει κυκλοφορήσει στο διαδίκτυο

Καλίνκα

Viburnum opulus

Η Καλίνκα (ρωσ. Калинка) είναι ένα από τα πιο γνωστά ρώσικα τραγούδια. Συντέθηκε το 1860 από το Ρώσο συνθέτη και λαογράφο Ivan Larionov (Иван Петрович Ларионов), και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην πόλη Saratov (Саратов), ως μέρος μιας θεατρικής του παράστασης. Σύντομα, το τραγούδι προστέθηκε στη λαϊκή παράδοση της Ρωσίας.

Το ρεφρέν του τραγουδιού, αναφέρεται στην Καλίνκα. Στην πραγματικότητα η Καλίνκα είναι ένα είδος ανθοφόρου φυτού, με επιστημονική ονομασία Viburnum opulus, το οποίο ευδοκιμεί στην Ευρώπη, τη Βόρεια Αφρική και την κεντρική Ασία. Στα αγγλικά, το φυτό αυτό αποκαλείται snowball tree. Δεν κατάφερα να βρω ποια είναι η Ελληνική του ονομασία.

Evgeny Belyaev

Ο ρυθμός του ρεφρέν είναι γρήγορος, και οι στίχοι χαρούμενοι. Ένας από τους πιο γνωστούς ερμηνευτές του τραγουδιού, ήταν ο σολίστ της Χορωδίας του Κόκκινου Στρατού της ΕΣΣΔ Evgeny Belyaev (Евгений Михайлович Беляев) (1926-1994).

Στα Ελληνικά, οι στίχοι έχουν μεταφραστεί από τον ποιητή Γιάννη Ρίτσο. Έχει ερμηνευτεί από τη Μαργαρίτα Ζορμπαλά, στο άλμπουμ "12 Ρούσικα λαϊκά τραγούδια", που κυκλοφόρησε το 1977.

ΣΤΙΧΟΙ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ (Γιάννης Ρίτσος)

Καλίνκα, καλίνκα, καλίνκα μου εσύ,
έι, βατόμουρο του κήπου, κοπέλα χρυσή.

Άι, ξαπλώστε με μέσ' στο πευκόδασο
ύπνο σμαραγδένιο να κοιμηθώ,
άι, λιούλι - λιούλι, άι, λιούλι - λιούλι,
ύπνο σμαραγδένιο να κοιμηθώ.

Καλίνκα, καλίνκα, καλίνκα μου εσύ,
έι, βατόμουρο του κήπου, κοπέλα χρυσή.

Άι, πευκάκι μου πράσινο, πράσινο,
μην πευκοβουίζεις, να σε χαρώ,
άι, λιούλι - λιούλι, άι, λιούλι - λιούλι,
μην πευκοβουίζεις, να σε χαρώ.

Καλίνκα, καλίνκα, καλίνκα μου εσύ,
έι, βατόμουρο του κήπου, κοπέλα χρυσή.

Άι, ψυχούλα μου, βατομουρούλα μου,
έλα, αγάπησέ με, έλα πια,
άι, λιούλι - λιούλι, άι, λιούλι - λιούλι,
έλα, αγάπησέ με, έλα πια.

Καλίνκα, καλίνκα, καλίνκα μου εσύ,
έι, βατόμουρο του κήπου, κοπέλα χρυσή.

Το παρακάτω βίντεο έχει γυριστεί στην περιοχή Kurkino, κοντά στη Μόσχα, το 1965. Ερμηνεύει ο Evgeny Belyaev. Διευθύνει ο Boris Alexandrov.




Ελληνική εκτέλεση. Μαργαρίτα Ζορμπαλά.



Πληροφορίες αντλήθηκαν από την Αγγλική και τη Ρώσικη Βικιπαιδεία.

Πηγή στίχων: stixoi.info

Αλέκος Παναγούλης

Σαν σήμερα, στις 13 Αυγούστου 1968, ο Αλέκος Παναγούλης προσπαθεί να ανατινάξει το αυτοκίνητο του δικτάτορα Γεώργιου Παπαδόπουλου, αλλά αστοχεί και συλλαμβάνεται.

Αφιερωμένο στον φυσικό Έρβιν Σρέντιγκερ το σημερινό Doodle της Google

Η Google τιμά σήμερα τον διάσημο Αυστριακό φυσικό  με αφορμή τα 126 χρόνια από τη γέννησή του

Ο Έρβιν Σρέντινγκερ, ο οποίος γεννήθηκε στις 12 Αυγούστου του 1887 στη Βιέννη, ήταν ένας από τους πιο καταξιωμένους επιστήμονες στον τομέα της Θεωρητικής Φυσικής, ισάξιος των Aϊνστάιν, Planck, Heisenberg, ως προς τη δημιουργία της σύγχρονης εικόνας της φύσης.

Στη διάρκεια της πανεπιστημιακής καριέρας του ασχολήθηκε με τη Στατιστική φυσική, τη Θερμοδυναμική, την Ηλεκτροδυναμική, την Κοσμολογία, τη Βιολογία, τη Φιλοσοφία, αλλά κυρίως με την Κβαντική φυσική.

Το σημαντικότερο επίτευγμα του Έρβιν Σρέντιγκερ ήταν η ανακάλυψη της περίφημης κυματικής εξίσωσης, η οποία άλλωστε φέρει και το όνομά του.

H εξίσωση Σρέντιγκερ προτάθηκε από τον ίδιο το 1925, για να περιγράψει τη χρονική και χωρική εξάρτηση κβαντομηχανικών συστημάτων. Παίζει κεντρικό ρόλο στην κβαντομηχανική θεωρία, με σημασία ανάλογη του δεύτερου νόμου του Νεύτωνα στην κλασσική μηχανική.

Ο Σρέντινγκερ είχε πολλά και ποικίλα ενδιαφέροντα, ήδη από την εποχή της φοίτησής του στο Γυμνάσιο. Του άρεσαν οι επιστημονικές αρχές, αλλά εκτιμούσε την αυστηρή λογική της γραμματικής της παλαιάς γερμανικής γλώσσας και ποίησης. Διατύπωσε πολλές σημαντικές φιλοσοφικές απόψεις για την επιστήμη και τον ανθρωπισμό.

Εργάστηκε ως Καθηγητής στη Ζυρίχη, όπου εγκαταστάθηκε για έξι χρόνια. Η περίοδος αυτή ήταν ίσως η πιο γόνιμη γι' αυτόν, καθώς ασχολήθηκε με πολλά θέματα Θεωρητικής Φυσικής, κυρίως με θέματα θερμότητας και θερμοδυναμικής

Το πείραμα του Σρέντιγκερ

Φανταστείτε ένα δοχείο χωρίς ανοίγματα μέσα στο οποίο βρίσκεται μια γάτα. Υπάρχει ένας εξωτερικός μηχανισμός που παράγει ένα φωτόνιο, το οποίο προσκρούει σ΄ ένα ημιδιαφανές κάτοπτρο.

Εκεί, έχει 50% πιθανότητα να διαπεράσει το κάτοπτρο και άλλη τόση να ανακλασθεί. Αν το διαπεράσει, ενεργοποιεί έναν άλλο μηχανισμό στο εσωτερικό του δοχείου που απελευθερώνει ένα δηλητήριο που σκοτώνει τη γάτα.

Επειδή λοιπόν δεν ξέρουμε πώς το φωτόνιο θα συμπεριφερθεί ή καλύτερα επειδή ξέρουμε πως υπάρχει ταυτόχρονα σε δυο επάλληλες και κβαντικές καταστάσεις, δεν ξέρουμε και τη μοίρα της γάτας.

Μέχρι όμως ν΄ανοίξουμε το κουτί για να δούμε τι κάνει η γάτα, σύμφωνα με την κβαντική θεωρια και τους κανόνες της, έχουμε τη λεγόμενη «υπέρθεση δύο καταστάσεων». Ο κόσμος υπάρχει στον βαθμό που υπάρχουμε κι εμείς ως μάρτυρες μιας από τις πολλές του εκδοχές και τις άπειρες διακλαδώσεις του αρχικού συμβάντος.

Ο Έρβιν Σρέντιγκερ έχει συνδεθεί άρρηκτα με τη δημιουργία και την ανάπτυξη της κβαντικής μηχανικής. Η περίφημη κυματική του εξίσωση αποτελεί τον κεντρικό πυρήνα της συγκεκριμένης θεωρίας και εξασφάλισε στον Σρέντιγκερ μια περίοπτη θέση στην ιστορία της φυσικής.

Στην καταπληκτική ευρύτητα του πνεύματος του οφείλεται η μεγάλη του δημιουργικότητα. Ασχολήθηκε εκτός από την κβαντική μηχανική και θεωρία με την ηλεκτροδυναμική, τη φυσική των στοιχειωδών σωματιδίων και των κοσμικών ακτινοβολιών, τη στατιστική μηχανική και τη θερμοδυναμική, τη γενική θεωρία της σχετικότητας και την κοσμολογία και τέλος διεξήγαγε πρωτοπόρο διεπιστημονική έρευνα στη βιολογία.

Ο Σρέντιγκερ για να εξηγήσει θέματα της κβαντομηχανικής πρότεινε το περίφημο πείραμα με τη γάτα, θέλοντας να δείξει ότι η κβαντική θεωρία είναι ακόμη ελλειπής. Θεωρούσε ότι η γάτα είτε είναι ζωντανή είτε έχει πεθάνει, ανεξαρτήτως της παρατηρήσεώς μας.

Πηγή: Πρώτο ΘΕΜΑ

Οι γερανοί

Οι γερανοί (ρωσ. Журавли́) είναι ένα από τα πιο γνωστά ρώσικα τραγούδια, σχετικά με τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι στίχοι γράφτηκαν από τον ποιητή Rasul Gamzatov, από τη Ρώσικη Δημοκρατία του Νταγκεστάν. Οι στίχοι γράφτηκαν αρχικά στην Αβαρική γλώσσα, η οποία ομιλείται στο Νταγκεστάν. Η μετάφραση στα ρώσικα έγινε από τον Ρώσο ποιητή και μεταφραστή Naum Grebnyov. Η μουσική του τραγουδιού συντέθηκε από τον Yan Frenkel, το 1968. Ο Gamzatov σε ένα ταξίδι του στην πόλη Χιροσίμα, εντυπωσιάστηκε από το "Πάρκο

Ειρήνης της Χιροσίμα" και το "Μνημείο Ειρήνης των Παιδιών". Το μνημείο αυτό είναι ένα άγαλμα αφιερωμένο στη μνήμη των παιδιών που πέθαναν εξαιτίας του βομβαρδισμού και κατασκευάστηκε το 1958. Είναι το άγαλμα ενός κοριτσιού με απλωμένα χέρια, ενώ πάνω από το κορίτσι πετά ένας γερανός. Το γλυπτό βασίζεται στην αληθινή ιστορία της Σαντάκο Σασάκι, μιας νεαρής κοπέλας που πέθανε από τη ραδιενέργεια της βόμβας λίγα χρόνια μετά την επίθεση. Η Σαντάκο πίστευε ότι αν έφτιαχνε χίλιους οριγκάμι γερανούς θα θεραπευόταν. Μέχρι και σήμερα, άνθρωποι (κυρίως παιδιά) απ' όλο τον κόσμο φτιάχνουν τέτοιους χάρτινους γερανούς και τους στέλνουν στη Χιροσίμα όπου τοποθετούνται κοντά στο άγαλμα. Το άγαλμα αυτό επηρέασε τον Gamzatov, και του έδωσε έμπνευση για το γράψιμο των στίχων.

Οι στίχοι του τραγουδιού έχουν μεταφραστεί στα Ελληνικά από το Γιάννη Ρίτσο, και η πρώτη εκτέλεση στα Ελληνικά έγινε από τη Μαργαρίτα Ζορμπαλά. Στα ρώσικα, η πρώτη εκτέλεση έγινε από τον Mark Bernes.

ΣΤΙΧΟΙ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ (Γιάννης Ρίτσος)

Στιγμές στιγμές θαρρώ πως οι στρατιώτες
που πέσανε στη ματωμένη γη
δεν κείτονται, θαρρώ, κάτω απ’ το χώμα
αλλά έχουν γίνει άσπροι γερανοί.

Πετούν και μας καλούν
με τις κραυγές τους
απ’ τους καιρούς αυτούς τους μακρινούς
κι ίσως γι’ αυτό πολλές φορές σιωπώντας
κοιτάμε τους θλιμμένους ουρανούς.

Πετάει ψηλά το κουρασμένο σμάρι
στης δύσης τη θαμπή φεγγοβολή
και βλέπω ένα κενό στη φάλαγγά του
και είναι ίσως η δική μου η θέση αυτή.

Θα ’ρθεί μια μέρα που μ’ αυτό το σμάρι
στο μέγα θάμπος θα πετώ κι εγώ
σαν γερανός καλώντας απ’ τα ουράνια
όλους εσάς που έχω αφήσει εδώ.

Ρώσικη εκτέλεση (Mark Bernes)




Ελληνική εκτέλεση (Μαργαρίτα Ζορμπαλά)



(Ακούγοντας το τραγούδι αυτό μου έρχεται στο μυαλό ο προπαππούς μου, Πέτρος Δ. Γιαννούλης, ο οποίος σκοτώθηκε στον Εμφύλιο.)

Για τη συγγραφή του άρθρου αντλήθηκαν πληροφορίες από την Ελληνική, την Αγγλική και τη Ρώσικη Βικιπαιδεία.

Πηγή στίχων: stixoi.info

...αγώνες για το ψωμί και το αλάτι...

Είναι ένας από τους στίχους του ποιήματος "Εμβατήριο πένθιμο και κατακόρυφο", του ποιητή Κώστα Καρυωτάκη. Διαβάζοντας το ποίημα αυτό, το οποίο έχει μελοποιηθεί από το συγκρότημα "Μωρά στη φωτιά", σκέφτηκα να γράψω ένα άρθρο σχετικά με τον Γκάντι και την περίφημη "πορεία του αλατιού" την οποία οργάνωσε. Βέβαια, όταν αυτή έγινε (1930), ο Καρυωτάκης είχε πεθάνει (1928), αλλά θεωρώ ότι ο συγκεκριμένος στίχος θα μπορούσε να συνδυαστεί με αυτό το γεγονός. 

Ο Ινδός Μαχάτμα Γκάντι (1869 - 1948), αγωνίστηκε για την ανεξαρτησία της χώρας του από τους Βρετανούς κατακτητές, έχοντας ως αρχή τη χρήση μη βίας για την επίτευξη του σκοπού του. Έτσι κατάφερε αυτός και οι σύντροφοί του να κερδίζουν τις μάχες τους. Αποκάλεσαν τη δύναμη που προερχόταν από τη μη άσκηση βίας "σατιαγκράχα", που σημάνει αφιερωμένη στην αλήθεια. Οι σκοποί του Γκάντι για ανεξαρτησία της Ινδίας, μετά από αγώνες έγιναν πραγματικότητα. Η πολιτική όμως "διαίρει και βασίλευε" των Βρετανών, διέσπασε την Ινδία σε δύο κράτη, την Ινδία των Ινδουιστών και το Πακιστάν των Μουσουλμάνων. Ο Γκάντι, που ήταν Ινδουιστής, λυπήθηκε βαθύτατα από την έχθρα μεταξύ των συμπατριωτών του, καθώς υποστήριζε τη δίκαιη συμπεριφορά απέναντι στους μουσουλμάνους συμπατριώτες του. 

Παραθέτω ένα απόσπασμα από το βιβλίο "Γκάντι" της σειράς "Μεγάλες Μορφές της Επιστήμης και της Σκέψης", των εκδόσεων Πατάκη. Το βιβλίο αυτό είναι δώρο της μητέρας μου, όταν ήμουν στο δημοτικό.

"... Το Μάρτιο του 1930 ο Γκάντι ανακοίνωσε στο λαό και τυπικά ενημέρωσε και τη βρετανική κυβέρνηση ότι επρόκειτο να ξεκινήσει και τη δεύτερη σατιαγκράχα εκστρατεία. Αυτή τη φορά θα έκανε πορεία με ανθρώπους από τη δική του ασχράμ (θρησκευτικό ερημητήριο) στο Σαμπαρμάτι κοντά στο Αχμανταμπάντ, στο Γκουτζαράτ, κοντά στη θάλασσα στο Νταντί. Εκεί, εκείνος και οι οπαδοί του πήραν παράνομα αλάτι από τις ακτές. Αυτή ήταν η περίφημη πορεία ενάντια στο φόρο του αλατιού που έθιγε τις φτωχότερες τάξεις.

Στην αρχή ένας πολύ μικρός αριθμός ανθρώπων διαδήλωσε, συμμετέχοντας στην πορεία ενάντια στο φόρο του αλατιού. Όσο όμως προχωρούσε η πορεία, όλο και περισσότεροι άνθρωποι συγκεντρώνονταν, ώσπου καταλήγοντας στην ακτή ήταν μερικές χιλιάδες.

Επικεφαλής της πορείας ήταν ο Γκάντι. Όταν έφτασαν στην ακτή, ο Γκάντι έσκυψε και γέμισε τις χούφτες του με αλάτι. Οι διαδηλωτές τον ακολούθησαν και με τη σειρά τους έσκυψαν κι αυτοί και γέμισαν τις χούφτες τους με αλάτι.

Το μονοπώλιο της βρετανικής κυβέρνησης στο εμπόριο του αλατιού, το οποίο φορολογούσε βαριά, είχε γίνει για μεγάλο διάστημα η βασική πηγή εισοδήματος για τους κατακτητές. Παίρνοντας αλάτι χωρίς πρώτα να πληρώσουν την κυβέρνηση γι' αυτό, ο Γκάντι και οι οπαδοί του παραβίαζαν το νόμο. Ήταν σαν να έλεγαν στους Βρετανούς ότι είχαν χάσει την εξουσία και ότι η Ινδία δε δεχόταν πια τη βρετανική κυριαρχία.

Ο Γκάντι συνελήφθη. Ινδοί σε ολόκληρη τη χώρα ξεσηκώθηκαν και διαδήλωσαν. Η βρετανική κυβέρνηση έστειλε το ιππικό για να διασκορπίσει τα πλήθη. Συμμορφούμενοι με τις αρχές του Γκάντι για τη μη άσκηση βίας, οι διαδηλωτές ξάπλωσαν στο έδαφος. Οι στρατιώτες είχαν διαταγή να αφιππεύσουν και να συλλάβουν τους διαδηλωτές. Περισσότερα από 60.000 συνελήφθησαν.

Μια άλλη ομάδα, αποτελούμενη από περισσότερους από 20.000 διαδηλωτές, καθοδηγούμενοι από τη διάσημη ποιήτρια Σαροτζίνι Σαττοπαντιάι Ναϊντού και το γιο του Γκάντι Μανιλάλ, πήγαν κοντά στα εργοστάσια αλατιού. Άοπλοι, υπέμειναν τα σκληρά χτυπήματα από τα ρόπαλα. Όσοι ήταν επικεφαλής έπεφταν στο έδαφος, όσοι όμως ακολουθούσαν προχωρούσαν σιωπηλά μπροστά, δίνοντας έτσι απολυτό νόημα στο πνεύμα της αναμέτρησης χωρίς βία.

Αυτό το περιστατικό προκάλεσε σοκ σε ολόκληρο τον κόσμο. Μαλάκωσε ακόμη και τη συμπεριφορά των Βρετανών απέναντι στην Ινδία. Ο Γκάντι απελευθερώθηκε από τη φυλακή και προσκλήθηκε στο Λονδίνο να συμμετάσχει σε διάσκεψη σχετικά με την ανεξαρτησία της Ινδίας. ..."